Ο Μάρκελλος Χρυσικόπουλος είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση στα μουσικά μας πράγματα. Εγινε κυρίως γνωστός ως τσεμπαλίστας, ενώ τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο δραστηριοποιείται επίσης ως διευθυντής ορχήστρας, κυρίως σε έργα της εποχής του μπαρόκ. Ομως, εκείνο που τον διακρίνει από άλλους συναδέλφους του είναι η αγάπη για το διαφορετικό, το λιγότερο προφανές, το ξεχωριστό: οι ιδιαίτερες μουσικές προτάσεις του υποστηρίζονται θεωρητικά από επιχειρηματολογία περισσότερο ή λιγότερο προφανή. Οι δύο πιο πρόσφατες δουλειές του, που αποτυπώθηκαν και δισκογραφικά, το επιβεβαιώνουν: ένας δίσκος με παντοειδείς «θρήνους» του 17ου αιώνα και ένας δεύτερος αφιερωμένος σε «ερασιτέχνες» συνθέτες του 18ου αιώνα.
Το μεγαλύτερο μέρος του πρώτου δίσκου παρουσιάστηκε σε συναυλία στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» στις 30 Οκτωβρίου. Το πρόγραμμα αποτέλεσαν τέσσερις «θρήνοι», μεταξύ τους τελείως διαφορετικοί, τέσσερις διαφορετικές όψεις της ίδιας ιδέας. Ο πρώτος, του Τζάκομο Καρίσιμι, είναι αυτός της Μαρίας Στιούαρτ, λίγο πριν από τον αποκεφαλισμό της. Ο δεύτερος, του Λουίτζι Ρόσι, αφορά τον θρήνο της Μαρίας Ελεονόρας, βασίλισσας της Σουηδίας, για τον αγαπημένο σύζυγό της Γουσταύο Αδόλφο. Ο τρίτος, της Μπάρμπαρα Στρότσι, είναι ερωτικός και αναφέρεται στον πόνο ενός εραστή για την αγαπημένη του, την οποία ο πατέρας της κρατά φυλακισμένη. Ο «θρήνος» που ακούστηκε τελευταίος αποδίδεται στον Φραντσέσκο Προβεντσάλε και αποτελεί παρωδία του «θρήνου» της βασίλισσας της Σουηδίας.
Η λέξη «μπαρόκ» σημαίνει ακατέργαστο ή περίεργου σχήματος μαργαριτάρι. Ακριβώς αυτός υπήρξε ο τρόπος παρουσίασης των έργων της συγκεκριμένης βραδιάς, κατά την οποία όλα έμοιαζαν να κινούνται στα όρια ή και πέρα από αυτά: από τους «ανατολίτικης» ατμόσφαιρας αυτοσχεδιασμούς του Ανδρέα Λινού (βιόλα ντα γκάμπα) και του Θεόδωρου Κίτσου (θεόρβη) έως τις προβολές αιχμηρών φωτογραφιών που «εικονογραφούσαν» το ακρόαμα και τις «θεατρικές», στα όρια του βερισμού, αποδόσεις της μεσοφώνου Ρομίνας Μπάσο. Το μπαρόκ προσφέρεται για παρόμοια εγχειρήματα, θα αντέτεινε κανείς. Αλλωστε, η μουσικότητα και η αγάπη που επενδύουν ο Χρυσικόπουλος και οι υπόλοιποι μουσικοί του συνόλου Latinitas nostra στις δουλειές τους είναι εμφανείς και δεδομένες. Ομως, το αποτέλεσμα κρίνεται κάθε φορά στο επίπεδο της αισθητικής. Ως προς αυτό, είναι επίσης φανερό ότι οι Latinitas nostra φλερτάρουν με τα όρια.