Για ακόμα δύο συναυλίες επέστρεψε στην Αθήνα ο Ινδός αρχιμουσικός Ζούμπιν Μέτα, αγαπημένος του Μεγάρου, το οποίο εσχάτως φαίνεται να κινείται αποκλειστικά στη λογική του «αυτόν ξέρουμε, αυτόν εμπιστευόμαστε».
Διηύθυνε την εξαιρετική Φιλαρμονική Ορχήστρα του Ισραήλ, η οποία συνέβαλε αποφασιστικά στην επιτυχία των συναυλιών. Η πρώτη βραδιά (31 Ιανουαρίου) περιλάμβανε έργα Γάλλων συνθετών, του Μορίς Ραβέλ και του Καμίγ Σεν-Σανς. Δόθηκε η ευκαιρία να απολαύσει κανείς τον καλλιεργημένο, θαυμάσιο ήχο των συνόλων της ορχήστρας, αλλά και τις ικανότητες μεμονωμένων μουσικών σε έργα με υποδειγματική ενορχήστρωση, όπως το «Βαλς», η δεύτερη σουίτα από το μπαλέτο «Δάφνις και Χλόη» του Ραβέλ, καθώς και η Τρίτη Συμφωνία με εκκλησιαστικό όργανο του Σεν-Σανς. Οι ζωηρές ταχύτητες του Μέτα υποβάθμισαν έως έναν βαθμό τον αισθησιασμό του «Βαλς», αλλά ανέπτυξαν με πειστικό τρόπο τον παλμό της μουσικής και ανέδειξαν την ελαφράδα και τη διαφάνεια της γραφής, παρά την πλούσια ενορχήστρωση. Οι γεμάτες δύναμη και νεύρο θριαμβικές κλιμακώσεις του Μέτα ολοκλήρωσαν με επιτυχία τις ερμηνείες των έργων του Ραβέλ.
Η ποιότητα της ορχήστρας αναδείχθηκε επίσης στη Συμφωνία του Σεν-Σανς, όπου η σταθερά ορμητική διεύθυνση του Μέτα δεν εμπόδισε τα έγχορδα να σχηματίσουν μουσικές φράσεις ευγενείς και φροντισμένες μέχρι την εκπνοή τους. Το πλήθος από ενδιαφέροντα στοιχεία του σύνθετου αυτού έργου προβλήθηκε με σαφήνεια, η συνεισφορά του πιάνου απέδωσε, ενώ η συμβολή του εκκλησιαστικού οργάνου υπήρξε αναμενόμενα εντυπωσιακή.
Το πρώτο μισό της δεύτερης βραδιάς (1 Φεβρουαρίου) ήταν αφιερωμένο στην όπερα. Επειτα από μία μάλλον εμβατηριακή απόδοση της εισαγωγής στην όπερα «Ομπερον» του Βέμπερ, η υψίφωνος Χριστίνα Πουλίτση ερμήνευσε τρεις άριες από τον «Μαγικό αυλό» του Μότσαρτ, τον «Ριγολέτο» του Βέρντι και τον «Κουρέα της Σεβίλλης» του Ροσίνι. Διαθέτοντας καλή τεχνική, όπως επίσης φωνή λυρική, καλά εστιασμένη, ομοιογενή και με ευχάριστο ηχόχρωμα ακόμα και στις ψηλότερες νότες, η ανερχόμενη Ελληνίδα τραγουδίστρια έχει τις προδιαγραφές για αξιόλογη σταδιοδρομία.
Η βραδιά ολοκληρώθηκε με την Εκτη Συμφωνία («Παθητική») του Τσαϊκόφσκι. Ο συνδυασμός ενός εξαιρετικού έργου, ενός αρχιμουσικού που το έχει διευθύνει δεκάδες φορές και μιας θαυμάσιας ορχήστρας έδωσε μια ερμηνεία που στο τελευταίο μέρος ξεπέρασε την υψηλής ποιότητας ρουτίνα και συγκίνησε.