Οσο θυμάμαι, τον τελευταίο μισό αιώνα ποτέ άλλοτε Ελληνας καλλιτέχνης από τον χώρο της κλασικής μουσικής δεν υπήρξε υποψήφιος –και μάλιστα πρώτος προτεινόμενος– «Καλλιτέχνης της χρονιάς» από μεγάλης κυκλοφορίας διεθνές περιοδικό δισκογραφίας. Η τιμή έγινε φέτος στο Λεωνίδα Καβάκο. Οσο θυμάμαι, τα τελευταία πενήντα χρόνια κανένας άλλος εν ζωή Ελληνας αρχιμουσικός δεν είδε το πρόσωπό του αποτυπωμένο σε εξώφυλλο δισκογραφικής έκδοσης πολυεθνικού δισκογραφικού κολοσσού και μάλιστα δίσκου με έργα Μπετόβεν. Τη χαρά είχε φέτος ο Γιώργος Πέτρου.
Καβάκος και Πέτρου είναι αναμφίβολα δύο από τους πλέον προβεβλημένους Ελληνες καλλιτέχνες αυτής της μουσικής, για την οποία με τόσο πάθος αρκετοί επιμένουν ακόμα ότι «δεν ανήκει στην παράδοσή μας», ως εάν η κλασική μουσική να ανήκει στην «παράδοση» οποιουδήποτε λαού και όχι στην «παράδοση» του αστικού πολιτισμού της Δύσης, του οποίου κομμάτι είναι ο Σαίξπηρ, ο νεοκλασικός ρυθμός και ο Μότσαρτ. Κανείς δεν διερωτάται αν ο κινηματογράφος, στον οποίο επίσης διαπρέπουμε, «ανήκει στην παράδοσή μας». Θεωρείται δεδομένο.
Ο μεν Καβάκος, όπως αρκετοί ακόμα Ελληνες μουσικοί, κινείται πρωτίστως πλέον στο εξωτερικό, όπου αφενός του δίδονται ευκαιρίες, αφετέρου η δουλειά του εκτιμάται. Ο Πέτρου διευθύνει συχνά στο εξωτερικό, ωστόσο αγωνίζεται και στην Ελλάδα με την Καμεράτα, την οποία σταδιακά εξοικείωσε με όργανα εποχής και κυρίως με ιστορικές ερμηνευτικές πρακτικές. Τα αποτελέσματα έχουν εκτιμηθεί και τιμηθεί αρκετές φορές. Ομως, μέχρι σήμερα, ορχήστρα και αρχιμουσικός δοκίμαζαν τις δυνάμεις τους κυρίως στο λιγότερο γνωστό ρεπερτόριο της μπαρόκ εποχής όπου, πάντως, ο ανταγωνισμός κατά τα τελευταία χρόνια είναι σημαντικός. Φέτος έγινε το μεγάλο βήμα με τα «Πλάσματα του Προμηθέα», το μπαλέτο αυτό του Μπετόβεν, που το ίδιο σύνολο παρουσίασε χορογραφημένο πέρυσι στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Η ηχογράφηση επιτρέπει να απολαύσει κανείς μια ερμηνεία εντυπωσιακής ενέργειας, επιπλέον με εκλεπτύνσεις και λεπτομέρειες, που μαρτυρούν φροντίδα, μουσικότητα, μελέτη. Την ίδια στιγμή, το συγκεκριμένο σύνολο, αντί να αποτελεί αιχμή του δόρατος μιας επιθετικής πολιτιστικής πολιτικής απομακρυσμένης από την αρχαιοελληνική εμμονή, ψυχορραγεί, όπως εξάλλου και οι υπόλοιπες ορχήστρες της χώρας – όσες έχουν απομείνει. Ούτε το κράτος αλλά ούτε κάποιος βαθύπλουτος φιλόμουσος παράγων, ιδιώτης ή ίδρυμα, διαβλέπουν κέρδος στη στήριξή της.