Ηταν η δεύτερη φορά που η Φιλαρμονική του Βερολίνου επέλεξε την Αθήνα για την καθιερωμένη πρωτομαγιάτικη «Συναυλία της Ευρώπης». Το 2004 είχε εμφανιστεί στο Ηρώδειο. Την αμέσως επομένη, στις 2 Μαΐου, είχε εγκαινιάσει την αίθουσα «Τριάντη». Τότε όπως και φέτος την ορχήστρα διηύθυνε ο Σάιμον Ρατλ. Τότε στην «Τριάντη», όπως και φέτος στην αίθουσα «Φίλων της Μουσικής», στο κέντρο του προγράμματος βρισκόταν το Κοντσέρτο για βιολί του Σιμπέλιους με σολίστ τον Λεωνίδα Καβάκο.
Το συγκεκριμένο έργο συνοδεύει την καλλιτεχνική διαδρομή του Ελληνα βιολιστή από τα νεανικά του χρόνια. Αυτονόητα, καθώς τα χρόνια περνούν, η ερμηνεία του μεταβάλλεται. Αποφεύγοντας συστηματικά τις άμεσα συναισθηματικές αναγνώσεις ακόμη και όταν πρόκειται για έκδηλα συναισθηματικό έργο όπως το συγκεκριμένο, ο Καβάκος προσέγγισε τη μουσική μέσα από συνειδητά ακραίες επιλογές. Στο πρώτο μέρος θαύμαζε κανείς συνολικά τον τρόπο με τον οποίο έλεγχε τον γεμάτο, ρωμαλέο ήχο του, ωραιότερο από ποτέ. Το αργό δεύτερο μέρος διέθετε ιδιότυπη εσωτερικότητα καθώς το πλάσιμο των φράσεων έδινε την εντύπωση συναισθηματικής παραίτησης, μελαγχολικής ανάμνησης πραγμάτων, τα οποία έχουν χαθεί οριστικά. Φράσεις στα όρια της σιωπής από τον Καβάκο αλλά και από την ορχήστρα επέτειναν την εντύπωση. Αντίθετα, στο ζωηρό τρίτο μέρος η εξωστρέφεια υπερτονίστηκε όχι μόνο χάρη στη συναρπαστική δεξιοτεχνία του βιολονίστα, αλλά κυρίως χάρη στην πυρετώδη ταχύτητα που επέλεξε, στοιχείο το οποίο αποτέλεσε πρόκληση ακόμα και για την ορχήστρα.
Το πρόγραμμα της συναυλίας δεν διέθετε ιδιαίτερη αισθητική συνοχή. Πριν από το Κοντσέρτο ακούστηκε η Εισαγωγή από την όπερα «Σεμίραμις» του Ροσίνι, ενώ μετά από αυτό η «Συμφωνία του Ρήνου» του Σούμαν. Η ορχήστρα έδωσε από την πρώτη στιγμή τα διαπιστευτήριά της, με την υποδειγματική σταδιακή αύξηση του ήχου στα πρώτα μέτρα της Εισαγωγής του Ροσίνι και τις υπέροχες αρχικές φράσεις των τεσσάρων κόρνων. Ακολούθησε ο μεστός, πολυτελής ήχος των εγχόρδων, ενώ ξεχωριστή χαρά προσέφερε το μικρό φλάουτο, καθώς απέδωσε τη μουσική χωρίς την παραμικρή οξύτητα.
Στη Συμφωνία του Σούμαν, ένα από τα πλέον αισιόδοξα έργα του ρεπερτορίου, ο Ρατλ φρόντισε για την ανάλαφρη, γεμάτη ενθουσιασμό, αλλά επίσης κομψότητα, ευγένεια και μεγαλοπρέπεια δίχως στόμφο απόδοση της μουσικής. Πραγματική απόλαυση.