Τρεις από τους σημαντικότερους σύγχρονους τραγουδιστές της Μεσογείου θα συναντηθούν τη Δευτέρα στο Ηρώδειο: ο Γιώργος Νταλάρας θα υποδεχθεί την Πορτογαλίδα Ντούλτσε Πόντες και την Ισραηλινή Νόα. Τους ενώνουν πολλά: και οι τρεις στηρίζονται γερά στις λαϊκές παραδόσεις των χωρών τους. Διευρύνουν με τόλμη αλλά και γνώση τους μουσικούς ορίζοντές τους. Συνεργάζονται σε συναυλίες και στη δισκογραφία με σπουδαίους ομοτέχνους τους από τα πιο διαφορετικά είδη. Και έχουν επιτυχία εδώ και δεκαετίες όπου και αν ταξιδέψουν.
Στο δίσκο της «Μomentos», η Πόντες έχει ηχογραφήσει με τον Νταλάρα δυο θαυμάσια ντουέτα. Εχουν άλλωστε ξανατραγουδήσει άλλες δυο φορές μαζί και στο Ηρώδειο. Να τι είπε στην «Κ», λίγο πριν την καινούρια τους συνάντηση, παρέα, για πρώτη φορά, και με τη Νόα:
-Αν και η πατρίδα σας έχει πολύ ισχυρή λαϊκή παράδοση, εσείς, περισσότερο από κάθε άλλη Πορτογαλίδα τραγουδίστρια της γενιάς σας, δοκιμάσατε από πολύ νέα να τραγουδήσετε διαφορετικά μουσικά είδη, μέχρι και συνθέσεις του Ένιο Μορικόνε. Χρειάστηκε τόλμη μια τέτοια επιλογή απέναντι στους πιο συντηρητικούς από τους συμπατριώτες σας, ακόμα και απέναντι σε ένα μέρος του κοινού σας;
«Είναι γεγονός ότι ασχολήθηκα με διαφορετικά μουσικά είδη, ενώ ξεκίνησα από τα fados και συνεχώς συνεχίζω να ασχολούμαι με αυτά γιατί είναι η εθνική μου κληρονομιά, οι ρίζες μου, ο λαός μου, η παράδοσή μου, η μεγάλη για όλους μας δασκάλα, Αμάλια Ροντρίγκεζ, που οδηγεί τα βήματα όλων μας. Άρα, παρά τις οποιεσδήποτε άλλες προσπάθειες, κάθε φορά ο προσανατολισμός μου, η αφετηρία μου και ο στόχος μου είναι τα fados. Ασφαλώς όπως λέτε και σεις όλες οι προσπάθειες πάντα απαιτούν τόλμη, σοβαρότητα, υπευθυνότητα και αν πετύχεις ή όχι, αυτό θα το κρίνει ο κόσμος».
-Η πορτογαλική παράδοση, το ευρύτερο ηχόχρωμα της Μεσογείου, αλλά και το αγγλόφωνο τραγούδι, ακόμα και η κλασική μουσική και το λυρικό τραγούδι σμίγουν στον τρόπο με τον οποίο τραγουδάτε. Αυτό το πάντρεμα έρχεται αναπόφευκτα από τον τρόπο που μεγαλώσατε ή πρόκειται για συνειδητό πειραματισμό;
«Θα πρέπει να σας πω ότι όλα αυτά ταιριάζουν, "παντρεύονται" χωρίς καμία επιτήδευση ή ιδιαίτερη προσπάθεια, αρκεί το ένα να συμπληρώνει το άλλο. Όλα αυτά τα στοιχεία έρχονται αναπόφευκτα από τα ακούσματα, τις σπουδές που έχει κάποιος κάνει, τις εμπειρίες του, τις δυνατότητές του αλλά πολλές φορές είναι και αποτέλεσμα συνειδητού πειραματισμού. Βασική προϋπόθεση είναι να χειρίζεσαι σοβαρά τα πράγματα, γιατί αλλιώς το κακό αποτέλεσμα δεν αργεί να έλθει».
-Μαζί με τους Μαντρεντέους είσαστε εκείνη που κάνατε δημοφιλή τη σύγχρονη μουσική της Πορτογαλίας σε όλο τον κόσμο. Αισθάνεστε κάποτε αναγκαίο να κάνετε γνωστά και τα σύγχρονα προβλήματά της, πολλά από τα οποία μοιράζεται μάλιστα με την Ελλάδα;
«Δεν το αισθάνομαι μόνο, αλλά το κάνω κιόλας θεωρώντας ότι το οφείλουμε στα παιδιά μας από τα οποία δεν έχουμε το δικαίωμα να στερήσουμε το χαμόγελο, την αισιοδοξία, τα όνειρα. Οι λαοί μας, του μεσογειακού νότου, είδαν από τη μια μέρα στην άλλη τη ζωή τους να καταστρέφεται, κόποι και όνειρα μιας ζωής να τινάζονται στον αέρα, τίποτε να μην είναι σήμερα όπως χθες και ποιός ξέρει αύριο. Και οι λαοί μας δεν έφταιξαν σε τίποτα».
-Γνωρίζετε την ελληνική λαϊκή μουσική, συνεργάζεστε εξάλλου για άλλη μια φορά με τον Γιώργο Νταλάρα με τον οποίο έχετε δυο ντουέτα στον δίσκο σας Momentos, (όπως, άλλωστε, και μια σύνθεση του Στέφανου Κορκολή). Τι ομοιότητες και τι διαφορές βρίσκετε ανάμεσα στα ελληνικά λαϊκά τραγούδια και στα φάδος;
«Νομίζω ότι τα τραγούδια μας, τα δικά σας λαϊκά τραγούδια και τα δικά μας fados, επειδή τραγουδούν τους καημούς των ανθρώπων, τα προβλήματά τους και τις καθημερινές έγνοιες και δυσκολίες, έχουν πολλά κοινά στοιχεία και ελάχιστες διαφορές. Μιλάμε για μια μουσική που άνθισε σε μας, σε σας, στην Ισπανία με το φλαμένκο και είναι η επιτομή της ψυχολογίας μας, η φιλοσοφία των λαών μας. Τραγουδάμε όλοι μας για τη ζωή, τα βάσανα, τις στενοχώριες, τον έρωτα, το θάνατο».
-Τις τελευταίες δεκαετίες, η επικοινωνία ανάμεσα στα μουσικά είδη, βοηθούσης και της παγκοσμιοποίησης, είναι όλο και συχνότερη. Πιστεύετε ότι θα έρθει μια εποχή που δε θα μπορεί κανείς να ξεχωρίσει τη μουσική, αλλά και την εθνική καταγωγή ενός καλλιτέχνη;
«Με τρομάζει αυτή η ιδέα, αν και είμαι βέβαιη ότι δεν θα συμβεί. Γιατί εκτός από τα κοινά στοιχεία που έχουν οι μουσικές μας, η καθεμία βασίζεται στην εθνική μας παράδοση και κληρονομιά, τα ήθη και τα έθιμά μας. Έτσι θέλω να μείνουν τα πράγματα και θα παλέψω όσο μπορώ γι’ αυτό».