Πριν από 47 χρόνια, το 1976, αυτή την εποχή, οι Eagles, ολοκλήρωναν την εγγραφή του έκτου άλμπουμ τους, το οποίο θα τους τοποθετούσε στο Πάνθεον του σκληρού ήχου. Ηταν το Hotel California.
Πέντε συνομήλικοι 30χρονοι μουσικοί, οι Don Henley, Don Felder, Joe Walsh, Glenn Frey και Randy Meisner, ζουν χωρίς φραγμούς στο «αμαρτωλό» Λος Αντζελες. Τα έχουν δει και τα έχουν ζήσει όλα· στα άκρα.
Εχουν κυκλοφορήσει από το 1972 και κάθε χρόνο από ένα άλμπουμ. Πλέον, η κατάλληλη στιγμή έχει έρθει, όπως και η μουσική ωρίμανση. Η μπάντα, θέλει να γράψει ένα κομμάτι όπου μέσα του θα κλείσει ό,τι έχει βιώσει τα προηγούμενα χρόνια. Εμπειρίες, συμπεράσματα, μηνύματα που ένιωσαν την ανάγκη να βγάλουν προς τα έξω. Να περιγράψουν τη σκοτεινή πλευρά του «παραδείσου», την άλλη όψη της «Πόλης των Αγγέλων.
Και η αλήθεια είναι ότι προσπάθησαν να πουν όσα ήθελαν μέσα από μια… παραβολή: αυτή του ομώνυμου κομματιού.
Οχι όπως οι Guns N’ Roses, 11 χρόνια μετά, οι οποίοι τα είπαν ωμά, έξω από τα δόντια, μέσα από τους στίχους του Appetite For Destruction. Oι Eagles επέλεξαν διαφορετική «οδό» και από τότε μέχρι και σήμερα, το Hotel California, θα το ακολουθούν μυθοπλασίες και ιστορίες που δε λένε να κοπάσουν.
«Ξεθωριασμένη δόξα, χαμένη αθωότητα και παρακμή. Ηθελα να δείξω ότι η Καλιφόρνια είναι ο μικρόκοσμος του υπόλοιπου έθνους». Με αυτά τα λόγια, ο τραγουδιστής και ντράμερ των Eagles, Don Henley, σκιαγραφεί το περίγραμμα του άλμπουμ και του ομώνυμου κομματιού.
Κριτικάροντας τον τρόπο ζωής της εποχής στο Λ.Α., αλλά και τους εαυτούς τους, το γκρουπ δημιουργεί το Hotel California, όπου μέσα σ’ αυτό κλείνει ό,τι έχει δει, έχει ακούσει, έχει βιώσει. Ναρκωτικά, αλκοόλ, σεξ, ζωή χωρίς ταμπού και κανόνες.
Ο Αγγλος art director και cover designer, John Kosh, δημιουργός του διάσημου εξωφύλλου του Abbey Road των Beatles, αναλαμβάνει να απεικονίσει τις σκέψεις του Ηenley. Ποιες ήταν αυτές; Ενα ξενοδοχείο το οποίο να δείχνει λαμπερό και πολυτελές, αλλά παράλληλα να εκπέμπει κάτι το απόκοσμο και το απειλητικό, όπως και το Λος Αντζελες της εποχής.
Μαζί με τον φωτογράφο David Alexander, θα επιλέξουν και θα φωτογραφίσουν τρία ξενοδοχεία της περιοχής σε ώρες κατά τις οποίες ο ήλιος βρίσκεται στη δύση του και κόντρα στον φακό.
Το Beverly Hills Hotel (γνωστό ως Pink Palace) κερδίζει αυτόν τον άτυπο διαγωνισμό… φωτογένειας και μια θέση στην αιωνιότητα, αφού γίνεται το εξωφύλλο του άλμπουμ. Eνα ενσταντανέ που τραβήχτηκε από ύψος 18 μέτρων στην Sunset Boulevard, πάνω σ’ έναν γερανό.
