Ως «χρυσή φωνή» διαφημίζει η δισκογραφική του εταιρεία τον Τζόζεφ Καλέγια και ακριβώς αυτό απέδειξε ότι είναι στο ρεσιτάλ του στο Ηρώδειο στις 29 Ιουνίου. Ο διάσημος Μαλτέζος τενόρος ερμήνευσε ιταλικές και γαλλικές άριες συνοδευόμενος από τους «Μουσικούς της Καμεράτας» υπό τη διεύθυνση του Ισπανού αρχιμουσικού Ραμόν Τέμπαρ.
Βεβαίως, το σχήμα που εμφανίστηκε στη σκηνή του Ηρωδείου ελάχιστη σχέση έχει με την άλλοτε «Καμεράτα – Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής», η οποία ούτως ή άλλως είναι ορχήστρα εγχόρδων, δηλαδή δεν διαθέτει ούτε πνευστά ούτε κρουστά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, και τα έγχορδα του συνόλου φάνηκαν εμπλουτισμένα με άλλους μουσικούς, σε σημείο να διερωτάται κανείς προς τι το όνομα της ορχήστρας. Σε κάθε περίπτωση, το περιστασιακό σύνολο ανταποκρίθηκε υποδειγματικά. Η εισαγωγή από τον «Ναμπούκο», με την οποία ξεκίνησε η βραδιά, ξάφνιασε περισσότερο από κάθε άλλο απόσπασμα, ίσως ακριβώς επειδή αποτέλεσαν έκπληξη η φρεσκάδα, η μουσικότητα και η λαμπρότητα με την οποία αποδόθηκε.
Βέβαια, οι προβολείς, το βράδυ εκείνο ήταν δίκαια στραμμένοι στον Καλέγια. Φωνή πλούσια, ισχυρή, ομοιογενής και άνετη, με υποδειγματική άρθρωση, πλημμύρισε το ρωμαϊκό ωδείο με τον φωτεινό ήχο της. Στον αντίποδα της επιτήδευσης και των μανιερισμών άλλων συναδέλφων του, ο Καλέγια προσφέρει απλόχερα και ανεπιτήδευτα ένα δώρο της φύσης, που ο ίδιος αξιοποιεί με μεγάλη τέχνη. Το πρόγραμμά του ακολούθησε τα χνάρια ενός Παβαρότι, τον οποίο οι παλαιότεροι θα θυμούνται στην ίδια αυτή σκηνή. Ο Καλέγια επέλεξε, ανάμεσα σε άλλα, άριες από τον «Μάκβεθ» και τη «Λουίζα Μίλερ», ενώ έδωσε εκτός προγράμματος ναπολιτάνικα τραγούδια, ακριβώς όπως το συνήθιζε ο «τενορίσιμο».
Στο πρώτο μέρος της βραδιάς υπήρχαν μικρά προβλήματα στις ψηλές νότες, ίσως λόγω του αέρα, ίσως λόγω της ελλιπούς προθέρμανσης της φωνής. Στο δεύτερο μέρος όλα κύλησαν χωρίς πρόβλημα και ο Καλέγια τραγούδησε δημοφιλή αποσπάσματα από την «Τόσκα», τον «Βέρθερο», την «Κάρμεν», τα «Παραμύθια του Χόφμαν» και την «Αρλεζιάνα». Μικρό το κακό, που τα γαλλικά δεν ήταν το φόρτε του, και ορισμένες φορές ο τραγουδιστής έδινε την εντύπωση ότι απέδιδε τις λέξεις μηχανικά. Ποιος άλλος τενόρος ρισκάρει σήμερα, και μάλιστα σε ανοιχτό χώρο, την απομείωση της έντασης της φωνής σε ψηλές νότες επιτυγχάνοντας με τόση άνεση ένα εκφραστικό αποτέλεσμα κι όχι απλά ένα νούμερο τσίρκου δίχως δίχτυ, όπως το έκανε ο Καλέγια στην κορύφωση της άριας του Ρανταμές από την «Αΐντα» αλλά και στην άρια του Καβαραντόσι από την «Τόσκα»;
Ποιος άλλος αποδίδει σήμερα με τόση εκφραστική γενναιοδωρία την άρια του Ντον Αλβαρο από τη «Δύναμη του πεπρωμένου»; Αυτά, για όσους πήραν είδηση το ρεσιτάλ. Το Φεστιβάλ, που προ ετών δεν κατόρθωσε να γεμίσει το Ηρώδειο για τη Ρενέ Φλέμινγκ, δεν θα το κατόρθωνε βέβαια για τον Καλέγια…