Κάθε πρόβα, κάθε συνέντευξη, κάθε συζήτηση με τον Σπύρο Ευαγγελάτο ήταν εμπειρία ανεπανάληπτη, που δεν μπορούσε να ακολουθήσει κανόνες, συμβάσεις και χρόνο. Ορμητικός, παθιασμένος, αεικίνητος, εκρηκτικός, οι δοκιμές στο «Αμφι-θέατρο», που είχε με τη σύζυγό του Λήδα Τασοπούλου, έμοιαζαν με θύελλα πριν από τη γαλήνη.
Οι συνεντεύξεις Τύπου ήταν επίσης μια πρωτόγνωρη εμπειρία από έναν καλλιτέχνη-διανοούμενο που «πυροβολούσε» το ακροατήριο με αναλύσεις, κείμενα γνωστά και άγνωστα, συγγραφείς που έμεναν σε σκονισμένες βιβλιοθήκες, έργα ξεχασμένα τα οποία έσωσε από τη λήθη, κουβέντες από τους λατρεμένους του καθηγητές που τον καθόρισαν, όπως ο Αγγελος Τερζάκης.
Ηταν όμως κι εκείνες οι βραδιές σε κάτι ταξίδια, σε ξένους τόπους, όπου παρουσίαζε παραστάσεις του. Μια γιορτή ώς το χάραμα, γεμάτη διηγήσεις από τα παιδικά χρόνια στο ανοικτό σπίτι του πατέρα του Αντίοχου Ευαγγελάτου, κορυφαίου μουσουργού, και της μητέρας του, αρπίστριας Ξένης Μπουρεξάκη. Ξενύχτια γεμάτα χιούμορ, ανέκδοτα και αναμνήσεις από μια γεμάτη ζωή.
Μεγαλωμένος σε ένα σπίτι που λάτρευε τη μουσική και τη λογοτεχνία, τόπος συνάθροισης εκπροσώπων της τέχνης, μοιραία και ο ίδιος αγάπησε από μικρός το θέατρο και τη μουσική.
Ακαδημαϊκός, σκηνοθέτης, μεταφραστής, ερευνητής, ανοικτό πνεύμα του καιρού του, βαθιά Ελληνας. Ο ιδρυτής του «Αμφι-θεάτρου» επηρέασε με τις θέσεις και τις σκηνοθεσίες του το ελληνικό θέατρο, υπηρέτησε τάσεις και ρεύματα προσπαθώντας να σώσει και να αναδείξει κομμάτια μιας χαμένης ιστορίας. Πολυσχιδής, ρηξικέλευθος, δάσκαλος πάνω απ’ όλα, υπήρξε από τους χαρισματικούς και πρωτοπόρους δημιουργούς της γενιάς του. Επίσης, από τους ανανεωτές του Εθνικού Θεάτρου από τις αρχές της δεκαετίας του ’70, οπότε άρχισε να σκηνοθετεί στην πρώτη κρατική σκηνή. Σκηνοθέτης που λάτρεψε το αρχαίο ελληνικό δράμα και φώτισε το άγνωστο νεοελληνικό θέατρο της περιόδου 1600-1900, μπολιάζοντας στις παραστάσεις του την παλαιά θεατρική παράδοση με τη σύγχρονη ματιά της εποχής του, με νέες προσεγγίσεις στη μετάφραση αλλά και προτάσεις στη μουσική.
Ο Σπύρος Ευαγγελάτος σπούδασε, εκτός από μουσική, Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και Θέατρο στη Δραματική του Εθνικού. Ενα χρόνο μετά την αποφοίτησή του, το 1962, ίδρυσε τη Νεοελληνική Σκηνή, στην οποία σκηνοθέτησε έργα από το κρητικό, το επτανησιακό και το θέατρο του 19ου αιώνα, στη συνέχεια συνεργάστηκε με τον θίασο της Αντιγόνης Βαλάκου, το Ελληνικό Λαϊκό θέατρο του Μάνου Κατράκη κ.ά. Το 1966, με υποτροφία, συνεχίζει τις σπουδές του στο εξωτερικό, ενώ το 1970 ανακηρύσσεται αριστούχος διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, με τη διατριβή του «Ιστορία του θεάτρου εν Κεφαλληνία».
Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 κι ενώ είχε συνδεθεί με την ανανέωση της παρουσίας του Εθνικού Θεάτρου στον θεσμό των Επιδαυρίων, ίδρυσε το «Αμφι-θέατρο», τη σκηνή όπου μπορούσε να στεγάσει τους πειραματισμούς του με στήριγμά του, πάντα, τη Λήδα Τασοπούλου.
Εκεί εργάστηκαν πάνω στο αρχαίο δράμα, το κλασικό διεθνές ρεπερτόριο, τα άγνωστα στο ευρύ κοινό παλαιά νεοελληνικά κείμενα. Τα «χορταστικά» μακρόστενα προγράμματα του «Αμφι-θεάτρου», με ολόκληρα τα έργα δημοσιευμένα είναι από τα πολύτιμα ενθύμια της εποχής. Μεγάλο χτύπημα στάθηκε ο χαμός της Λήδας Τασοπούλου το 2005, αλλά και του γιου τους Αντίοχου έξι χρόνια αργότερα. Το 2011 έζησε ακόμη μία απώλεια, τη διακοπή της λειτουργίας του «Αμφι-θεάτρου». Θύμα της κρίσης, της ασυνέπειας των καιρών μιας εποχής που έσβηνε μαζί με το θέατρο που ανέδειξε και υποστήριξε. Προτού «φύγει», χθες, στα 77 του χρόνια, ο Σπύρος Ευαγγελάτος πρόλαβε και καμάρωσε την επιτυχία της κόρης του Κατερίνας Ευαγγελάτου στο θέατρο.
Πάνω από 220 παραστάσεις (ανάμεσά τους, 30 όπερες) είναι ο απολογισμός της πλούσιας θητείας του. Τελευταία του παράσταση ήταν ο «Αμύντας» του Γεωργίου Μόρμορη το καλοκαίρι.
Κηδεύεται αύριο Πέμπτη στις 15.00, στο Α΄ Νεκροταφείο.