Τον Γιάννη Αγγελάκα και τον Παύλο Παυλίδη τους βλέπω να παίζουν ζωντανά επί αρκετά χρόνια, μία φορά περίπου κάθε 4-5 μήνες. Λόγω δουλειάς αλλά και προσωπικής ευχαρίστησης. Και σχεδόν πάντα, αυτοί οι δύο βετεράνοι του ελληνόφωνου ροκ έχουν κάτι αναπάντεχο και όμορφο να δώσουν. Οταν, δε, ενώνουν και τις δυνάμεις τους, όπως έκαναν πέρυσι με τρομερή επιτυχία στην Τεχνόπολη, το αποτέλεσμα είναι απλώς συγκινητικό. Αραγε, τι ανώτερο ή έστω κοντινό σε επίπεδο μουσικής μπορεί κανείς να παρακολουθήσει με εισιτήριο 12 ευρώ; Τόσο ήταν το αντίτιμο για τη συναυλία του περασμένου Σαββάτου στην πλατεία Νερού του Φαλήρου. Οσο ο ήλιος βυθιζόταν στη θάλασσα, ο κόσμος πύκνωνε και ήταν πιθανότατα πάνω από 10.000 αυτοί που τραγούδησαν τους πρώτους στίχους της «Μαίρης» του Παυλίδη στην έναρξη.
Ανάμεσά τους σαραντάρηδες, από εκείνους που ολοφάνερα μεγάλωσαν με Τρύπες και Σπαθιά, τώρα να σηκώνουν 5χρονα και 10χρονα παιδάκια στους ώμους για να δουν τις «καλλιτεχνάρες». Και αυτοί οι τελευταίοι να τα δίνουν όλα, παρακινημένοι από το πλήθος που μάλλον ανανεώνει τα κύτταρά τους. Ειδικά ο Παυλίδης έστελνε στο κοινό τη μια ροκ-ντίσκο διασκευή των κομματιών του μετά την άλλη (έχει κάνει φοβερή δουλειά ο Ορέστης Μπενέκος), υπενθυμίζοντας ότι το έχει και ως περφόρμερ.
Και μετά ήρθε ο Γιάννης Αγγελάκας. Με τη λευκή, πλέον, χαίτη να ανεμίζει και τραγούδια-συνθήματα («Ακούω την αγάπη», «Ο χαμένος τα παίρνει όλα» κ.ο.κ.) στα χείλη, ο απίθανος Θεσσαλονικιός οδήγησε στον κόσμο στη γνώριμη διονυσιακή έκσταση των συναυλιών του. Οταν δε οι δύο καλλιτέχνες βρέθηκαν μαζί επί σκηνής φάνηκε και η κοινή χαρά τους, κάτι σαν ανακούφιση που βρίσκονται ακόμη εδώ και μπορούν να μιλούν στην καρδιά τόσο πολλών ανθρώπων.