«City lives» – «ζωές» μιας πόλης, είναι ο τίτλος της νέας παράστασης μουσικού θεάτρου του Αλέξανδρου Μούζα: δικά του η σύλληψη, το ποιητικό κείμενο και η μουσική σύνθεση. Το έργο παρουσιάστηκε σε πρώτη εκτέλεση στις 9 Μαΐου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Πρόκειται για σπονδυλωτό σκηνικό έργο με εισαγωγή και επτά «εικόνες»: «Ζωή στους δρόμους», «Κοινωνική ζωή», «Μηντιακή ζωή», «Ζωή του χρήματος», «Η παιδική ηλικία», «Εσωτερική ζωή», «Μετά θάνατον ζωή». Η δομή, η λογική και ο τρόπος γραφής του κειμένου με σύντομες προτάσεις, συχνά αποτελούμενες από συνθήματα, φέρνουν αναπόφευκτα στον νου τα «Επτά θανάσιμα αμαρτήματα» των Μπρεχτ και Βάιλ, όμως χωρίς την ηθικολογική αιχμή. Η ίδια η μουσική ορισμένων εικόνων παρέπεμπε στην τζαζ και στο καμπαρέ των αρχών του 20ού αιώνα.
Ωστόσο, συνολικά οι αναφορές είχαν αφετηρία μουσικές από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, ιδιαίτερα δε τον μινιμαλισμό. Αλλωστε, η ίδια η γλώσσα του κειμένου, τα αγγλικά, όπως και η αισθητική σε πολλά από τα βίντεο –από τους κίτρινους φωτεινούς σηματοδότες μέχρι τις χαρακτηριστικές εικόνες μεγαλουπόλεων– παρέπεμπαν στην κουλτούρα των ΗΠΑ, ενώ οι προβληματισμοί κάθε «εικόνας» ανήκαν στη διεθνοποιημένη εποχή μας. Η επιλογή αυτή είναι σε κάθε περίπτωση προτιμότερη από τη συνήθη καταφυγή σε «ελληνοπρεπή» θέματα: αυτό το έργο, με κάποιο από το πλήθος των στοιχείων του, έχει ελπίδα να αγγίξει μερίδα του κοινού.
Το «θέμα» κάθε εικόνας προσδιόριζε την αισθητική και τον κυρίαρχο τόνο της απόδοσης. Κυμαινόταν από τον καταγγελτικό τόνο της «Μηντιακής ζωής» έως την τρυφερότητα και τη «σιωπή» της «Εσωτερικής ζωής», της μόνης χωρίς τραγούδι, χωρίς φωνή. Οι «εικόνες» αποδόθηκαν από μικρό σύνολο φυσικών οργάνων, ηχογραφημένη μουσική και τέσσερις τραγουδιστές. Η ηλεκτρική ενίσχυση της ορχήστρας (υπό τον Ανδρέα Τσελίκα) και των φωνών φάνηκε περιττή στη μικρή αίθουσα «Νίκος Σκαλκώτας». Οι τραγουδιστές (Μαργαρίτη, Μπόγρη, Βλαχοπούλου, Αποστόλου) προερχόμενοι από το λυρικό θέατρο, έκαναν τη δουλειά τους τίμια, αλλά δεν διέθεταν την άνεση, το ύφος και την αμεσότητα του μουσικού θεάτρου που προϋποθέτει το συγκεκριμένο έργο.
Εξαιρετικά ήταν τα βίντεο (Βίκη Μπέτσου) και η ψηφιακή ζωγραφική (Αλεξία Οθωναίου): συχνά αναπλήρωναν την αμηχανία και τη στατικότητα που επικρατούσε στη σκηνή.