09.00
Χτυπάει το ξυπνητήρι. Το κλείνω και κλέβω λίγο ύπνο ακόμη. Καφές (δυστυχώς υποκατάστατο), καθόλου πρωινό, ούτε γυμναστική. Αυτά είναι για τους κανονικούς ανθρώπους. Λίγες κουβέντες με τον Γεράσιμο. Αλλωστε αυτός δεν μιλάει πολύ. Πάντα εγώ μιλάω. Με κοιτάζει τόση ώρα βλοσυρά γιατί τον έβαλα να κόψει τον καφέ, για τις αϋπνίες. Πρέπει να ανεβώ να ετοιμάσω τη βαλίτσα. Πάλι μετακίνηση και πάλι καθυστερημένος. Σήμερα είπα ότι θα κατέβω πέντε λεπτά νωρίτερα αλλά πάλι δεν τα κατάφερα. Ο Γεράσιμος περιμένει και συνήθως –ευτυχώς– δεν διαμαρτύρεται.
10.00
Είμαστε από χθες στην Αθήνα αλλά και πάλι φεύγουμε. Φέτος δεν έχουμε πολλά δρομολόγια με αυτοκίνητο αλλά με πλοίο. Η Πανεπιστημίου αλλάζει, το Σύνταγμα αλλάζει κι εμείς αλλάζουμε. Καλοκαίρι στην πόλη με ζέστη και αφόρητο καυσαέριο. Ευτυχώς με «Το τάβλι» μας δραπετεύουμε. Δεύτερη χρονιά περιοδείας, δεύτερος γύρος, καινούργιες παρτίδες. Από τη μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη. Δεν μου αρέσουν οι μετακινήσεις, αλλά τώρα είναι διαφορετικά. Μικρή η παρέα. Με τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση και τον Λευτέρη Γιοβανούδη. Ενα δυνατό τρίο. Πέρυσι η εμπειρία ήταν συγκλονιστική: τα νέα μέρη και οι θεατές «έγραψαν» μέσα μας. Το ξανακάνουμε φέτος. Αλλωστε ο Κεχαΐδης δεν μας αφήνει ήσυχους. Μέσα στη ζάλη του ταξιδιού η φράση του Φώντα «Θες να εκμεταλλευτείς έναν άνθρωπο; Βοήθησέ τον» και η απάντηση του Κόλλια «Σωστό» μας ακολουθούν.
12.00
Το τηλέφωνο χτυπά διαρκώς. Συζητήσεις, διαπραγματεύσεις. Ο χειμώνας που έρχεται θα είναι διαφορετικός από τους προηγούμενους. Τι θα γίνει στο θέατρο; Ο κορωνοϊός πέρασε και πάει; Ολοι μαζί αντιστεκόμαστε στον φόβο, στην αγωνία και πάμε μπροστά. Ας τα αφήσω όλα στο πίσω μέρος του μυαλού μου προς το παρόν. Θα δείξει. Ας είμαστε αισιόδοξοι, ας ξεκουραστούμε και ας τα δώσουμε όλα στην παράσταση.
14.00
Το ταξίδι συνεχίζεται. Καλοκαίρι, ήλιος. Ευτυχώς που ζούμε σε αυτή τη χώρα. Το αεράκι στο Αιγαίο είναι ανακουφιστικό. Βλέπω τους βόρειους με τι αγωνία έρχονται από τα κρύα, βροχερά μέρη για να ζήσουν αυτό που για εμάς είναι καθημερινότητα. Μακάρι να την αγαπούσαμε και να την προσέχαμε λίγο παραπάνω αυτή τη χώρα… Και πάλι «Το τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη. Μια κωμωδία χαρακτήρων, όπου αποδίδεται γλαφυρά η νεοελληνική πραγματικότητα και το ενδόμυχο όνειρο του Νεοέλληνα «να πιάσει την καλή». Οι δυο μας στη σκηνή αναμετριόμαστε με τους ήρωές μας. Ο Φώντας και ο Κόλιας, αυθεντικοί, λαϊκοί, οικείοι, αναγνωρίσιμοι, τραγικοί και κωμικοί συνάμα, συνοψίζουν την ουσία της νεοελληνικής φιλοσοφίας.
