Σκέφτομαι
να βάλω τέλος ★★★
ΔΡΑΜΑ (2020)
Σκηνοθεσία: Τσάρλι Κάουφμαν
Ερμηνείες: Τζέσι Μπάκλεϊ,
Τζέσι Πλίμονς, Τόνι Κολέτ
Αυτό το αρκετά παράξενο για τα δεδομένα του Netflix φιλμ έχει πίσω του τον ιδιοφυή δημιουργό Τσάρλι Κάουφμαν («Anomalisa»), ο οποίος εδώ μεταφέρει στην οθόνη το ομώνυμο μυθιστόρημα του Ιεν Ρέιντ. Συνοπτικά και δίχως να προδώσουμε σημαντικά κομμάτια της πλοκής: μια νεαρή κοπέλα ξεκινά να επισκεφθεί τους γονείς του φίλου της, στην εξοχική τους φάρμα. Εκεί, κατά τη διάρκεια μιας φοβερής χιονοθύελλας, θα συμβούν διάφορα παράδοξα, τα οποία θα μας αποκαλύψουν πτυχές της ιστορίας που έως τότε δεν υποψιαζόμασταν.
Από τις ταινίες που ξεδιπλώνουν σταδιακά τις προθέσεις και τα μυστικά τους, το εσωτερικό δράμα του Κάουφμαν έχει και αρκετά στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ, ενώ συχνά «παίζει» με το μυαλό του θεατή. Στην πορεία θέτει πλήθος κοινωνικών και φιλοσοφικών ερωτημάτων, κάνει σάτιρα και στοχάζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου. Ανταμείβει δε την υπομονή και την προσοχή στη λεπτομέρεια με όσα αποκαλύπτονται –και σε έναν βαθμό υποψιαζόμαστε– προς το φινάλε. Φυσικά, υπάρχουν εδώ και αδυναμίες, κυρίως ως προς την έλλειψη ρυθμού, ωστόσο εξομαλύνονται (και) μέσα από τις πολύ καλές ερμηνείες πρωταγωνιστών όπως η ανερχόμενη Τζέσι Μπάκλεϊ –την είδαμε αρκετά πρόσφατα να διαπρέπει στο μουσικό «Wild Rose»– και οι πάντα θετικοί Τόνι Κολέτ και Ντέιβιντ Θιούλις.
Η σιωπηλή
επανάσταση ★★★
ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΔΡΑΜΑ (2018)
Σκηνοθεσία: Λαρς Κράουμε
Ερμηνείες: Λέοναρντ Σάιχερ,
Γιόνας Ντάσλερ, Λένα Κλένκε
Από την πλατφόρμα του Cinobo επιλέγουμε ένα τρυφερό φιλμ ενηλικίωσης που δεν φοβάται να πολιτικοποιηθεί, εστιάζοντας στα ταραγμένα χρόνια που ακολούθησαν τον B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Οι μαθητές της τελευταίας τάξης ενός λυκείου της Ανατολικής Γερμανίας αποφασίζουν να κρατήσουν ενός λεπτού σιγή προς τιμήν των θυμάτων της ουγγρικής εξέγερσης του 1956. Η κίνηση, φυσικά, δεν περνάει απαρατήρητη ούτε και ατιμώρητη από τους υπευθύνους ενός όλο και πιο καχύποπτου καθεστώτος.
Ο Κράουμε προσπαθεί σκληρά να μη μετατρέψει το φιλμ του σε σχηματικό ιστορικό αφήγημα και σε μεγάλο βαθμό το καταφέρνει. Οι μαθητές της τάξης δεν είναι κάποιοι οργανωμένοι πολέμιοι της DDR –πώς θα μπορούσαν άλλωστε;– αλλά απλώς παιδιά που νιώθουν αυθόρμητη αλληλεγγύη προς ανθρώπους που επιζητούν το υπέρτατο αγαθό της ηλικίας τους: την ελευθερία. Το σημαντικότερο πορτρέτο της ταινίας, ωστόσο, είναι το κοινωνικό. Μέσα από τις διάφορες ιστορίες των μαθητών και των οικογενειών τους, διακρίνουμε την εικόνα μιας χώρας σε πλήρη σύγχυση. Πρώην συνεργάτες των ναζί που τη γλίτωσαν, διωκόμενοι που επέστρεψαν, πλούσιοι που έγιναν φτωχοί και το αντίστροφο, άνθρωποι που ακόμη κρύβονται· ένας κόσμος που φέρει οδυνηρό το βάρος της Ιστορίας στους ώμους του, ενώ αγωνίζεται ταυτόχρονα να προχωρήσει.
