Τρία Κουαρτέτα εγχόρδων περιλάμβανε η τρίτη αφιερωματική βραδιά του Κουαρτέτου L’Anima στις 21 Φεβρουαρίου στo Beton 7. Χωρίς άλλο όργανο, πιάνο ή φωνή, να συνεργάζεται με αυτά, ο ήχος των εγχόρδων αναπτύχθηκε πολύ καλύτερα στην περιορισμένη αίθουσα, με αποτέλεσμα και ο ακροατής να απολαμβάνει τα έργα.
Η βραδιά άνοιξε με ένα κουαρτέτο του Κώστα Κλάββα, συνθέτη ευρύτερα γνωστού από την παρουσία του στον χώρο της ελαφράς μουσικής, τις ενορχηστρώσεις τραγουδιών και τη διεύθυνση της Ορχήστρας Ελαφράς Μουσικής του ΕΙΡ, ειδικά κατά το Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης. Λιγότερο γνωστός είναι για το έργο του στον χώρο της λόγιας μουσικής, στον οποίο συνεισέφερε εξίσου συνθέσεις για μικρά και μεγάλα σύνολα. Στο συγκεκριμένο Κουαρτέτο η νεοκλασική περίοδος του Στραβίνσκι έμοιαζε να κρύβεται πίσω από τα ζωηρά μέρη, ενώ τα λυρικά είχαν περισσότερο προσωπικό τόνο. Ξεχώριζε το «χορωδιακό» τέταρτο μέρος, με αναφορές στην παράδοση της βυζαντινής μουσικής. Την ερμηνεία χαρακτήρισε δραματική ένταση, η οποία πήγαζε πρωτίστως από τη φορτισμένη ανάγνωση της Στέλλας Τσάνη (α΄ βιολί).
Ακολούθησε σε παγκόσμια πρώτη εκτέλεση το τέταρτο Κουαρτέτο της Μαρίας-Χριστίνας Κριθαρά, αφιερωμένο στον Νίκο Σκαλκώτα. Με τίτλο «BlackLand», είναι εμπνευσμένο από το δεύτερο μέρος του Κοντσέρτου για δύο βιολιά και ορχήστρα του Σκαλκώτα, στο οποίο ο Χαλκιδαίος συνθέτης μεταπλάθει με ιδιαίτερο τρόπο το τραγούδι «Η μάγισσα της Αραπιάς» του Τσιτσάνη. Διατυπωμένο μέσα από αφηρημένα στοιχεία σε μία μουσική γλώσσα η οποία απείχε από εύκολες ή προφανείς αναφορές, το έργο της Κριθαρά υπήρξε έως και συγκινητικό μέσα από την έντονη συναισθηματική φόρτιση που μετέδιδε.
Η βραδιά ολοκληρώθηκε με το τρίτο κουαρτέτο του Νίκου Σκαλκώτα, γραμμένο το 1935. Τα τρία μέρη του έργου αποδόθηκαν από τα μέλη του L’Anima κατ’ αρχάς με ακρίβεια, δίχως την οποία είναι δύσκολο να εκτιμήσει κανείς τα χαρακτηριστικά του έργου. Η εξοικείωση των μελών του Κουαρτέτου με την ατονική γραφή, συνολικά, επέτρεψε να ξεπεραστεί η «αντικειμενική» απόδοση της μουσικής και να επιχειρηθεί μία ερμηνεία εκφραστική, τόσο στο υπέροχα λυρικό δεύτερο μέρος όσο και στο ζωηρό τελικό. Αξίζει να επανέλθει κανείς και στα τρία έργα, στο πλαίσιο συναυλίας για μεγαλύτερο κοινό.