Στα 84 του έφυγε την Κυριακή 13 Ιουλίου ο Λόριν Μααζέλ, περισσότερο γνωστός ως αρχιμουσικός, αλλά επίσης βιολιστής και συνθέτης. Εκρηκτική προσωπικότητα, πληθωρικό ταλέντο, γεννήθηκε το 1930 στη Γαλλία από ρωσικής καταγωγής Αμερικανοεβραίους γονείς. Ο παππούς του υπήρξε βιολιστής στην ορχήστρα της Μητροπολιτικής Οπερας της Νέας Υόρκης και οι γονείς του σπούδασαν μουσική στο Παρίσι.
Υπήρξε φιλομαθής και ανήσυχο πνεύμα. Μελέτησε μαθηματικά και φιλοσοφία, μιλούσε έξι γλώσσες. Αρχισε να ασχολείται με το πιάνο στα πέντε και με το βιολί στα επτά. Στα έντεκα διηύθυνε την ορχήστρα του NBC έπειτα από πρόσκληση του Αρτούρο Τοσκανίνι. Το 1960 υπήρξε ο πρώτος Αμερικανός αλλά και ο νεότερος αρχιμουσικός που διηύθυνε στο Φεστιβάλ του Μπαϊρόιτ. Η Γερμανία έπαιξε σημαντικό ρόλο στη σταδιοδρομία του, καθώς ο Μααζέλ υπήρξε βασικός αρχιμουσικός της Γερμανικής Οπερας του Βερολίνου (1965-1971), της Συμφωνικής Ορχήστρας της Ραδιοφωνίας του Βερολίνου (1964-1975) και αργότερα της Συμφωνικής Ορχήστρας της Βαυαρικής Ραδιοφωνίας (1993-2002), όπου οι αποδοχές του αναφέρεται ότι έφταναν τα 3,8 εκατομμύρια δολάρια – υπήρξε ο πιο ακριβοπληρωμένος αρχιμουσικός. Πίστευε ότι θα διαδεχόταν τον Κάραγιαν στο Βερολίνο, ωστόσο οι μουσικοί της περίφημης Φιλαρμονικής αποφάσισαν διαφορετικά. Ο δύσκολος χαρακτήρας του, για τον οποίο μιλούν αρκετοί, δεν διευκόλυνε. Ωστόσο, είχε ήδη θητεύσει και θα υπηρετούσε επίσης στο μέλλον κορυφαίους οργανισμούς, όπως η Κρατική Οπερα της Βιέννης (1982-1984) από την οποία παραιτήθηκε, η Εθνική Ορχήστρα της Γαλλίας (1977-1991), η Ορχήστρα του Κλίβελαντ (19721982) και η Φιλαρμονική Ορχήστρα της Νέας Υόρκης (2001-2009).
Αρκετές μεταδόσεις «Πρωτοχρονιάτικων συναυλιών» της Βιέννης και τρεις κινηματογραφικές αποδόσεις όπερας, ο «Ντον Τζοβάνι» του Λόουζι (1979), η «Κάρμεν» του Ρόζι (1984) και ο «Οθέλλος» του Τζεφιρέλι (1986) συνέβαλαν στη δημοτικότητά του. Η δική του όπερα «1984» (Λονδίνο, 2005), βασισμένη στη σχετική νουβέλα του Οργουελ, δεν συνάντησε την αναμενόμενη επιτυχία.
Είχε τεράστιο ρεπερτόριο. Ανάμεσα στο πλήθος των ηχογραφήσεών του ξεχωρίζουν για τη διεισδυτική ματιά και το φλογερό τους στιλ οι Συμφωνίες αρ. 4 και 5 του Μέντελσον, «Τα πεύκα της Ρώμης» του Ρεσπίγκι, οι όπερες «Πόργκι και Μπες» του Γκέρσουιν και «Το παιδί και τα μάγια» του Ραβέλ, όπως επίσης οι «Εικόνες από μία έκθεση» και η «Νύχτα στο φαλακρό βουνό» του Μούσοργκσκι.