14.30
Πάνω στο πλοίο καθόμαστε σε μια γωνιά ολομόναχοι και «περνάμε» τα λόγια μας. Ολο και κάτι καινούργιο, μια λεπτομέρεια, ίσως, βρίσκουμε. Η πρόβα αρχίζει. Εκτός από τις ατάκες μας, μοιραζόμαστε και τις σκέψεις μας. Τι άλλαξε στο τόπο μας από τότε που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά «Το τάβλι» στο Θέατρο Τέχνης, τον Φεβρουάριο του 1972, μεσούσης της δικτατορίας; Οπως και να ’χει θα υπάρχουν πάντα άνθρωποι που θα ονειρεύονται να στήσουν μαζί μια κομπίνα, με στόχο τα μεγάλα κέρδη και την είσοδο στην υψηλή κοινωνία. Διαχρονικό απωθημένο; Ισως…
18.30
Ενα ποτήρι νερό, ένα αστείο και φύγαμε. Εχουμε βραδινή παράσταση. Ο σκηνοθέτης μας ενημερώνει για τις τελευταίες λεπτομέρειες. Στο θέατρο οι διορθώσεις, ένας τόνος διαφορετικός, δίνουν νέα ζωή στην παράσταση. Κι αυτό θέλουμε.
19.00
Αποσύρομαι. Σύντομη ξεκούραση. Απομένουν δύο ωρίτσες για να ανέβουμε στη σκηνή. Τριάντα πέντε χρόνια στο θέατρο και πάλι η ίδια ανησυχία. Αγωνία, συγκέντρωση. Θα πάει καλά; Θα αρέσει; Πόσο κόσμο έχουμε; Ανθρώπινα πράγματα.
20.00
Είμαι στο καμαρίνι μόνος – παρέα με τον Κόλλια, τον ήρωά μου. Είναι ανόητος αλλά πρέπει να τον αγαπάω. Αφελής αλλά συμπαθής, σκοτεινός και χαμένος. Χρειάζεται να τον στηρίξω. Οπως και όλους τους χαρακτήρες που αναλαμβάνουμε να φέρουμε στη σκηνή. Είσαι διαρκώς μαζί τους, σε βασανίζουν, ζεις τη ζωή τους.
21.00
Τρίτο κουδούνι. Τα ξεχνάμε όλα και μπαίνουμε στο γήπεδο. Παρ’ όλες τις δυσκολίες, πάντα υπάρχει και η χαρά. Να κατορθώσεις όλο αυτό να γίνει παιχνίδι αληθινό, πιστευτό. Ζητούμενο; Η απόλαυση των θεατών. Αλλιώς εκείνοι φεύγουν δυσαρεστημένοι κι εσύ μένεις δυστυχής. Το πάθος σώζει. Ο έλεγχος όμως είναι απαραίτητος.
23.00
Η παράσταση τελείωσε. Απολογισμός. Αύριο θα παίξουμε καλύτερα. Είναι η στιγμή της χαλάρωσης τώρα. Το μεγάλο διάλειμμα έως την επομένη φορά που θα ανεβούμε στη σκηνή. Οι μόνες ώρες που χωρίς άγχος –και μια μπίρα– μπορείς να ηρεμήσεις, αφήνοντας όλες τις σκέψεις που σε ακολουθούν και τα ερωτήματα που ψάχνουν να βρουν απαντήσεις. Η καλή παρέα είναι παρηγορητική. Πάλι σε καινούργιο χώρο θα κοιμηθώ. Ο ύπνος είναι δύσκολος, το ταξίδι όμως συνεχίζεται. Οπως, άλλωστε, συμβαίνει κάθε βράδυ και στο δικό σου γνώριμο δωμάτιο…
Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης και ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης περιοδεύουν ανά την Ελλάδα με «Το τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανούδη.