Οι βραδιές τραγουδιού της Λένιας Ζαφειροπούλου έχουν πάντοτε ξεχωριστό ενδιαφέρον καθώς, συνήθως, τα προγράμματα ξεφεύγουν από τον συμβατικό σχεδιασμό. Ετσι συνέβη και στις 20 Μαΐου στον «Παρνασσό», όπου μαζί με την πιανίστρια Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου η υψίφωνος πρότεινε μια διαδρομή συναισθημάτων, οργανωμένη γύρω από τον κύκλο τραγουδιών «Ο έρωτας του ποιητή».
Το πρόγραμμα ξεκίνησε επεισοδιακά με το αγαπητό τραγούδι «Στη μακρινή αγαπημένη» του Μπετόβεν, καθώς δυστυχώς κανείς, ούτε οι ίδιες οι μουσικοί, δεν είχαν δοκιμάσει το πιάνο της αίθουσας νωρίτερα, ώστε να διαπιστωθεί ότι υπήρχε πρόβλημα. Ετσι, περισσότερο από μία ώρα αργότερα και αφού το πιάνο κουρδίστηκε, η βραδιά συνεχίστηκε με ομάδα τεσσάρων τραγουδιών «για τη μοναξιά» από την πένα των Μπετόβεν και Σούμπερτ. Τελευταίο ακούστηκε το «Φθινόπωρο» του Σούμπερτ, που αποδόθηκε εξαιρετικά από τις δύο μουσικούς. Ηταν μια πρόγευση όσων επρόκειτο να ακολουθήσουν στο β΄ μέρος, στον κύκλο τραγουδιών του Σούμαν.
Παπαστεφάνου και Ζαφειροπούλου φάνηκε να έχουν δουλέψει στη λεπτομέρειά τους τα δεκαέξι τραγούδια του κύκλου. Η συνεισφορά τους ήταν απολύτως ισότιμη, γεγονός που εκτιμήθηκε τόσο στα λυρικά τραγούδια όσο και στα έντονα δραματικά. Ο τρόπος με τον οποίο η πιανίστρια έπλαθε την ατμόσφαιρα και μετέδιδε την ένταση των συναισθημάτων χωρίς, όμως, να σκιάζει την τραγουδίστρια, αποδείχτηκε εξίσου επιτυχημένος σε ονειροπολήσεις, όπως το τραγούδι «Μες στο φωτεινό καλοκαιριάτικο πρωινό», όσο και σε ξεσπάσματα, όπως το «Δεν σου κρατώ κακία». Από την πρώτη κιόλας στιγμή μπορούσε κανείς να απολαύσει τους καρπούς μιας τέχνης, που πήγαινε πέρα από τα λόγια και τις νότες: το πρώτο τραγούδι «Μες στον θεσπέσιο μήνα Μάιο», διέθετε κάτι από τη δροσιά της άνοιξης: Ηταν το παλλόμενο, φωτεινό ηχόχρωμα της φωνής της Ζαφειροπούλου, η τέχνη των εντυπωσιακά δεμένων φράσεων, που σχηματίζονταν προσεκτικά, με αρχή, μέση και τέλος χωρίς να χάνονται οι λέξεις. Ηταν επίσης η προσοχή στη διαμόρφωση της δυναμικής και τόσα ακόμα στοιχεία, που εισέπραττε ο ακροατής μέσα από το άρτιο αποτέλεσμα.
Ισως, τελικά, να ήταν καλύτερα που η συναυλία δόθηκε χωρίς διάλειμμα, λόγω της αρχικής καθυστέρησης. Μεταβλήθηκε, έτσι, σε βραδιά ατμοσφαιρική, της οποίας η μαγεία κράτησε από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή.