Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Μίκης Θεοδωράκης έχει ξαφνιάσει το κοινό του. Κυρίως για την ευκολία με την οποία δίνει το έργο του να το τραγουδήσουν καλλιτέχνες που δεν έχουν σχέση με όσα αυτό εκφράζει και εκπροσωπεί. Το έχει ξανακάνει με τη Βάνα Βερούτη τη δεκαετία του ’80, προκάλεσε αντιδράσεις με την επιλογή του να τραγουδήσει μέρος του έργου του η Αλέξια όταν ήταν ακόμη ταυτισμένη με τα ελαφρά τραγουδάκια των εφήβων, κορυφώθηκε όταν ο Αντώνης Ρέμος έβαλε το ρεπερτόριο αυτό σε πίστες. Και τώρα, ήρθε η σειρά του Σάκη Ρουβά.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να τον φανταστείς σε έργα του Θεοδωράκη. Ομως, ο μεγάλος μας συνθέτης δεν έκρυψε ποτέ πόσο τον ενδιέφερε να πάει το τραγούδι του και στην «άλλη πλευρά». Ως πρόκληση το αντιμετώπιζε, να μπει ακόμη και στις πίστες. Αν κι αυτό δεν σημαίνει πάντα ότι το κοινό εκεί αντιλαμβάνεται τι ακούει και οι καλλιτέχνες που δοκιμάζουν νιώθουν τι τραγουδούν.
Ωστόσο, ο καθένας κρίνεται από το αποτέλεσμα. Μπορεί να υποψιάζεται κανείς για το πώς θα τραγουδήσει κομμάτια από το «Αξιον Εστί» ο Ρουβάς, αλλά δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις προτού ακούσεις την εκδοχή του. Ο ποπ τραγουδιστής, πράγματι, εκπροσωπεί κάτι εντελώς διαφορετικό από τον κόσμο της ποίησης του Θεοδωράκη, κι εκεί ακριβώς είναι το στοίχημα.
Για να είσαι πειστικός, πρέπει να δουλέψεις σκληρά, να αφοσιωθείς σε αυτό που δεν γνωρίζεις, να εμβαθύνεις, να μελετήσεις. Διαφορετικά, θα είναι μια επιπόλαια προσέγγιση. Ωστόσο, κανείς δεν έχει δικαίωμα να σου απαγορεύσει να δοκιμάσεις. Αλλωστε και ο ίδιος ο συνθέτης μια ευκαιρία έδωσε στον Γρηγόρη Μπιθικώτση. Την εποχή που οι μουσικοί της κλασικής τον επέκριναν και διέκοπταν πρόβες για την επιλογή του, η
Αριστερά είχε τους δικούς της ενδοιασμούς, ενώ οι λαϊκοί ειρωνεύονταν τον ερμηνευτή που τραγουδούσε «Επιτάφιο» και Γιάννη Ρίτσο. Φυσικά, δεν υπάρχει σύγκριση. Αλλά ας περιμένουμε. Σημασία έχει αν νιώθεις τι τραγουδάς και πώς το λες. Το αποτέλεσμα σε δικαιώνει ή χάνεται στον χρόνο.