Ενας ακόμα μουσικός μαραθώνιος πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Κατά τη διάρκεια τεσσάρων συναυλιών, απογευματινών και βραδινών, στις 15 και στις 17 Μαΐου, ο Ελληνοϊάπωνας βιολιστής Νώε Ινούι και ο πιανίστας Βασίλης Βαρβαρέσος απέδωσαν όλες τις Σονάτες για βιολί και πιάνο που συνέθεσε ο Μότσαρτ μετά το 1778, μαζί με όσες ημιτελείς συμπληρώθηκαν από τον Μαξιμίλιαν Στάντλερ.
Ακούστηκαν, επίσης, δύο σειρές «Παραλλαγών». Η σχολαστική διδακτική διάσταση που υπάρχει σε τέτοιους κύκλους «απάντων», οι οποίοι εσχάτως αυξάνονται στον προγραμματισμό του Μεγάρου, είναι φανερό –παρατηρώντας το κοινό– ότι ενδιαφέρουν κυρίως μουσικούς και σπουδαστές μουσικής. Καλλιεργούν όμως, επίσης, ένα είδος εσωστρέφειας, το οποίο είναι αμφίβολο ότι βοηθά τη διεύρυνση του ακροατηρίου της κλασικής μουσικής, κάτι που ειδικά στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα κρίσιμο, εάν θέλουμε και μελλοντικά αυτή η μουσική να έχει κοινό.
Κρίνοντας από την τελευταία συναυλία του κύκλου, το βράδυ της 17ης Απριλίου, Ινούι και Βαρβαρέσος εμφανίστηκαν άριστα προετοιμασμένοι και απέδωσαν με συναρπαστικό τρόπο τα έργα του προγράμματος. Ο νεανικός ενθουσιασμός και η δεξιοτεχνική σιγουριά παρέσυραν ορισμένες φορές τούς δύο μουσικούς σε υπερβολικές ταχύτητες, όπως στο πρώτο μέρος της Σονάτας σε φα μείζονα, Κ 376, έτσι ώστε να μην προλαβαίνει να ακούει κανείς το μουσικό κείμενο. Ωστόσο, συνολικά, οι ταχύτητες στο πλαίσιο κάθε έργου επιτύγχαναν ισορροπία ανάμεσα στα μέρη.
Βαρβαρέσος και Ινούι έδωσαν μεγάλη σημασία στην εναλλαγή έντονων επεισοδίων, όπως στο τρίτο μέρος της Σονάτας σε ντο μείζονα Κ 403, αφενός αποσαφηνίζοντας με εντυπωσιακή καθαρότητα τη δομή των έργων, αφετέρου αναδεικνύοντας μέσω αυτής τη δραματουργία κάθε έργου. Φράσεις σπάνιας γλυκύτητας αποκτούσαν μοναδική ελαφράδα και αποδίδονταν με ένα μουσικό χαμόγελο, που φώτιζε αμέσως τη σκοτεινή διάθεση που είχε προηγηθεί. Το παιχνίδι του φωτός με το σκοτάδι είναι χαρακτηριστικό των έργων της τελευταίας περιόδου του Μότσαρτ, στην οποία ανήκαν όσα ακούστηκαν κατά τη συγκεκριμένη συναυλία. Η λεπτότητα όπως επίσης το χιούμορ ήταν μέρος της εκφραστικής παλέτας των δύο μουσικών, η οποία περιλάμβανε εξίσου τη δραματική ένταση και τη δεξιοτεχνία. Τα στοιχεία αυτά επέτρεψαν επίσης ενδιαφέροντες χρωματισμούς στις «Εξι παραλλαγές πάνω σ’ ένα γαλλικό τραγούδι» Κ 360, οι οποίες απέκτησαν έτσι ξεχωριστό ενδιαφέρον.