Το γαϊτανάκι συνωμοσιολογίας για το εξώφυλλο
Τι ήταν αυτό που δημιούργησε, όμως, τον μεγαλύτερο θόρυβο; Μα, φυσικά, το artwork στο εσωτερικό του άλμπουμ σε συνδυασμό με τους στίχους. Εδώ, τη θέση του Beverly Hills Hotel, θα πάρει το ξενοδοχείο Lido στο Hollywood, το οποίο φιλοξενεί τις… ανησυχίες του Henley και η φωτογραφία του «σαλονιού» του άλμπουμ απεικονίζει ανθρώπους από κάθε φυλή και κοινωνική τάξη να περιστοιχίζουν τα μέλη του γκρουπ, ενώ στο βάθος σ’ έναν εξώστη διακρίνεται μια φιγούρα ενός άνδρα.
Και ένα απίστευτο γαϊτανάκι συνωμοσιολογίας ξεκινά. Πολλοί συνδέουν ευθέως, ακόμη και σε τηλεοπτικές εκπομπές, το artwork του άλμπουμ με την «εκκλησία του σατανά» στην πόλη, τονίζοντας ότι η φιγούρα στον εξώστη είναι του δημιουργού της, Anton LaVey, ενώ αυτοί που βρίσκονται γύρω από τα μέλη της μπάντας είναι μέλη της αίρεσης.
Στο τετράπτυχο που υπάρχει σε νεότερη έκδοση του βινυλίου, το γκρουπ έχει φωτογραφηθεί υπό την επήρεια μαριχουάνας (colitas, όπως αναφέρεται στους στίχους του ομώνυμου κομματιού).
«Πρόκειται για ένα φυτό που μεγαλώνει στην έρημο, ανθίζει τη νύχτα και έχει αυτό το είδος πικάντικης, σχεδόν φανταστικής μυρωδιάς», είναι η εκδοχή του Don Felder.
Η αμερικανική κοινωνία διψούσε πάντα για σενάρια και ιστορίες. Ποια είναι τελικά η αλήθεια;
«Στη φωτογράφιση ήθελα ανθρώπους από κάθε κοινωνικό στρώμα, από κάθε φυλή. Ηθελα να καταδείξω ότι το Λ.Α. αποτελούσε ένα τεράστιο χωνευτήρι ψυχών και φυλών. Δε νομίζω ότι αν μιλάγαμε για αιρέσεις, θα δεχόντουσαν μέλη τους να εμφανίζουν τα πρόσωπά τους τόσο ξεκάθαρα. Yπερβολές! Ολοι αυτοί γύρω μας είναι βοηθοί της μπάντας και υπάλληλοι του ξενοδοχείου που δέχθηκαν να συμμετάσχουν στη φωτογράφιση», θα πει χρόνια μετά ο Henley, για να προσθέσει: «Το τραγούδι ήθελε να πιάσει το πνεύμα της εποχής που ήταν μια περίοδος τεράστιας επιτυχίας για τη χώρα αλλά και τη μουσική βιομηχανία. Το άλμπουμ υπογράμμιζε τη διαφθορά των ροκ σταρς που προέρχονται από τη βιομηχανία του Λ.Α. Ο τίτλος παρουσιάζει απλά την Καλιφόρνια σαν μια ωραιοποιημένη φυλακή που αφήνει τους καλλιτέχνες να μπαίνουν ελεύθερα μόνο για να ανακαλύψουν ότι δεν μπορούν να ξεφύγουν από εκεί. Το πραγματικό Hotel California δεν είναι ένα μέρος, είναι μια μεταφορά για τη μουσική βιομηχανία της δυτικής ακτής και το πόσο επηρεάζει τους ανθρώπους που βρίσκουν τους εαυτούς τους εγκλωβισμένους σε έναν ωραιοποιημένο ιστό. Ημασταν όλοι παιδιά μεσαίας τάξης από τα Midwest. Το Hotel California ήταν η ερμηνεία μας για τη λαμπερή ζωή στο Λος Άντζελες».
Ο Don Felder περιγράφει χαρακτηριστικά την αλληλουχία των κομματιών: «Μόλις φτάσετε στο Λος Αντζελες θα γίνετε το New Kid In Town και στη συνέχεια με μεγαλύτερη επιτυχία ζείτε Life In The Fast Lane, αλλά αρχίζετε να αναρωτιέστε αν αυτή τη φορά που έχετε ξοδέψει τη ζωή σας στα μπαρ ήταν απλώς Wasted Time . Ετσι λοιπόν, όλες αυτές οι ιδέες δημιουργήσουν τα θεμέλια για το “Hotel California”. Ήταν ένας πραγματικά διορατικός τίτλος».
