Η Εθνική Λυρική Σκηνή βρίσκεται σε άνθηση. Τα επιτεύγματά της, καλλιτεχνικά και αισθητικά, την έχουν φέρει στην πρώτη γραμμή του πολιτιστικού γίγνεσθαι της Ελλάδας. Ακόμα, σε μια περίοδο καθολικής κρίσης, αυτός ο κρατικός οργανισμός δείχνει ότι δεν είναι αδύνατη η υπέρβαση των αντικειμενικών δυσκολιών, έστω και αν με την κατά περίπου 30% μείωση της κρατικής χορηγίας κινδυνεύει -αν δεν βρεθεί γενναία λύση- να φτάσει σε δυσχερή οικονομική θέση. Ολα όσα επέτυχε και επιτυγχάνει είναι αποτέλεσμα του δημιουργικού πάθους της ηγεσίας της. Της διεύθυνσης και της διοίκησης.
Η τολμηρή πολιτική κοινού, που εδώ και δύο περιόδους εγκαινίασε ο Μύρων Μιχαηλίδης, έφερε, με αρωγό την τέχνη του μπελκάντο παρουσιασμένη σε χώρους απίθανους, νέο και περισσότερο κοινό. Η συρροή του κοινού, παλαιού και νέου, στις παραστάσεις του Ηρωδείου δείχνει τη δυναμική εξέλιξη που τείνει να δικαιώσει την αντίληψη ότι το λυρικό θέατρο, με τα μεγάλα έργα επανερμηνευόμενα στον καιρό μας, δεν μπορεί παρά να είναι θέατρο, κατά το κοινωνικό εύρος και μέγεθος, λαϊκό. Το έδειξε η Βερόνα, το έδειξε παλαιότερα το Ηρώδειο, η Επίδαυρος με την Κάλλας. Τώρα το ξαναδείχνει η Εθνική Λυρική Σκηνή στο Ηρώδειο, στους Στύλους του Ολυμπίου Διός, στο Καλλιμάρμαρο, στην Αθήνα όλη.
Οσοι έχουν την ευθύνη για την κρατική χορηγία της Λυρικής πρέπει να έχουν υπόψη τους την ποιότητά της, τη διείσδυση του παιδευτικού της ρόλου, την αποδοχή του μεγάλου κοινού, την παραγωγική αποτελεσματικότητα της ηγεσίας της. Τον μόχθο των δημιουργών της στην υπηρεσία του μεγάλου, ουσία λαϊκού, θεάματος.