07.00
Αν έχω πρόβα ή γύρισμα, ξυπνάω νωρίς. Τρώω πρωινό, διαβάζω και ετοιμάζω το ταπεράκι με το μεσημεριανό μου, το οποίο έχω φροντίσει να μαγειρέψω κάποια στιγμή την προηγούμενη μέρα. Αν δεν έχω δουλειά το πρωί, ξυπνάω χωρίς ξυπνητήρι. Κάτι που αγαπώ πολύ στη δουλειά που έχω επιλέξει είναι ότι το πρόγραμμά μου είναι εντελώς απρόβλεπτο. Αλλοτε δουλεύω πολύ νωρίς, όταν τραγουδάω δουλεύω πολύ αργά, άλλοτε άπειρες ώρες, μερικές φορές πάω στο γύρισμα μόνο για μία ώρα. Δεν βαριέμαι ποτέ δηλαδή!
08.00
Αν έχω γύρισμα, συνήθως αυτή την ώρα θα ξεκινήσω. Στο αυτοκίνητο έχω μαζί μου ένα θερμός με ζεστό καφέ, ακούω ραδιόφωνο και σιγοτραγουδάω. Συνήθως εκείνη την ώρα θα μου «κολλήσει» ένα τραγούδι που θα μουρμουράω όλη μέρα…
09.00
Φτάνω στο γύρισμα και ξεκινάει η προετοιμασία –μακιγιάζ, μαλλιά, ντύσιμο– που πάντοτε συνοδεύεται από κουβέντα. Ποικίλης ύλης. Από το πώς πήγαν οι παραστάσεις μας χθες, πόσο να κάνει αυτό το ωραίο ρούχο που θα φορέσουμε σήμερα στη σκηνή τάδε, μέχρι κάποια φοβερή είδηση που μας συγκλόνισε. Αγαπημένη διαδικασία. Μόλις ετοιμαστούμε, μια γρήγορη πρόβα με τους ηθοποιούς και τον σκηνοθέτη μας. Τελευταίες διορθώσεις στα φώτα και ξεκινάμε!
10.00
Θα ακουστεί η πρώτη κλακέτα: 5, 4, 3, 2, 1, πάμε! Αγαπώ πολύ τη διαδικασία του γυρίσματος. Με γοητεύει το ότι πρέπει κάτι να σκαρφιστώ σε κάθε σκηνή για να την κάνω πιο «ανάγλυφη», με ιντριγκάρουν η ταχύτητα και η ετοιμότητα που απαιτούνται από τον ηθοποιό στην τηλεόραση. Μπορεί να χρειαστεί να γυρίσουμε μέχρι και 15 σκηνές σε μία μέρα κι αυτό το βρίσκω πολύ προκλητικό, είμαι διαρκώς σε εγρήγορση.
13.00
Διάλειμμα για φαγητό. Λίγη κουβεντούλα με τους συναδέλφους, ένα γρήγορο τσεκάρισμα στο κινητό, ίσως ένα-δυο τηλεφωνήματα. Ολα αυτά φυσικά μόνο αν δεν έχω πολύ απαιτητικές σκηνές μετά, ώστε να χρειάζονται επανάληψη.
13.30
Ακούγεται η φωνή του βοηθού σκηνοθέτη: τέλος break! Κι ετοιμαζόμαστε για την επόμενη σκηνή.
17.00
Τέλος γυρίσματος. Αν δεν έχω πρόβα, παράσταση, live, ή studio, θα πάω στο σπίτι ή στο σούπερ μάρκετ, θα μαγειρέψω, θα διαβάσω τις σκηνές μου για την επόμενη μέρα, ίσως προλάβω να συναντήσω και κάποια φίλη. Αλλιώς…
19.30
Φτάνω στο θέατρο Αλμα. Η παράσταση που παίζω φέτος είναι ιδιαίτερα απαιτητική. Ο Θέμης Μουμουλίδης μου έκανε ένα πολύ ακριβό δώρο: μονόλογος-μιούζικαλ. Χωρίς ζέσταμα δεν βγαίνει! Θέλω να είμαι εκεί από νωρίς, να έχω αρκετό χρόνο για να προετοιμαστώ. Ζέσταμα σώματος και φωνής κι ένα τελευταίο τσεκάρισμα στη σκηνή, για να σιγουρευτώ ότι όλα είναι στη θέση τους. Στο «Commedia d’ amore», εκτός από τον Γιάννη Τσόλκα και τον Δημήτρη Σινογιάννη, αυτούς τους σπουδαίους μουσικούς, έχω για παρέα έναν ολόκληρο συναρπαστικό κόσμο: χιλιάδες γράμματα, καρτ ποστάλ, μικρά κουτιά, μπουκαλάκια, μαγικά ραβδιά. Και φυσικά πολλά αγαπημένα τραγούδια.
21.00
Αρχίζει το ταξίδι. Αλήθεια σας το λέω, φέτος φοβάμαι πιο πολύ από ποτέ. Πρέπει να βουτήξω σε δύσκολες και ακραίες περιοχές. Το έργο ξεκινάει με μεγάλες δόσεις χιούμορ και αυτοσαρκασμού, και σιγά σιγά, γίνεται ένα μαγικό, ονειρικό ταξίδι αυτογνωσίας. Κι όλα αυτά, με μια διαρκή ακροβασία ανάμεσα στον λόγο και στο τραγούδι. Πάντα προσπαθούσα να βρω τον τρόπο να ισορροπήσω ανάμεσα στα δύο. Επιτέλους συμβαίνει και ναι νιώθω πολύ μεγάλη ευγνωμοσύνη γι’ αυτό. Αλλά και για κάτι ακόμα, για τη μαγεία του θεάτρου και της μουσικής: που κάτι πολύ προσωπικό μεγεθύνεται κι έτσι μας αφορά όλους. Ο Θέμης έγραψε αυτό το έργο για μένα, έχει πολλά προσωπικά στοιχεία, αληθινά βιώματα και ιστορίες, όμως ο τρόπος που επικοινωνεί το κείμενο με τον κόσμο είναι βαθιά συγκινητικός. Και κάθε βράδυ μετά την παράσταση σκέφτομαι πόσα κοινά έχουμε οι άνθρωποι. Μας ενώνουν τόσα. Αν ήμασταν πιο κοντά και τα μοιραζόμασταν ίσως όλα να ήταν καλύτερα. Πάντως σίγουρα θα νιώθαμε πιο δυνατοί.
02.30
Μετά την παράσταση σχεδόν πάντα επιστρέφω στο σπίτι. Πολύ σπάνια νιώθω την ανάγκη να βγω. Ενα ζεστό μπάνιο, διάβασμα για την επόμενη μέρα και αγκαλιές…
Η Μαριάννα Πολυχρονίδη παίζει και τραγουδάει στον μονόλογο-μιούζικαλ «Commedia d’ amore», σε κείμενο και σκηνοθεσία του Θέμη Μουμουλίδη, στο θέατρο Αλμα, μέχρι τις 21 Απριλίου.