Την έδειχναν προχθές σχεδόν όλα τα βραδινά δελτία ειδήσεων την Κέιτι Πέρι, σέξι πάνω σε μια τίγρη, να ανοίγει με το σόου της το Super Bowl, ένα γεγονός μαζικής κουλτούρας με κοινωνικό χαρακτήρα, μια μεγάλη γιορτή που γίνεται στην Αμερική. Για τους Έλληνες, βέβαια, δεν σημαίνει τίποτα.
Είναι, απλώς, λίγα πλάνα με πολύ χρώμα, πολύ κόσμο, χαρά και ποπ μουσική, που καλά-καλά δεν την ακούς. Για τους ανθρώπους των καναλιών είναι από τα ελαφρά θέματα που αισθάνονται ότι μπορεί να ποικίλλει την καθημερινότητα των δελτίων, έξω από τα πλάνα του Βαρουφάκη στο Παρίσι και το Λονδίνο.
Σ’ αυτή την αλληλουχία στερεότυπων εικόνων πώς να βρει θέση ένα γεγονός το οποίο έχει να κάνει με τα μύχια της ελληνικής κοινωνίας, που συνδέεται με τη μνήμη της; Η τηλεόραση, άλλωστε, είναι ένα μέσον που δεν θέλει να έχει μνήμη. Οπότε, τι θέση θα μπορούσε να έχει στα δελτία ειδήσεων ο Αλέκος Κιτσάκης, ο τραγουδιστής του δημοτικού τραγουδιού που εξέφρασε τον ελληνικό ψυχισμό όσο λίγοι;
«Το μέσον είναι το μήνυμα» είχε επισημάνει ο γκουρού της επικοινωνίας Μάρσαλ Μακ Λούαν. Άλλο μήνυμα, δηλαδή, διευκολύνει ο έντυπος λόγος κι άλλο διευκολύνει και τελικά επιβάλλει η ηλεκτρονική εικόνα.
Από τη μια, η άγνοια απέναντι σε οτιδήποτε ξεφεύγει από τα στερεότυπα που ορίζει η τηλεοπτική επικαιρότητα, κι από την άλλη οι αγκυλώσεις και οι παλιές προκαταλήψεις. Το δημοτικό τραγούδι των επετείων και των μαύρων ημερών. Όμως, ακόμη κι αν μιλήσουμε στη γλώσσα τους, αδιαφορώντας για την ουσία, χάνουν θεαματικότητα νομίζοντας ότι κερδίζουν.
Χιλιάδες άνθρωποι κάποιας ηλικίας θα ήθελαν να ακούσουν γι’ αυτόν, αναπολώντας κάποιο πανηγύρι που γλέντησαν κοντά του, τα πρώτα χρόνια ζωής στο χωριό πριν από την αναζήτηση ελπίδας στην πόλη, αυτό που τους κρατούσε σαν ήταν μετανάστες αλλά και πρόσφυγες σε τόπους μακρινούς. Θα ήθελαν να τους επιτραπεί να αποχαιρετίσουν τον λεβέντη-τραγουδιστή της Ηπείρου μπροστά στην οθόνη, μια και το βάρος του χρόνου και της κρίσης τούς καθήλωσε πια μπροστά της.