09.30
Οταν είμαι σε περιοδεία η καθημερινότητά μου διαφέρει, γίνεται συναρπαστικά ξενέρωτη. Ξεκινάω τη μέρα μου πάντα με ένα «γερό πρωινό» σε ένα από τα ξενοδοχεία όπου διαμένουμε. Πηγαίνω συνήθως κοντά στη λήξη του ώστε να κοιμηθώ λίγο παραπάνω. Φτιάχνω γρήγορα τα πράγματά μου κι έτοιμος για την επόμενη στάση… Συχνά στις διαδρομές ανακατεύομαι. Οχι δεν είναι από το «γερό πρωινό»… Από παιδί ζορίζομαι με τις μεγάλες μετακινήσεις. Σε αυτές με ξεκουράζει ή με κουράζει η σκέψη μου. Ανάλογα.
14.00
Καινούργιο ξενοδοχείο, καινούργιο χαμόγελο. Με τη μάσκα και τα γυαλιά ηλίου είμαι λίγο σα τη Γουινόνα Ράιντερ λίγο πριν την πιάσει το αντικλεπτικό. Συμπληρώνω βαριεστημένα ένα χαρτί για τον κορωνοϊό. Τι επαφές είχα και με ποιους. «Αδιακρισίες» των λοιμωξιολόγων…
15.00
Συνδέω το λάπτοπ με το Ιντερνετ. Μια και δεν έχω «έξυπνο κινητό» καταφέρνω να προστατεύσω κάπως τη δική μου εξυπνάδα, τουλάχιστον όσον αφορά τη διαχείριση του χρόνου μου. Ντάλα μεσημέρι καραδοκούν τα μέιλ, φέισμπουκ και τα μέσεντζις. Τζις! Ωρα κοινής «ψηφιακής» ανησυχίας.
15.30
Αρχίζει ο ψυχαναγκασμός του φαγητού… Να φάω για να μην πεινάσω αργότερα αλλά να έχω χωνέψει και μέχρι τη βραδινή παράσταση… Ναι – να είναι υγιεινά, αλλά να είναι και νόστιμα… Αλλά να μην παχύνω και να μην ξοδέψω και πολλά… Boring μα την αλήθεια! Κοιτώντας τα χάρτινα τραπεζομάντιλα των εστιατορίων νοσταλγώ τα φαγητά της μάνας μου ακόμη κι όταν με ρωτάει «τι θα φάμε αύριο;», ενώ δεν έχω ακόμα προλάβει να καταπιώ τον, από τα χέρια της φτιαγμένο, «επιούσιο».
17.00
Τώρα με πιάνει ο ψυχαναγκασμός του ύπνου. «Να κοιμηθώ για να έχω δυνάμεις…», «που ο ύπνος κάνει καλό στη φωνή…», «που ο ανοιχτός χώρος θέλει αντοχή…», «που αυτό ισχύει μόνο για το διάστημα που είναι κάθε μέρα ταξίδι – παράσταση…». Σκέφτομαι τους φίλους μου κι αποκοιμιέμαι… Αυτούς που μιλάμε και όσους έχουμε χαθεί. Αλλους τους πήρε η επαγγελματική επιτυχία τους, άλλους η συναισθηματική μας αποτυχία. Ετσι κι αλλιώς αυτές τις έννοιες το 2020, ειδικά στον χώρο του θεάτρου, τις χωρίζει μια ανάσα δρόμος. Μια τρομαγμένη ανάσα.
18.00
Οταν οιηθοποιοί τραγουδούν… Ντους και τραγούδι. Μη φανταστείτε και το «Ριγκολέτο» αλλά αυτού του είδους η προετοιμασία όχι μόνο ανοίγει τη φωνή αλλά μεταβάλλει ένα καθημερινό γεγονός, όπως η παράσταση, σε ξεχωριστά πνευματικό. Κι «αν μέσα σου δεν έχεις πια χαρά», όπως έλεγε και ο αρχαίος ημών τραγικός Σοφοκλής, «άχρηστα όλα»…
19.30
Δύο ώρες πριν από την παράσταση φτάνουμε στο θέατρο. Αλλα ωραία, άλλα με «μυγοχεσμένα καθρεφτάκια» όπως έλεγε και η Ευαγγελία Παρασκευοπούλου για τις δικές της τουρνέ στον «Καιρό των Χρυσανθέμων» του Μάνου Ελευθερίου, από τις πιο πρόσφατες απώλειες των καλοκαιριών μας. Σάουντσεκ και ζέσταμα: «μπαλ και τουθουμπό», με την ευχή του Απόλλωνα. Μέχρι τις 21.30 για να συγκεντρωθώ, αλλά και γιατί την «Αντιγόνη» την έχω συνδυάσει με τον πατέρα μου –έφυγε από τη ζωή όταν είχα πρωτοπαίξει αυτό το σημαδιακό έργο που συνομιλεί με τους νεκρούς– διαβάζω λίγο λίγο, ώστε να μην τελειώσει, ένα βιβλίο που μου είχε χαρίσει. «Κανένας δεν χάνει μια ζωή άλλη από αυτήν την οποία ζει, ούτε ζει ζωή άλλη από αυτήν την οποία χάνει». Μάρκου Αυρήλιου «Εις εαυτόν».
21.30
Στη σκηνή ή μάλλον στο πατάρι με την Ιωάννα, τον Γιώργο, τη Λουκία, τη Χριστίνα και τον Δημήτρη. Και τον ουρανό! «Ερωτα εσύ που βγαίνεις πάντα νικητής»…
23.00
Η παράσταση τελείωσε. Τη σκέφτομαι όλη τη μέρα και σε μια στιγμή τέλειωσε! Τη σκεπάζει η λήθη της εκάστοτε πόλης. Μια βόλτα στην πόλη και πίσω στο δωμάτιο. 00.00 «Λουκία πώς τα πήγαμε;». Είναι τύχη να μοιράζεσαι τις ανησυχίες σου με έναν ταλαντούχο συνάδελφο, με έναν σπάνιο φίλο ήδη από τα πρώτα μου παιδικά χρόνια. Λίγο πριν βαρύνουν τα βλέφαρά μου διαβάζω για τον μονόλογο που ετοιμάζουμε για τα είκοσι χρόνια του Φεστιβάλ Νάξου με τον ψυχίατρο Στέλιο Κρασανάκη. «Από όλα τα εκπληκτικά και ασύλληπτα πλούτη της ζωής, το πιο εκπληκτικό και ασύλληπτο είναι η ανθρώπινη σκέψη. Σε αυτή βρίσκεται το θεϊκό στοιχείο, σε αυτήν η εγγύηση της αθανασίας και η υπερδύναμή της δεν γνωρίζει όρια».
*Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Μάνος Καρατζογιάννης περιοδεύει ανά την Ελλάδα με την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη. Στις 13 Αυγούστου θα ερμηνεύσει, στο Φεστιβάλ Νάξου, τον μονόλογο του Λ. Αντρέγιεφ «η Σκέψη» σε μετάφραση Κατερίνας Αγγελάκη – Ρουκ και σκηνοθεσία Στέλιου Κρασανάκη.