Από την πρώτη στιγμή που βγήκε να τραγουδήσει, ο Θάνος Ανεστόπουλος δεν έκρυψε την αγάπη του για την πιο σκοτεινή πλευρά του ροκ και σύντομα, με τα «Διάφανα Κρίνα», το συγκρότημα που έφερε τη σφραγίδα του, ξεχώρισε σε μία από τις σημαντικότερες φωνές αυτού του χώρου στη δεκαετία του ‘90, εκφράζοντας με ευθύτητα την ένταση και την απογοήτευση του καιρού και της γενιάς του και την ανάγκη για έκφραση πέρα από πλαστές ελπίδες που συντηρούν τα πολιτικά και κοινωνικά στερεότυπα.
Στο όνομα των «Διάφανων Κρίνων» αλλά και στους στίχους του, που είναι ποτισμένοι από τον θυμό και τον σαρκασμό των ανθρώπων που συνεχίζουν να διεκδικούν, διακρίνει κανείς κάτι βαθύτερο: την ποίηση και την ανάγκη για ειλικρινή επικοινωνία. Τραγούδησε για την αγάπη, τη ζωή, τον έρωτα, τον ανθρώπινο ψυχισμό, πάντρεψε την ποίηση με τη μουσική, μιλούσε με ένταση για την «αφύπνιση του λόγου». Οπως στο «Αξιον Εστί» του Βασίλη Βασιλικού στην ΕΤ3, όπου με εξομολογητική διάθεση μίλησε για το πάθος που αναζητούσε στα ποιήματα των ποιητών: «Αυτός ο χώρος που ζούμε δεν θέλει άλλες σιωπές». Στην ίδια εκπομπή, το 2011, αναφέρθηκε στα παιδικά του χρόνια, για τα άπαντα του Ντοστογιέφσκι που εξάντλησε έως τα 11 του χρόνια, για το δώρο της γιαγιάς – τη μικρή κλασική κιθάρα που γρατζουνούσε αλλά του έλειπε ο λόγος που τελικά βρήκε τότε, στην ανθολογία νεοελληνικής ποίησης του Αποστολίδη. Ηταν η αρχή μιας βαθιάς αγάπης με τον λόγο.
Με την ίδια ευθύτητα και ειλικρίνεια δημοσιοποίησε πέρυσι την περιπέτεια της υγείας του με ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook: «Επιθυμώ να αρθρώσω αυτήν την ασθένεια και να το μοιραστώ μαζί σας, παρά να συνεχίσω να αποφεύγω την αλήθεια. Πάσχω από μεταστατικό καρκίνο των οστών» (…) «Είμαι σε μια δύσκολη μάχη, μα νιώθω δυνατός και μαχητής και ελπίζω να βγω νικητής από αυτήν. (…) Ζήστε την κάθε σας μέρα με αλήθεια, έρωτα, αγώνα και δημιουργία. Ζήστε την κάθε ημέρα σας σαν να ήταν η τελευταία σας».
Οι θαυμαστές των τραγουδιών του θα θυμούνται τις δύο τελευταίες συναυλίες του. Τα «Διάφανα Κρίνα» –μαζί μετά τη διάλυσή τους το 2009– στην Τεχνόπολη και έπειτα τη συγκινητική παράσταση στο Παλλάς. Ο Θάνος Ανεστόπουλος γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη. Αγάπησε την ποίηση από μικρός και βρήκε ανάλογους συνοδοιπόρους το 1991, οπότε σχημάτισε την μπάντα με την οποία δισκογράφησαν από το 1994 έως το 2008. Ηταν μαζί με τις «Τρύπες» και τον Γ. Αγγελάκα από τους ανανεωτές του ελληνικού ροκ. Την 1η Ιουνίου του 2009 τα «Διάφανα Κρίνα» ανακοίνωσαν μέσα από το επίσημο site τους τη διάλυσή τους. Την ανακοίνωση υπογράφουν όλα τα μέλη του συγκροτήματος εκτός από τον Θάνο Ανεστόπουλο, την ψυχή του σχήματος. Τον Νοέμβριο του 2008 είχαν κυκλοφορήσει το «Κι η αγάπη πάλι θα καλεί». Από τα πιο σημαντικά άλμπουμ ήταν τα: «Λιώνοντας μόνος / Κάτω απ’ το ηφαίστειο», «Eγινε η απώλεια συνήθειά μας», «Κάτι σαράβαλες καρδιές», «Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές», «Ο,τι απόμεινε απ’ την ευτυχία», «Ο γύρος της μέρας σε ογδόντα κόσμους».
Το 2009, με τον συνθέτη Νίκο Πλάτανο έφτιαξαν το μουσικό project «Οι ποιητές γυμνοί τραγουδούν», βασισμένο σε καινούργια τραγούδια αλλά και ανέκδοτες αποδόσεις τραγουδιών από τη δισκογραφία των «Διάφανων Κρίνων». Ο αγαπημένος τροβαδούρος έγραψε επίσης μουσική για τα θεατρικά «Δεσποινίς Τζούλια» του Στρίνμπεργκ και «Σ’ αγαπώ και μου… λύπης», ενώ τραγούδια του ακούστηκαν σε πολλές ταινίες μικρού μήκους. Τελευταίο του βιβλίο ήταν η ποιητική συλλογή «Αρχίζω με το σ’ αγαπώ». Το 2012 κυκλοφόρησε από την Inner Ear ο πρώτος προσωπικός του δίσκος με τίτλο «Ως το τέλος». Από κει και οι στίχοι: «Περνάει ο καιρός και ‘γω ο φτωχός /πιο μοναχός μα πιο σοφός/Στη χώρα μου πια δε γελούν/μόνο πουλούν όσα πονούν».
Το είδος του ροκ στο οποίο αφοσιώθηκαν τα «Διάφανα Κρίνα» και η ψυχή του γκρουπ ο Θάνος Ανεστόπουλος δεν ανήκει στο μέινστριμ. Ποτέ δεν βρήκε θέση στην επικαιρότητα των δελτίων ειδήσεων, αλλά αυτό δεν εμπόδισε εκατοντάδες ανθρώπους αυτό το τριήμερο να εκφράσουν τα συναισθήματά τους στο Διαδίκτυο για τον μαχητή τροβαδούρο που ήθελε, όπως έλεγε, η ποίηση να τον ταξιδέψει σε ένα επίπεδο «να μη φοβάμαι τους φόβους μου».