«Τι είναι ένα πασπαρτού μπροστά σε μια μετοχή, τι είναι η διάρρηξη μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυση μιας τράπεζας, τι είναι η δολοφονία ενός ανθρώπου μπροστά στην πρόσληψη ενός ανθρώπου;». Αυτά αναρωτιόταν εν έτει 1928 ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, όταν έγραψε το λιμπρέτο για την «Οπερα της πεντάρας», βασισμένος στο θεατρικό «Η όπερα του ζητιάνου» του Τζον Γκέι. Κοντά έναν αιώνα –και άπειρες θεατρικές εκτελέσεις– μετά, το έργο του Γερμανού δραματουργού, επενδεδυμένο με την εκπληκτική μουσική του Κουρτ Βάιλ, είναι εξίσου ικανό να συγκινήσει αλλά και να αποκαλύψει τις αλήθειες μιας ιστορίας, που, όπως συμβατικά συχνά λέμε, κινείται σε κύκλους. Ζωντανή απόδειξη των παραπάνω είναι η απόδοση του έργου, διά χειρός Γιάννη Χουβαρδά.
Πρωταγωνιστής στην «Οπερα της πεντάρας» είναι ο Μακχίθ ή Μακ «Το Μαχαίρι», άρχοντας του υποκόσμου, αθεράπευτος γυναικάς και απατεώνας, αλλά κατά βάθος συμπαθής, γέννημα απλώς της κατάντιας της εποχής. Γύρω του ένας σκοτεινός και βίαιος κόσμος, με πόρνες, ζητιάνους, ληστές, διεφθαρμένους αστυνομικούς και το θρυλικό ζευγάρι των αδίστακτων εκμεταλλευτών Πίτσαμ. Τους ρόλους των τελευταίων υποδύονται εξαιρετικά ο Αγγελος Παπαδημητρίου και η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη. Γενικώς είναι οι ερμηνείες, με πρώτες και καλύτερες αυτές του Χρήστου Λούλη (Μακχίθ) και του Νίκου Καραθάνου (Αστυνόμος Μπράουν), που καταφέρνουν να αναδείξουν τη δύναμη του μπρεχτικού κειμένου, χωρίς αυτό να κουράσει, παρά τη δυόμισι ωρών διάρκεια. Στα υπόλοιπα μπορούμε να πούμε πως οι σύγχρονες σκηνοθετικές πινελιές του Χουβαρδά λειτουργούν ικανοποιητικά, ενώ και το αισθητικό κομμάτι (τα κοστούμια είναι της Ιωάννας Τσάμη και τα σκηνικά της Εύας Μανιδάκη) είναι αρκούντως προσεγμένο και συμβατό με την ατμόσφαιρα του έργου.
Παλλάς. Συνεχίζεται τουλάχιστον μέχρι 10/4. Πληροφορίες: 211-10.00.365