Με τον πολύ καλό Σλοβάκο αρχιμουσικό Γιουράι Βάλτσουχα συνεργάστηκε η ΚΟΑ στις 29 Μαΐου στην αίθουσα «Φίλων της Μουσικής». Η συναυλία περιλάμβανε τη σύνθεση «Κοκκώδης Μήδεια» – «Medéa granulaire» του Μηνά Μπουρμπουδάκη καθώς επίσης δύο έργα του Ραχμάνινοφ: το πρώτο του Κοντσέρτο για πιάνο και τη δεύτερη Συμφωνία. Η τέχνη του Βάλτσουχα φάνηκε στη δεύτερη Συμφωνία, έργο με αδυναμίες και πλατειασμούς, το οποίο ο αρχιμουσικός κατέστησε ενδιαφέρον, έως και συναρπαστικό. Ηδη από το πρώτο μέρος φάνηκε η ευκολία με την οποία ο Βάλτσουχα σχημάτιζε τις πλατιές μελωδικές καμπύλες της μουσικής, φροντίζοντας ώστε στην κορύφωσή τους να ανθήσουν γενναιόδωρα, δίχως περιττές γλυκερότητες, τόσο συνήθεις στην απόδοση του συγκεκριμένου έργου. Με την ίδια φροντίδα παρέσχε τις εκρηκτικές κλιμακώσεις, ελέγχοντας πολύ καλά την ορχήστρα και αποφεύγοντας το (ηχητικό) χάος. Στο ζωηρό δεύτερο μέρος πέτυχε την απαιτούμενη ευελιξία και ελαφράδα, παρά το μέγεθος της ορχήστρας. Το διάσημο αντάντζο (3ο μέρος) ήχησε γοητευτικά ακαταμάχητο, ακριβώς επειδή ο Βάλτσουχα εστίασε στην ουσία, αρνούμενος να υπερθεματίσει: επέμεινε στην καθαρή απόδοση της μελωδικής γραμμής και δεν ενέδωσε στον υπερχειλίζοντα, πληθωρικό συναισθηματισμό της μουσικής. Τέλος, στο τέταρτο μέρος, που ξεκίνησε σχεδόν θυελλωδώς, ο αρχιμουσικός προσδιόρισε με επιτυχία τα διαφορετικά επιμέρους επεισόδια και οδήγησε το έργο στην επιθυμητή εντυπωσιακή κατάληξη.
Ο τίτλος του έργου του Μπουρμπουδάκη αναφέρεται στον τρόπο σύνθεσής του, στους ηχητικούς «κόκκους» μέσα από τους οποίους αποδίδει ο συνθέτης το θέμα, τον «ψυχόκοσμο μιας συντετριμμένης γυναίκας». Η μουσική εξέφραζε μάλλον τον επιθανάτιο ρόγχο ενός θηρίου, με τα έγχορδα να δημιουργούν ατμόσφαιρα ταυτόχρονα απόκοσμη και επική και τα κρουστά να μετρούν τους σπασμούς του θανάτου.
Ενδιαφέρουσα σύνθεση, ανεξάρτητα από τον τίτλο.
Το πρώτο Κοντσέρτο του Ραχμάνινοφ δεν αποτέλεσε την αναμενόμενη κορύφωση της συναυλίας. Το έργο δεν έμοιαζε να ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του πιανίστα Κορνήλιου Μιχαηλίδη, ο οποίος διέθετε την απαιτούμενη δεξιοτεχνία και ήταν διαβασμένος, αλλά υπήρξε πολύ τρυφερός και ευαίσθητος για τα ηχητικά μεγέθη της μεγάλης ορχήστρας που προβλέπει ο Ραχνμάνινοφ. Καλύτερες στιγμές ήταν όσες άφηναν το πιάνο μόνο ή κυρίαρχο στη σκηνή, όπως στην κατάληξη του πρώτου μέρους, και η νυκτερινή διάθεση του δεύτερου.