Η κληρονομιά του άλμπουμ
Πέραν όμως των σεναρίων και των συνωμοσιών, το άλμπουμ εξέπεμψε έναν σπουδαίο μουσικό πλούτο. Το ομώνυμο κομμάτι θεωρείται μέχρι σήμερα ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά του ροκ. Ενα κομμάτι που… εγκλωβίζει τον ακροατή με τη συνθετική και ηχητική ευφυΐα του, την παιχνιδιάρικη μπασογραμμή, το εξαιρετικό drumming του Henley, με την ιδιαίτερη κιθαριστική πλοκή του με τρεις κιθάρες και το διπλό solo των Felder και Walsh να μαγεύει (χωρίς εισαγωγικά), μένοντας στην ιστορία. Eνα τραγούδι που μιλάει για τα… ανείπωτα, φωνάζει αυτά που δεν «πρέπει» να ακουστούν, αφήνει υπόνοιες, κάνει αυτοκριτική, μα πάνω απ’ όλα μεθά τον ακροατή με όλα όσα περιλαμβάνει.
Ακολουθεί το New Kid in Town. To δεύτερο δημοφιλέστερο κομμάτι του άλμπουμ, το δεύτερο… Hotel California, που θα έχει όμως την ατυχία να βρίσκεται στον ίδιο δίσκο με αυτό, παρότι ήταν το 1ο single. Ενα σπουδαίο τραγούδι, με ιδιαίτερο παίξιμο του Walsh στο organ, τα φωνητικά του Frey και το guitarone του Meisner. Αν ήταν σε άλλο άλμπουμ θα είχε αποκτήσει μεγαλύτερη δημοσιότητα. Σειρά παίρνει το Life in the Fast Lane, το πιο… ροκ κομμάτι του άλμπουμ. Θυμίζει έντονα ZZ Top, με ένα επιβλητικό rhythm section και τον Henley να μεταμορφώνεται εντυπωσιακά στην ερμηνεία του.
Ουσιαστικά, ό,τι έχει να πει το άλμπουμ, το λέει σ’ αυτά τα τρία κομμάτια. Από ‘κει κι έπειτα ακολουθούν τα Wasted Time (εδώ ο Henley καταδεικνύει πόσο φωνητικό εύρος διαθέτει), το instrumental, Wasted Time (Reprise), το Victim of Love (όπου κυριαρχεί η slide guitar του Walsh), το Pretty Maids All in a Row (με τα φωνητικά του Walsh), το Try and Love Again (με τον Meisner στα φωνητικά και τη gretsch guitar του Walsh) και The Last Resort (με το pedal steel guitar του Felder), τα οποία ουδέποτε θα πάρουν τη λάμψη που ίσως θα άξιζαν, καθώς η βαριά σκιά των τριών πρώτων θα τα αφήσει για πάντα στο «αφήλιον» και θα καθορίσει στην πορεία όχι μόνον την πορεία του συγκεκριμένου άλμπουμ, αλλά και του γκρουπ γενικότερα.
Οι Eagles ταυτίστηκαν με το Hotel California όσο ελάχιστα γκρουπ με κάποιο κομμάτι τους -για το ευρύ κοινό- όμως αν σταθούμε πιο προσεκτικά πάνω από το άλμπουμ αυτό, θα βρούμε πολλούς μικρούς θησαυρούς: ντραμς, μπάσο και κιθάρα σε απόλυτη αρμονία, σπάνιας ομορφιάς μελωδίες, αυθορμητισμός (ακούστε τα τελευταία λεπτά του ομώνυμου κομματιού που φαίνεται σαν να μην θέλουν να το κλείσουν), πολλές κιθάρες και διαφορετικές σε κάθε κομμάτι.
Οι Eagles δημιούργησαν ένα μνημείο του ροκ και -καλώς ή κακώς- ουδέποτε κατάφεραν να το ξεπεράσουν ή να απεμπλακούν από αυτό. Αλλωστε, πόσοι από εμάς το καταφέραμε;