Η δουλειά που έχει γίνει στην Κρατική Ορχήστρα Αθηνών από τον διευθυντή της Βασίλη Χριστόπουλο έχει αρχίσει να αποδίδει, γεγονός που φαίνεται όχι μόνο όταν διευθύνει ο ίδιος, αλλά και όταν πραγματοποιούνται επιτυχημένες μετακλήσεις αρχιμουσικών, όπως στις 31 Ιανουαρίου, όταν στην αίθουσα «Χρ. Λαμπράκης» διηύθυνε ο Πολωνός Μιχάλ Νεστερόβιτς.
Πρέπει να υπήρξε ιδιαίτερα ευτυχής ο συνθέτης Γιώργος Ζερβός ακούγοντας το πρώτο μέρος του μπαλέτου του «Ερως και Ψυχή» παιγμένο από τόσο μεγάλο σύνολο, με έγχορδα που διέθεταν παρόμοια πλούσιο και ομοιογενή ήχο. Το θέμα του ανεκπλήρωτου έρωτα, που μόλις πραγματοποιηθεί καταστρέφεται, πραγματεύτηκαν με πάθος και εμμονή οι περισσότεροι συνθέτες του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα και ενέπνευσε στον Ζερβό έντονα ατμοσφαιρική μεταρομαντική μουσική. Το μέρος που ακούστηκε θέτει από την αρχή τον πένθιμο και ταυτόχρονα ερωτικό τόνο. Την αφήγηση και την έκφραση του συναισθήματος αναλαμβάνουν πρωτίστως τα έγχορδα, ενώ πνευστά και κρουστά ορίζουν τις ενότητες και δίνουν χρώμα μέσα από χαρακτηριστικές παρεμβάσεις. Η διεύθυνση του Νεστερόβιτς πρόβαλε την ένταση των αδιέξοδων συναισθημάτων αναδεικνύοντας με σαφήνεια τα χαρακτηριστικά της γραφής. Επεισε ότι αξίζει κανείς να επανέλθει είτε στο πλήρες συμφωνικό κείμενο είτε -το καλύτερο- μέσα από νέα χορογραφία.
Η διάθεση αλάφρυνε στη συνέχεια με το Κοντσέρτο για άρπα του Φρανσουά Αντριάν Μπουαλντιέ, σύγχρονου του Μπετόβεν και σήμερα λησμονημένου: ακόμα και η άλλοτε δημοφιλέστατη κωμική του όπερα «Η λευκή κυρία» παρουσιάζεται σπανιότατα. Η Γεωργία Ξαγαρά διέθετε την απαραίτητη δεξιοτεχνία και παρά τον ήχο της άρπας, από τη φύση του σχετικά αδύναμος, στάθηκε χωρίς πρόβλημα απέναντι στη μεγάλη ορχήστρα. Ισως η έγνοια για ένταση την οδήγησε σε ερμηνεία περισσότερο στιβαρή, η οποία υποβάθμισε την κομψότητα της γραφής.
Ο Νεστερόβιτς φανέρωσε τις ικανότητές του στην Πέμπτη Συμφωνία του Τσαϊκόφσκι, με την οποία έκλεισε η βραδιά: γεμάτος πάθος και ταυτόχρονα σφιχτός σχηματισμός των φράσεων στο πρώτο μέρος, εξαιρετική κλιμάκωση της έντασης στο δεύτερο (ιδιαίτερη μνεία οφείλει κανείς στο σόλο του κόρνου από τον Σπύρο Κάκο), ανάλαφρα χορευτική διάθεση στην αρχή του τρίτου και θυελλώδης, ορμητική κατάληξη στο τελευταίο μέρος αποδόθηκαν από την Κρατική Ορχήστρα με ακρίβεια και πειθαρχία αλλά και με ασυνήθιστη ποιότητα ήχου.