Οι βραδιές τζαζ στο καφέ του Νομισματικού Mουσείου στην οδό Πανεπιστημίου είναι από τις καλύτερες προτάσεις σε μια Αθήνα που προσπαθεί να σταθεί πάλι στα πόδια της. Το Hot Organic Trio είναι ακόμη μία καλή επιλογή στις 8 του μηνός, όπως δύο ημέρες αργότερα στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών ο Αντονι Μπράξτον με το κουαρτέτο του, και στο Half Note το ισχυρό τρίο: Γιώργος Τρανταλίδης, Γιώτης Σαμαράς, Γιώργος Κοντραφούρης.
Το ενδιαφέρον με την τζαζ είναι ότι, παρότι πρόκειται για μια μουσική που ποτέ δεν γνώρισε εμπορική έξαρση στην Ελλάδα, είχε πάντοτε σταθερό κοινό όσο μεγάλες μουσικές μόδες κι αν στέκονταν απέναντί της. Εκδοχές του λαϊκού, της ποπ και του ροκ που, αν και εναλλάσσονταν όλα αυτά τα χρόνια στην επικαιρότητα «ντοπαρισμένες» από τα ΜΜΕ και τις δισκογραφικές εταιρείες, εκείνη άντεχε δίχως καμία βοήθεια από τα media και τη βιομηχανία.
Από τον Γιάννη Σπάρτακο τα χρόνια της Κατοχής, τον Γιώργο Μουζάκη και κυρίως τον Μίμη Πλέσσα της δεκαετίας του ’50 και τη Νάνα Μούσχουρη τον καιρό που η αστική Αθήνα έτρεχε στο «Τζάκι», οι αναμνήσεις των παλιών φίλων της τζαζ είναι ισχυρές. Οπως αργότερα, όταν η νεότερη γενιά γέμιζε το θρυλικό «Τζαζ Μπαρ» του Γιώργου Μπαράκου στην Πλάκα και το φεστιβάλ Praxis του Κώστα Γιαννουλόπουλου που έφερνε όλη την ευρωπαϊκή πρωτοπορία στο Ινστιτούτο Γκαίτε και τον «Ορφέα». Στον Λυκαβηττό και το Ηρώδειο οι Αμερικανοί σταρ σαν τον Ντίζι Γκιλέσπι και τον Μάιλς Ντέιβις έκλεβαν καρδιές, ενώ οι αφοσιωμένοι Ελληνες εκφραστές της, όπως ο Σάκης Παπαδημητρίου, πρόσφεραν τις δικές τους προτάσεις. Το ίδιο και η γενιά που ακολούθησε.
Κι αυτή η αφοσίωση συνεχίζεται. Από τον Κεραμεικό ώς το Μετς και από το Κολωνάκι ώς την Αγία Παρασκευή και το Πικέρμι, η τζαζ μοιάζει να κέρδισε το στοίχημα. Μελωδική, ανάλαφρη και χορευτική, αλλά και απαιτητική, πειραματική, έχει ευγένεια, μυστήριο και αξιοπρέπεια. Αυτό που ο Μάνος Χατζιδάκις έλεγε για την αληθινή μουσική: «Ζητά να την ανακαλύψεις», δεν σου προσφέρεται. Ισως γι’ αυτό δεν εξαντλήθηκε…