«Πολλοί, περίμεναν το λεωφορείο. Κάποιοι έκλαιγαν. Αλλοι θα αγκαλιαστούν, κρατώντας μια ελληνική σημαία στην Ομόνοια. Αλλοι, δεν ήξεραν πού να πάνε, απλώς πήγαιναν. Χαιρόντουσαν! Αλλοι δέναν βιαστικά τα παπούτσια τους. Πολλοί ήταν στη θάλασσα. Τι κοιτάτε; Ιούλιος».
Η Μεταπολίτευση είναι μια περίοδος με συγκεκριμένη αρχή, και αμφισβητούμενο τέλος, κι αυτή η αοριστία αυξάνει περισσότερο τη σύγχυση. Ο,τι διημείφθη στη χώρα από το καλοκαίρι του 1974 έως εκεί, τις αρχές του 1990 ή και λίγο αργότερα, αποτελεί το περιεχόμενο της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας για τους ιστορικούς. Για εμάς τους υπόλοιπους, είτε τη ζήσαμε είτε μας τη διηγήθηκαν, η Μεταπολίτευση είναι όλα όσα περιέχονται ανάμεσα στα εξής δύο άκρα: τόπος γιορτής – πεδίο ήττας, σουίτα πολυτελούς ξενοδοχείου – αυθαίρετο σε καταπατημένη δασική περιοχή.
Οσο για τον σκηνοθέτη Μιχαήλ Μαρμαρινό το «Κομμώτριες/Μεταπολίτευση/Τζιαν – Σιν – Μπι – Σιν/Φαντάσου την καρδιά μου δική σου» είναι η θεατρική παραγωγή με την οποία επιστρέφει στο προσκήνιο έπειτα από αρκετά χρόνια απουσίας. Από αυτήν παράσταση –που ήδη, στον πρώτο της μήνα, έχει κάνει αίσθηση– προέρχεται το απόσπασμα της αρχής. Πέντε ηθοποιοί ενός συγκινητικού και ακαταπόνητου θιάσου μας πληροφορούν για τα πρώτα βήματα της φρέσκιας δημοκρατίας μας, που μόλις τολμά να απλώσει τα ποδεμένα ποδαράκια της δοκιμάζοντας τα όρια του στρώματος. Και βρισκόμαστε ακόμη σε κείνο το ζεστό καλοκαίρι. Θα ακολουθήσουν πολλά: γεγονότα και συναισθήματα, σκέψεις και πράξεις. Στις συνολικά τρεις ώρες της παράστασης όλοι μαζί, ηθοποιοί και κοινό ανακατεμένοι, παρασυρόμαστε σε μια ομαδική άσκηση νοσταλγίας που διανύει τρέχοντας σχεδόν τρεις δεκαετίες.
«Μπορείτε να μου πείτε πρόσωπα που κατά τη γνώμη σας χαρακτηρίζουν αυτή την περίοδο, κάποιες κρίσιμες λέξεις που εμφανίστηκαν, φράσεις που ειπώθηκαν, ένα χαρακτηριστικό τραγούδι, ένα περιστατικό;». Με τέτοιες ερωτήσεις στο ερωτηματολόγιό της εφοδιάστηκε η νεαρή ομάδα της παράστασης για να συλλέξει το υλικό που οδήγησε στη σύνθεση του έργου κάνοντας το να μοιάζει εντέλει με κοινωνιολογικό πείραμα. Ολοι οι ηθοποιοί είναι γεννημένοι μετά το 1974, κανείς τους δεν έζησε την εποχή, το πάρτι στο οποίο συμμετέχουν είναι βίντατζ και «το βίντατζ είναι κάτι που μας ζεσταίνει», λέει ο μοναδικός μεγάλος της παράστασης. Το ερωτηματολόγιο καταλήγει: «Τώρα που έχουν όλα συντελεστεί, υπάρχει κάτι που να περιμένετε;».
Το τραπέζι μένει γεμάτο μισογεμάτα ποτήρια, ο Ταρκόφσκι πέθανε, ένα το χελιδόνι – πέταξε, «Πάρτε ό,τι χρειάζεστε και πάμε». Αυλαία.