«Πρέπει να σου πω κάτι, για να το βγάλω από τη μέση. Μισώ την τζαζ». Υπάρχει μια σκηνή στην ταινία «La la land» (2016), όπου κατά τη διάρκεια του πρώτου τους ραντεβού, η Μία (Eμα Στόουν) εκμυστηρεύεται στον τζαζ πιανίστα και φλερτ της Σεμπάστιαν (Ράιαν Γκόσλινγκ) ότι δεν της αρέσει η τζαζ. Θεωρεί πως είναι μόνο για ασανσέρ, για χαλάρωση ή ως μουσική υπόκρουση σε κοκτέιλ πάρτι. Και ακόμη και τότε, την αγνοείς και την καλύπτεις με λόγια. Eντρομος ο Σεμπάστιαν, την πηγαίνει κατευθείαν σε ένα υπόγειο τζαζ μπαρ και προσπαθεί να την προσηλυτίσει στη «θρησκεία» του. Στην προσπάθειά του να την πείσει, της λέει πως η τζαζ δεν έχει τίποτα το χαλαρωτικό, «είναι συμβιβασμός και σύγκρουση».
Ποιότητες αρκετά συνυφασμένες και με τις ερωτικές σχέσεις, θα έλεγε κανείς. Aλλωστε η τζαζ έχει μια διάσταση αισθησιακή και η μουσική της Νταϊάνα Κρολ είναι μια απόδειξη, με τη βαθιά σαγηνευτική κοντράλτο φωνή της με τον σοφιστικέ ερωτισμό, που ταυτόχρονα αποπνέει μια παιχνιδιάρικη διάθεση αλλά και επιθυμία. Σαν να θέλει να σε κατακτήσει, αλλά συγχρόνως να μην τη νοιάζει και καθόλου.
Eνα από τα πρώτα πράγματα που τη ρωτάω, στη σύντομη κουβέντα μας λίγες ημέρες πριν από τη συναυλία της στο Ηρώδειο (30 Ιουνίου), είναι αν ποτέ η ωδή στον έρωτα και στην αγάπη γίνεται κουραστική. «Βρίσκω τον ερωτισμό στα πάντα», μου απαντάει. Θα το εκλάβω ως όχι. Δεν ενέδωσε στην κυνική οπτική μου.
Ο γάμος με τον Ελβις Κοστέλο
Iσως αυτό οφείλεται και στην προσωπική της ζωή – η Κρολ βρίσκεται σε έναν ευτυχισμένο γάμο με τον Eλβις Κοστέλο εδώ και είκοσι χρόνια, άρα μάλλον έχει τους λόγους της να πιστεύει ακόμη στη δύναμη του έρωτα.
Αυτή την περίοδο ζουν με τα δύο τους παιδιά στον Καναδά. Της ζητάω να μου δώσει μια γεύση για το πώς είναι η ζωή με δύο μουσικούς στο ίδιο σπίτι. «Μου αρέσει να ζω σε ένα σπίτι γεμάτο καλλιτέχνες, που εκφράζουν ελεύθερα τον εαυτό τους με τον δικό τους μοναδικό τρόπο. Είναι τέλειο να ζεις στο σπίτι μας. Eχω όμως την κατάρα του τζαζ μουσικού και είμαι υπερευαίσθητη στα πάντα. Τα παιδιά τρέχουν πάνω-κάτω και ο Eλβις μπορεί και συγκεντρώνεται. Εγώ, όχι».
Η Κρολ έχει χτίσει την καριέρα της κυρίως πάνω σε διασκευές. Eχει ένα μοναδικό χάρισμα να μετουσιώνει ένα κλασικό κομμάτι σε έναν ήχο εντελώς σύγχρονο και να του χαρίζει την ταυτότητά της. Σαν ένα προσωπικό άρωμα.
Αν και έχει γράψει τραγούδια στο παρελθόν, όπως στον δίσκο «The Girl in Another Room», μου εξηγεί πως δεν είναι το δυνατό της σημείο και δεν είναι και κάτι που την απασχολεί. «Δεν είμαι στιχουργός. Δεν γεννήθηκα για να γράφω τραγούδια. Γεννήθηκα για να αυτοσχεδιάζω και να παίζω τζαζ πιάνο. Είμαι ευτυχής με το να εκφράζω τον εαυτό μου μέσα από τις λέξεις και τη μουσική άλλων ανθρώπων, και να τα χρησιμοποιώ ως όχημα για τη δημιουργικότητά μου». Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές περιορίζουμε τη δημιουργικότητα, τη ζυγίζουμε και τη βάζουμε σε κουτάκια. Οπως και την έννοια του καλλιτέχνη. Μπορεί κάποιος να είναι καλλιτέχνης αν δεν είναι περφόρμερ, για παράδειγμα; Είναι η εσωστρέφεια περιοριστική;
«Δεν μιλάω ποτέ όταν είμαι στη σκηνή. Με έχουν κατηγορήσει μάλιστα γι’ αυτό. Κάποιες φορές μιλάω και κάποιες δεν μιλάω. Δεν είμαι όσο περφόρμερ θα ήθελα, όπως ο Φρανκ Σινάτρα, ο Ντιν Μάρτιν και ο Μάικλ Μπουμπλέ. Πρέπει να δουλέψω πολύ σκληρά για κάτι τέτοιο. Συνήθως δεν μιλάω για τα τραγούδια. Απλώς λέω το όνομα του κάθε κομματιού. Αισθάνομαι άβολα να εξηγώ τι σημαίνει ένα τραγούδι για μένα. Η μουσική μιλάει από μόνη της».
Η ιδιαίτερη στυλιστικά μουσική της ταυτότητα, αλλά και το βιρτουόζικο παίξιμο του πιάνου, την έχουν αναδείξει σε μία από τις σημαντικότερες τζαζ μουσικούς της γενιάς της, αν όχι τη σημαντικότερη, με τα βραβεία Γκράμι (2) και Τζούνο (8), αλλά και τα τριάντα χρόνια πάνω στη σκηνή, να λειτουργούν ως αποδεικτικά στοιχεία μιας σπουδαίας καριέρας.
Τι σημαίνει πλέον η τζαζ για την ίδια; Είναι τρόπος σκέψης; Κάλεσμα; Τι ποιότητες χρειάζεται κάποιος για να αποκαλείται τζαζ μουσικός. Αρχίζει να μου εξιστορεί τα ακούσματα και την πορεία της και καταλήγει με μία φράση που της είπε κάποια στιγμή ένας μέντοράς της: «Αν θέλεις να τραγουδήσεις, απλώς τραγούδα».