Από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις του φετινού χειμώνα υπήρξε μία παραγωγή όπερας με μόλις τρεις τραγουδιστές και συνοδεία πιάνου. Ηταν η «Αρκούδα» του Βρετανού συνθέτη Ουίλιαμ Ουόλτον, που παρουσιαζόταν Δευτέρες και Τρίτες στο θέατρο «Σημείο» σε σκηνοθεσία του Νίκου Διαμαντή και μουσική διδασκαλία-συνοδεία πιάνου του Νίκου Βασιλείου: Παράσταση καλοκουρδισμένη με στυλ και τρεις θαυμάσιους ερμηνευτές, δεν άφησε καμία επιθυμία ανεκπλήρωτη.
Βασισμένη στο ομότιτλο θεατρικό του Τσέχοφ, η όπερα αρκείται σε τρεις χαρακτήρες που σατιρίζονται με βιτριολικό χιούμορ τόσο μέσα από το κείμενο όσο και μέσα από τη μουσική. Το έργο δεν αποτελεί παρωδία και η συγκεκριμένη παράσταση πέτυχε ακριβώς αυτό: να βγάλει γέλιο χωρίς να καταφύγει σε χοντροκομμένη πλάκα.
Οι τρεις ερμηνευτές ταίριαζαν άριστα στους ρόλους τους, τόσο φωνητικά όσο και ως εμφάνιση, γεγονός που ενίσχυσε την πειστικότητά τους. Η καλή τους άρθρωση διευκόλυνε την κατανόηση καθώς δεν υπήρχαν
υπέρτιτλοι. Στις 4 Νοεμβρίου τον Σμιρνόφ, την άξεστη «αρκούδα» του τίτλου, όπως τον χαρακτηρίζει η όμορφη Γελένα Πόποβα, υποδύθηκε ο βαρύτονος Αρκάδιος Ρακόπουλος. Κατ’ αρχάς, διέθετε με το παραπάνω την αρρενωπότητα του ρόλου: μέχρι να ερωτευτεί την Πόποβα, το τραγούδι του ήταν ηρωικό και στεντόρειο, χωρίς όμως να είναι και τραχύ, ενώ το παίξιμό του έπειθε για την οργή και την αποφασιστικότητά του. Οταν τελικά ερωτεύτηκε την εκρηκτική χήρα, η φωνή του φανέρωσε αποχρώσεις, που προσέδωσαν ακόμα μεγαλύτερη ποιότητα στο πορτρέτο του.
Την Πόποβα υποδύθηκε με ανάλογη επιτυχία η μεσόφωνος Ειρήνη Αθανασίου. Με μεστή, αισθησιακή φωνή ανέδειξε όλες τις όψεις του χαρακτήρα, από την υποκριτική σεμνότητα ώς την οργή. Η συμπεριφορά της, άλλοτε «ψεύτικα» στυλιζαρισμένη, άλλοτε παρορμητική, έκανε απολύτως πειστική τη μεταστροφή του Σμιρνόφ. Τέλος, τον Λούκα, υπηρέτη της κυρίας, ερμήνευσε απολαυστικά ο βαθύφωνος Μιχάλης Κατσούλης, ευέλικτος και όσο χρειαζόταν κωμικός.
Προφανώς οι τραγουδιστές απέδωσαν με επιτυχία τις οδηγίες του Διαμαντή, ο οποίος εκτός από την καλόγουστα στυλιζαρισμένη, αδιάκοπη αλλά όχι υπερβολική κίνηση, ανέδειξε τον ξεχωριστό χαρακτήρα καθενός από τα τρία πρόσωπα. Ερμήνευσαν επίσης τη μουσική ακολουθώντας τον έμπειρο Νίκο Βασιλείου, ο οποίος από το πιάνο φρόντισε να κυλήσει η παράσταση με ένταση, νεύρο, τρυφερότητα, αλλά κυρίως με στυλ.