Σάββατο βράδυ και η τηλεόραση δονούνταν στους πλουμιστούς ρυθμούς της Γιουροβίζιον. Πάντοτε αυτό το φεστιβάλ -θυμηθείτε την τραβεστί Ντάνα- επιβράβευε τον επαμφοτερισμό. Αλλά φαίνεται ότι κάθε φορά αυτή η επιλογή πρέπει να δηλώνεται πιο κραυγαλέα από την προηγούμενη.
Οσοι παρακολουθούσαν τον τελικό μιλούσαν για τη γυναίκα με τα μούσια, την Κοντσίτα. Την ίδια ώρα η πλατεία Κεραμεικού έσφυζε από νιάτα που δεν ήταν διατεθειμένα να αυξήσουν τα ποσοστά τηλεθέασης της ΝΕΡΙΤ ή οποιουδήποτε άλλου καναλιού.
Πολλοί απ’ αυτούς, αλλά και 40άρηδες, είχαν γεμίσει το Γκαζάρτε, μια από τις πιο καλόγουστες και πολιτισμένες μουσικές σκηνές της Αθήνας. Ο χώρος ήταν γεμάτος από κόσμο για τη Μαρίζα Ρίζου και το συγκρότημά της. Λες και γνώριζαν ότι θα περάσουν καλά.
Ορμητική, ανάλαφρη, αλώνιζε τη σκηνή, τραγουδούσε, χόρευε, έκλεινε το μάτι με φυσικότητα στο κοινό, αστειευόταν. Πάνω απ’ όλα, όμως, περνούσε με δεξιοτεχνία από το ένα είδος στο άλλο. Από το «Meglio Stasera» του Χένρι Μαντσίνι στο «Ιστορία μου αμαρτία μου» που σφράγισε η Ρίτα Σακελλαρίου και από το «A Natural Woman» της Αρίθα Φράνκλιν στο «Τελευταίο ποτηράκι» του Χιώτη. Μαζί δικά της κομμάτια από το πρώτο της άλμπουμ «Γλυκό Πρωί», αλλά και Σινάτρα, Νίνα Σιμόν, Ελα Φιτζέραλντ, διασκευές όπως η «Μπόσα Νόβα του Ησαΐα» του Φοίβου Δεληβοριά, αλλά και Γιαννίδης, Στράτος Διονυσίου, Βέμπο.
Τίποτα δεν ήταν παράταιρο. Ολα εναλλάσσονταν με φυσικότητα, όπως συμβαίνει όταν ο ερμηνευτής είναι και δημιουργός. Οταν, δηλαδή, καταφέρνει να κρατά τη διαφορετική καταγωγή των τραγουδιών και να τα οδηγεί στο προσωπικό του ερμηνευτικό καταφύγιο. Οταν τα ποτίζει με το δικό του σφρίγος.
Η Μαρίζα Ρίζου είναι από τους ταλαντούχους καλλιτέχνες της γενιάς των 30άρηδων που δεν έχουν τα ξεπερασμένα μούτρα του έντεχνου, ούτε την ξιπασιά των λαϊκοπόπ. Δεν είναι προσκολλημένοι σ’ ένα είδος, έχουν απενοχοποιημένη σχέση με τη χαρά και τη σωματικότητα της μουσικής. Ας κοιτάξουμε γύρω μας. Υπάρχουν πολλά φωτεινά τέτοια παραδείγματα. Νέοι με ταλέντο και ανοιχτή διάθεση. Παιδιά της κρίσης. Και μην υποτιμάμε τι μπορούν μόνοι τους να πετύχουν.