Ενα μαγικό παιχνίδι ανάμεσα στον φανταστικό και τον πραγματικό κόσμο, ταυτόχρονα ένα από τα πιο καλοδουλεμένα θεάματα μουσικού θεάτρου που έχουν παρουσιαστεί τελευταία στην Αθήνα υπήρξε η παράσταση «Eraritjaritjaka, το μουσείο των φράσεων» του Χάινερ Γκέμπελς (Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, 27 Φεβρουαρίου). Συνδύασε κείμενα του Ελίας Κανέτι, μουσική από τον Μπαχ μέχρι τον Κραμπ ερμηνευμένη υποδειγματικά από το Κουαρτέτο Μοντριάν, ταυτόχρονα επίσης «γέφυρες» ηλεκτρονικής μουσικής του ίδιου του Γκέμπελς, βίντεο «σε πραγματικό χρόνο» του Μπρούνο Ντεβίλ και το εξαιρετικό σκηνικό του Κλάους Γκρίνμπεργκ, ένα λευκό αρχετυπικό ιδεόγραμμα σπιτιού. Εδωσε την ευκαιρία στον Αλσατό ηθοποιό Αντρέ Βιλμς για μία εξαιρετική ερμηνεία, έναν δεξιοτεχνικό μονόλογο μιάμισης ώρας.
Ο Γερμανός Γκέμπελς επέλεξε κείμενα του βουλγαρικής καταγωγής Κανέτι, γραμμένα στα γερμανικά. Τα παρουσίασε, όμως, στα γαλλικά. Η παραγωγή του θεάτρου «Βιντί» της Λωζάννης (2004) συνειδητά αποτελεί συμπαραγωγή φορέων από τέσσερις χώρες, Ελβετία, Γερμανία, Γαλλία και Αυστρία. Αντιλαμβανόμενος με ενιαίο τρόπο την κοινή ευρωπαϊκή κληρονομιά, στον «νόστο για ό,τι χάθηκε» –αυτό θα πει ο τίτλος στη γλώσσα των Αβοριγίνων– ο Γκέμπελς συνένωσε λόγο, μουσική, φιλοσοφία, σκηνικές τέχνες και υψηλή τεχνολογία σε ένα θέαμα ταυτόχρονα ουσιαστικό και ανάλαφρο. Η διάδραση ανάμεσα σε κείμενο και μουσική, η ανάδειξη ή η υπονόμευση της έντασης του λόγου και του συναισθήματος που αναδίδουν οι φράσεις μέσα από την εύστοχη επιλογή της κατάλληλης μουσικής, ανήκουν στα πιο συναρπαστικά πεδία δημιουργίας του σύγχρονου μουσικού θεάτρου.
Σε διαρκή διάλογο το υψηλό και το καθημερινό, υπαρξιακές αγωνίες και κοινότοπες σκέψεις, νοσταλγία και χιούμορ, δηλητηριώδη σχόλια και πνευματώδεις ατάκες, έδωσαν την ευκαιρία στον Βιλμς για ένα ρεσιτάλ υποκριτικής. Από μόνη της η θεατρικότητα της απαγγελίας, οι διαρκείς χρωματισμοί του λόγου, ο υποδειγματικός τονισμός κειμένου, οι στάσεις και εντάσεις απέδιδαν ανάγλυφα το περιεχόμενο. Ο ηθοποιός βρισκόταν σε συνεχή διάλογο με τους μουσικούς: «σωματικό» σε ό,τι αφορούσε την κίνηση επί σκηνής, αλλά και «δημιουργικό» σε ό,τι αφορούσε τον σχολιασμό της μουσικής προς όσα έλεγε αλλά και όσα έπραττε, όπως η κωμική παρασκευή ομελέτας σε συγχρονισμό με το «Σκέρτσο» από το Κουαρτέτο εγχόρδων του Ραβέλ. Παράσταση απολαυστική για τις αισθήσεις και ερεθιστική για τον νου.