Ξεκίνησε για τα καλά η χειμερινή σεζόν, με παραστάσεις που αναμετρούνται μεταξύ τους για το ποια θα ξεχωρίσει και πόσες θα επιβιώσουν. Πρεμιέρες κάθε μήνα, σε μια σεζόν που τα έχει όλα για όλους, μικρές και μεγάλες παραγωγές, παραστάσεις που δοκιμάζονται για μία εβδομάδα κι αν αντέξουν, κι άλλες πλουσιότερες. Κάποιες είναι ξεγραμμένες, πριν καλά καλά δώσουν εξετάσεις στο κοινό, αφού η υπερπροσφορά παραγωγών δεν δίνει χρόνο σε κανέναν σήμερα στο θέατρο.
Η επιθυμία να κάνουν όλοι θέατρο, σε αίθουσες με φθηνά ενοίκια που αναζητούν κυρίως νέοι καλλιτέχνες και ομάδες, φέρνει κάθε χρόνο καινούργιους χώρους στο προσκήνιο. Συχνά ακατάλληλους, οι οποίοι προστίθενται σε κάποιες επίσης ακατάλληλες τρύπες για τις οποίες αναρωτιέσαι πώς λειτουργούν εδώ και χρόνια στην Αθήνα; Αίθουσες της συμφοράς, όπου τοποθετούνται καρέκλες ή σανίδια, με τους σοβάδες έτοιμους να πέσουν στο κεφάλι των θεατών, με τα καλώδια να προεξέχουν απειλητικά, τα πατώματα να τρίζουν και τα αποτυπώματα της υγρασίας εμφανή παντού. Ορισμένες φορές και χωρίς εξόδους κινδύνου.
Είναι ένα απ’ όσα συνηθίσαμε την τελευταία δεκαετία στο ελληνικό θέατρο. Η οικονομική κρίση, όμως, έφερε και κάτι ακόμη, την απουσία των σκηνικών σε πολλές παραστάσεις. Φθηνές λύσεις επιστρατεύτηκαν ελλείψει κονδυλίων, αλλά για πόσο ακόμη πρέπει να βλέπουμε μαδέρια και προχειροκατασκευές; Κοντεύουμε να ξεχάσουμε το επάγγελμα του σκηνογράφου και του ενδυματολόγου στο θέατρο. Τον τρόπο που εργάζεται με τον σκηνοθέτη, το πώς προσεγγίζει το θεατρικό κείμενο για να επιμεληθεί το σκηνικό μιας παράστασης, πώς σχεδιάζει το ντεκόρ, παίζοντας με τα χρώματα και τη φαντασία, πώς εντέλει στήνεται ο σκηνικός διάκοσμος. Και τα κοστούμια: αμάν πια με τα τσίτια και τις πρόχειρες λύσεις. Τείνουμε να ξεχάσουμε ότι στην επιτυχία μιας παράστασης συμβάλλουν και ο σκηνογραφικός σχεδιασμός και η ενδυματολογία, η εικαστική ματιά, η φαντασία και η έμπνευση του δημιουργού.
Εξαιρέσεις υπάρχουν ευτυχώς. Παραστάσεις που μας εκπλήσσουν και για την εικαστική τους ματιά και, κάτι τέτοιες θεατρικές βραδιές, ο θεατής φεύγει ευχαριστημένος για ό,τι είδε αλλά και γιατί τον σεβάστηκαν.