Σε ρυθμούς Glastonbury ζει αυτό το Σαββατοκύριακο η Βρετανία, καθώς το σπουδαιότερο μουσικό φεστιβάλ στον κόσμο ανοίγει τις πύλες του για ένα τριήμερο μουσικής πανδαισίας με εκατοντάδες κυριολεκτικά ζωντανές εμφανίσεις και βέβαια πολύ λαμπερά ονόματα. Μαζί και οι κλασικές κουβέντες που προηγούνται: τα παράπονα για τους headliners –πέρυσι ήταν οι Metallica, φέτος ο ράπερ Κάνι Γουέστ, που τραβάει κυρίως τα πυρά–, η αγωνία για τον καιρό –προβλέπονται αρκετή βροχή και… τόνοι λάσπης– και η μάχη για την εξασφάλιση μιας καλής θέσης κάμπινγκ.
Ηταν το 1970, μια μέρα μετά τον θάνατο του Τζίμι Χέντριξ, όταν μόλις 1.500 άτομα μαζεύτηκαν στους αγρούς της νοτιοδυτικής Αγγλίας για την πρώτη εκείνη γιορτή της μουσικής. Το σπουδαίο όνομα ήταν οι θρυλικοί The Kinks και το εισιτήριο κόστιζε μία λίρα. Από τότε μέχρι σήμερα, πολλά (αν όχι όλα) έχουν αλλάξει. Το Glastonbury γιγαντώθηκε μαζί με την ποπ-ροκ πλημμύρα των δεκαετίων του ’70 και του ’80, για να καταλήξει, στις μέρες μας, σε ένα πολυσυλλεκτικό μουσικό και οπτικό υπερθέαμα, αρκετά «τσουχτερό» για την τσέπη (περίπου 250 ευρώ) και εξαντλητικό στην, έστω μερική, παρακολούθηση. Το πλήθος δε, που τα τελευταία χρόνια κυμαίνεται γύρω στους 150 χιλιάδες ανθρώπους για το τριήμερο, είναι τουλάχιστον ετερόκλητο: σκληροί ροκάδες, πανκς, χίπστερς, αλλά και πάρα πολλοί άσχετοι, οι οποίοι έρχονται απλώς για να λάβουν μέρος στο μεγάλο γλέντι και να πιουν μέχρι λιποθυμίας. Εκείνο που έμεινε σχεδόν το ίδιο, πάντως, είναι η εικόνα των κατασκηνωτών – κομάντο, οι οποίοι τρέχουν, πολλές φορές μέσα στα λασπόνερα, από το ένα λάιβ στο άλλο, σπέρνοντας γύρω τους χιλιάδες άδεια κουτάκια μπίρας.
Σε ένα μουσικό φεστιβάλ, αυτό που μετράει είναι τα ονόματα και το φετινό Glastonbury διαθέτει μερικά κορυφαία. Η περυσινή επιτυχία των Metallica ενθάρρυνε τους έτερους «σκληρούς» του μέταλ Motorhead να ανέβουν στην κεντρική σκηνή-πυραμίδα. Εκεί θα βρεθούν επίσης οι δημοφιλείς εκπρόσωποι του art-rock Florence + The Machine, οι οποίοι αντικαθιστούν τους Foo Fighters, ένεκα του σπασμένου ποδιού του Ντέιβ Γκρολ. Η παρουσία του Κάνι Γουέστ, όπως είπαμε, έχει τον δικό της κύκλο προσδοκιών (θετικών και αρνητικών), ενώ οι ανερχόμενοι Alabama Shakes και Hozier δεν θα περάσουν απαρατήρητοι. Η Κυριακή, τέλος, θα είναι λογικά μέρα νοσταλγίας και συγκινήσεων, αφού στη σκηνή θα βρεθούν ιερά «τέρατα», όπως η Πάτι Σμιθ, ο Πολ Γουέλερ και οι The Who.