Το τραγούδι, ειδικά όπως καλλιεργήθηκε τον 19ο αιώνα στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής έντεχνης μουσικής, παραμένει ένα από τα πλέον δυσπρόσιτα είδη τέχνης, ακόμα και για τους φίλους της κλασικής μουσικής. Η σχέση δημοτικής ή επώνυμης ποίησης με τη μουσική, ο χαμηλόφωνος εξομολογητικός χαρακτήρας του και η λιτότητα που συνεπάγεται, προϋποθέτουν συγκέντρωση, καλλιέργεια, ωριμότητα. Στην Αθήνα των δύο και πλέον εκατομμυρίων κατοίκων, βραδιές τραγουδιού έχουν ελπίδα μονάχα σε μικρές αίθουσες: ορθά, σε σχέση με το είδος της μουσικής, απογοητευτικά σε σχέση με το μέγεθος τα πόλης.
Εύλογα, οι καλλιτέχνες επινοούν διαρκώς νέους τρόπους προκειμένου να προσελκύσουν το κοινό στις αίθουσες. Ενας από αυτούς είναι ο σχεδιασμός του προγράμματος, που στην περίπτωση του τραγουδιού σημαίνει συνήθως τη διαμόρφωση ακολουθιών με βάση την ιδεολογία, το συναίσθημα ή τις ατμόσφαιρες, ανεξάρτητα από σχολές ή εποχές. Η αξία δεν προέρχεται μόνο από κάθε μεμονωμένο τραγούδι, αλλά και από τον συσχετισμό με ό,τι προηγείται ή ακολουθεί. Στην ουσία πρόκειται για προσπάθεια να δοθεί αφηγηματική, «θεατρική» διάσταση στο πρόγραμμα μέσα από μικρότερες ή μεγαλύτερες θεματικές ενότητες.
Το είδος αυτό υπηρετεί εδώ και χρόνια στην Αθήνα, με συνέπεια και φαντασία, η υψίφωνος Λένια Ζαφειροπούλου. Η πιο πρόσφατη εμφάνισή της στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος», στις 15 Ιανουαρίου, είχε τίτλο «Η Εύα, πλάσμα της πένας του Αδάμ». Σελίδες γνωστές του Σούμπερτ, του Μπετόβεν ή του Τσαϊκόφσκι συνδυάστηκαν με άλλες λιγότερο δημοφιλείς, διαμορφώνοντας ενότητες που σκιαγραφούσαν όψεις της γυναικείας φύσης, όπως τις αντιλαμβανόταν κυρίως ο κεντροευρωπαϊκός 19ος αιώνας.
Το πρόγραμμα δομήθηκε σε μεγάλο βαθμό γύρω από γερμανικά και ρωσικά τραγούδια, με ενδιαφέρουσες παρενθέσεις από τον βορρά, τραγούδια του Νορβηγού Γκριγκ και του Φινλανδού Σιμπέλιους. Την ίδια εποχή στον νότο με τη γυναικεία φύση ασχολούνταν ο Γεώργιος Λαμπελέτ στην «Ανθοστεφάνωτη», ο Σπυρίδων Σαμάρας στο «Της κοπέλας το νερό», ο Μανώλης Καλομοίρης στην «Κατάρα».
Οπως πάντα, η καλά προετοιμασμένη Ζαφειροπούλου επένδυσε λόγο και μουσική με συναίσθημα, παραμένοντας στο ύφος κάθε εποχής και διανύοντας την απόσταση από τον Μότσαρτ έως τον Σιμπέλιους.
Ξεχωριστή μνεία οφείλει κανείς ακόμα μία φορά στον έξοχο πιανίστα συνοδό Αντρέι Χόβριν, ο οποίος συνέβαλε αποφασιστικά στην ανάδειξη της ξεχωριστής μουσικής ποιότητας κάθε τραγουδιού.