Το θεατρικό έργο του 40χρονου Φλοριάν Ζελέρ «Ο γιος» γράφτηκε το 2018 και αυτήν την περίοδο παίζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Οταν η παράσταση τελείωσε, ήμασταν όλοι οι θεατές με ένα κόμπο στο στομάχι, ήταν το αποτέλεσμα της έκθεσης σε ένα κείμενο που σε οδηγούσε μακριά. Αλλά, πέρα από το ίδιο το κείμενο, που μιλάει πολυπρισματικά για όλες τις σχέσεις, με αφορμή έναν «προβληματικό» έφηβο, ήταν η ίδια η παράσταση. Η πράξη του θεάτρου όπως γεννήθηκε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, με καθοδηγητή τον σκηνοθέτη Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, έναν άνθρωπο που διαρκώς αναζητεί: κείμενα, ηθοποιούς, συνεργάτες, νέους τρόπους. Αυτό το εισέπραξα, σαν ένα βουβό κύμα, σαν ένα σπασμό ή σαν ένα τούλι, μια γάζα, έναν κλωβό που σταδιακά μας τύλιγε όλους και μας κρατούσε εκεί οικειοθελώς. Ο «Γιος» είναι ένα σύγχρονο γαλλικό έργο, πανανθρώπινο, με τεράστια δύναμη κατανόησης για τον άνθρωπο, που διεκδικεί το δικαίωμα όχι μόνο στην ευτυχία αλλά και στον αυτοπροσδιορισμό. Ο πατέρας, ο έφηβος γιος, η πρώην σύζυγος και μητέρα, η νυν σύζυγος και μητέρα του δεύτερου γιου.
Η παράσταση χτίζεται βαθμιδωτά, οι διάλογοι κυλούν με φυσικότητα, η υπόθεση είναι η ζωή στο διπλανό διαμέρισμα, μόνο που στη διάρκεια της παράστασης ο θεατής αντιλαμβάνεται ότι αυτό που συμβαίνει δίπλα ή απέναντι, τον αφορά, τον απειλεί, τον σκεπάζει, τον κλονίζει. Στη διάρκεια της παράστασης αναλογίστηκα πολλές πτυχές της ζωής μου, ξεθάφτηκαν σκέψεις, απωθημένα και επιθυμίες, αδυναμίες και φόβοι, ψυχαναγκασμοί και κραυγές ελευθερίας. Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος έχτισε μια παράσταση σπαρακτική ως προς την πρωτογενή δύναμη και φιλοδοξία της θεατρικής πράξης. Αλλά είχε βεβαίως υλικό. Οχι μονάχα το κείμενο, που μετέφρασε η Κοραλία Σωτηριάδου, αλλά τους ηθοποιούς, ένας και ένας. Ολοι μιλούν και δικαίως για τον Δημήτρη Κίτσο, που υποδύεται τον γιο, έναν ηθοποιό που με την ερμηνεία του σου στοιχειώνει το μυαλό. Αλλά όλες οι ερμηνείες αφήνουν έντονο αποτύπωμα. Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος, στον ρόλο του πατέρα, δίνει ρεσιτάλ ωριμότητας, απελευθερωμένος. Πρέπει να αγάπησε πολύ το έργο. Οι δύο γυναίκες, έξοχες και τόσο διαφορετικές, όπως πρέπει. Η Δέσποινα Κούρτη και η Αννα Καλαϊτζίδου, τις χαίρεσαι, δεν χάνεις έκφραση ή λέξη. Στον ρόλο του γιατρού ο στέρεος Γιώργος Μακρής. Νοσοκόμος, ο Θοδωρής Κουτσουκανίδης. Εξαιρετική η μουσική του Σταύρου Γασπαράτου. Σκηνικά (Ευαγγελία Θεριανού), κουστούμια (Βασιλική Σύρμα). Λειτουργούν θαυμάσια. Ο «Γιος» χαράσσεται στον νου. Θα το ξαναέβλεπα ευχαρίστως, όπως πάει το χέρι να ξύσει την πληγή ή η γλώσσα το πονεμένο δόντι. Οι ερμηνείες επανέρχονται στη μνήμη. Θέατρο, σχολείο και πύλη και καθαρτήριο.
Θέατρο του Νέου Κόσμου, Αντισθένους 7, Τετ., Πέμ., Σάβ., Κυρ.