Επιτυχημένη υπήρξε η συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στις 17 Οκτωβρίου στην αίθουσα «Χρήστος Δ. Λαμπράκης», καθώς ο αρχιμουσικός Αντριαν Πραμπάβα απέσπασε συνολικά πολύ καλές ερμηνείες.
Το πρόγραμμα της βραδιάς περιλάμβανε τη Συμφωνία αρ.38 «της Πράγας» του Μότσαρτ και την Πέμπτη συμφωνία του Σοστακόβιτς, δύο ετερόκλητα έργα που ενώθηκαν υπό τον γενικό τίτλο «Από την Πράγα στο Λένινγκραντ». Για τη Συμφωνία του Μότσαρτ ο Πραμπάβα επέλεξε συνολικά ζωηρές ταχύτητες και μεγάλες αντιθέσεις δυναμικής. Το αποτέλεσμα υπήρξε μία έντονα δραματική ανάγνωση, η οποία κοιτούσε φανερά προς τον 19ο αιώνα και την αισθητική του Μπετόβεν. Ο Πραμπάβα, που γεννήθηκε στην Ινδονησία και σταδιοδρομεί στην Ευρώπη, αναζήτησε ήδη από το πρώτο μέρος και κυρίως από τα έγχορδα της ορχήστρας, έναν ρωμαλέο ήχο. Στο λυρικό δεύτερο μέρος οι φράσεις διαμορφώθηκαν με τρόπο που αναδείκνυε τις καταβολές της μουσικής αυτής στον Διαφωτισμό και τον ορθολογισμό: Στον σχηματισμό των φράσεων επικράτησαν καθαρότητα και λιτότητα αισθητικής, στοιχεία που, ταυτόχρονα, έκαναν την ερμηνεία του συγκεκριμένου μέρους πιο γενικόλογη, με ασθενέστερο προφίλ. Στο ζωηρό τελευταίο μέρος ο Πραμπάβα επέστρεψε σε έντονες αντιθέσεις και ολοκλήρωσε τη Συμφωνία, αναδεικνύοντας με σαφήνεια τους δρόμους που άνοιξε η μουσική αυτή, χάρη σε όσα ενυπάρχουν στη γραφή της.
Η Πέμπτη συμφωνία του Σοστακόβιτς είναι έργο τόσο εντυπωσιακό, που πολύ δύσκολα απογοητεύει. Η διαρκής εναλλαγή ρυθμών και διαθέσεων, όπως επίσης η εντυπωσιακή ενορχήστρωση, η οποία αξιοποιεί σχεδόν όλα τα όργανα μιας μεγάλης συμφωνικής ορχήστρας, εύκολα κερδίζουν το ακροατήριο. Πολύ περισσότερο, όταν μία ορχήστρα διαθέτει καλούς μουσικούς σε ξύλινα και χάλκινα πνευστά, σε κρουστά και άρπες, όπως συμβαίνει στην Κρατική. Ο Σοστακόβιτς παρέχει πλήθος από ευκαιρίες σε μεμονωμένα όργανα αλλά και σε ομάδες οργάνων να διακριθούν, προσφέροντας ταυτόχρονα ξεχωριστό χαρακτήρα στη μουσική, και αυτό συνέβη στη συγκεκριμένη συναυλία. Το στοίχημα για τον αρχιμουσικό είναι, κυρίως, να προβάλει το ιδιωτικό συναίσθημα της μουσικής του ποιητικού τρίτου μέρους. Ο Πραμπάβα το πέτυχε: Οι μονόλογοι των ξύλινων πνευστών αιωρούνταν με πραγματικά συγκινητικό τρόπο πάνω από τα έγχορδα, ενώ τα χάλκινα πνευστά, που σε αυτό το μέρος σιωπούν, απελευθέρωσαν τους πλέον θριαμβευτικούς ήχους στο κούφια αισιόδοξο φινάλε.