Τον παλιό καλό εαυτό της θυμήθηκε η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στις 10 Μαρτίου, στην αίθουσα «Φίλων της Μουσικής», επιβεβαιώνοντας την κυμαινόμενη απόδοσή της, ανάλογα με τον αρχιμουσικό. Υπό τη διεύθυνση του Βασίλη Χριστόπουλου, προηγούμενου καλλιτεχνικού της διευθυντή, η ορχήστρα –και κυρίως τα έγχορδά της– υπήρξε συντονισμένη και ακριβής, γεγονός που συνέβαλε αποφασιστικά ώστε η Εβδομη Συμφωνία του Μπρούκνερ να μη «βαλτώσει» στις μεγαλόπρεπες διατυπώσεις που προβλέπει ο συνθέτης.
Ομως η βραδιά ξεκίνησε με ένα έργο τελείως διαφορετικών απαιτήσεων, το διασημότατο 20ό Κοντσέρτο για πιάνο του Μότσαρτ. Σολίστ ήταν ο Ιταλός πιανίστας Φραντσέσκο Νικολόζι. Συνολικά η ανάγνωση δεν είχε μείζονα προβλήματα, αλλά ούτε συνεισέφερε κάτι ξεχωριστό στην κατανόηση ή και στην απόλαυση του έργου. Ο πιανίστας, χωρίς να είναι αλάθητος, απέδωσε τη μουσική με πλαστικότητα και εκφραστική εγκράτεια.
Στο αργό μέρος δεν προσέθεσε περαιτέρω διανθίσεις στην παρτιτούρα, προτιμώντας να αναδείξει τη λιτότητα όσων προβλέπει το «γράμμα» του μουσικού κειμένου. Η ορχήστρα, παρούσα όπως πάντα υπό τον Χριστόπουλο, προτίμησε και αυτή να περιορίσει τις μεγάλες αντιθέσεις δυναμικής και τις υπογραμμίσεις χαρακτηριστικών φράσεων ή συγχορδιών, προσφέροντας ένα αποτέλεσμα περισσότερο «ωραίο», παρά συναρπαστικό.
Μπρούκνερ, βεβαίως, δεν ακούγεται κάθε μέρα στην Αθήνα, πολύ δε λιγότερο από ελληνικά σύνολα. Οι λόγοι είναι αρκετοί, ιδεολογικοί και καθαρά μουσικοί. Η Εβδομη Συμφωνία, μία από τις δημοφιλέστερες του συνθέτη, είναι άμεσα επηρεασμένη από τη μουσική του Βάγκνερ και είναι αφιερωμένη στον Λουδοβίκο Β΄ της Βαυαρίας, τον σημαντικότερο πάτρωνα του Γερμανού συνθέτη. Αργότερα, το έργο συνδέθηκε ποικιλοτρόπως με τους ναζί. Προκειμένου να μπορέσει ο αρχιμουσικός να αναδείξει τα υψηλά ιδανικά που ενέπνευσαν τον συνθέτη, προϋπόθεση είναι η εξοικείωση των μουσικών με την παρτιτούρα. Σε έργα όπου ιδεολογία και μουσική διαπλέκονται τόσο στενά, αποκωδικοποίηση της γραφής ταυτόχρονα με ερμηνεία είναι σχεδόν ανέφικτη. Αποτελεί, ωστόσο, σημαντικό βήμα ότι η Κρατική υπό τον Χριστόπουλο απέδωσε τη μουσική με πειθαρχία, εστιάζοντας στα βασικά της χαρακτηριστικά, εκφράζοντας το μυστηριακό (α΄ μέρος), το πένθιμο (β΄ μέρος), το ορμητικό (γ΄ μέρος) και το μεγαλόπρεπο (δ΄ μέρος). Τα χάλκινα πνευστά υπήρξαν υποδειγματικά, οι παρεμβάσεις των ξύλινων φωτεινές, τα έγχορδα παρέμειναν διάφανα ακόμα και στις μεγαλύτερες εκρήξεις.