Ας ξεκινήσουμε από το φινάλε, μιας και δεν είναι ακριβώς άγνωστο: σε μία από τις καρτέλες που πέφτουν πριν ολοκληρωθεί το ντοκιμαντέρ «Jennifer Lopez: Halftime», το οποίο έκανε πρεμιέρα τον Ιούνιο στο Netflix, διαβάζουμε ότι η πρωταγωνίστριά του, η Αμερικανίδα, πορτορικανικής καταγωγής τραγουδίστρια, ηθοποιός και χορεύτρια Τζένιφερ Λόπεζ, έχει πουλήσει 80 εκατομμύρια δίσκους, έχει πρωταγωνιστήσει σε περίπου σαράντα ταινίες με έσοδα άνω των τριών δισεκατομμυρίων δολαρίων, έχει τουλάχιστον 350 εκατομμύρια ακολούθους στα social media και έχει δημιουργήσει κέρδη –η ίδια, σαν brand name– άνω των πέντε δισεκατομμυρίων δολαρίων. Με δυο λόγια, είναι μια παγκοσμίου φήμης, ιδιαίτερα κερδοφόρα σούπερ σταρ.
Με αυτό ως δεδομένο, προκαλεί αμηχανία η έμφαση του «Jennifer Lopez: Halftime» στις προετοιμασίες μιας υπέρλαμπρης ντίβας για τη μεγαλειώδη εμφάνισή της στο ημίχρονο του Super Bowl του 2020 (του τελικού του αμερικανικού φούτμπολ, που παραδοσιακά περιλαμβάνει μια εντυπωσιακή σε θέαμα και οικονομικά μεγέθη συναυλία), προετοιμασίες που τόσο δύσκολες και ψυχολογικά επώδυνες αποδείχθηκαν: «Ολη μου τη ζωή προσπαθώ να ακουστώ, να γίνω ορατή, να με πάρουν στα σοβαρά και αυτή είναι μια απίστευτη ευκαιρία να δείξω στον κόσμο ποια είμαι», λέει η Λόπεζ, η οποία εκείνη την περίοδο έχει μόλις κλείσει τα 50 και, αν μη τι άλλο, μόνο υποφωτισμένη δεν είναι.
Τη διάσημη τραγουδίστρια και την πορτορικανική της «αφύπνιση» καταγράφει το ντοκιμαντέρ «Halftime».
Ακόμη όμως και σε μία από τις τόσες κορυφές που η Λόπεζ έχει κατακτήσει, μπορεί κάποιος να στερείται ό,τι κατά βάθος λαχταρά. Για παράδειγμα, είναι όντως απογοητευτικό να βλέπει κανείς στο ντοκιμαντέρ ότι η διοίκηση του Super Bowl θέλει μέσα σε δεκαπέντε λεπτά μαζί με τη Λόπεζ να εμφανιστεί και η Κολομβιανή ομότεχνή της Σακίρα: ο μάνατζερ της Λόπεζ, Μπένι Μεντίνα, έχει δίκιο όταν λέει πως «ήταν προσβλητικό να ζητούν δύο Λατινοαμερικανίδες για να κάνουν μια δουλειά που ιστορικά κάνει ένας καλλιτέχνης» – και ας μην ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε κάτι παρόμοιο στο Super Bowl, σε λευκούς ή μη ερμηνευτές. Από τη μεριά της, πως να μην αποκαρδιώνεται η Λόπεζ όταν θυμάται τα χρόνια που τα ταμπλόιντ επικεντρώνονταν στα ερωτικά της, στις καμπύλες της και στις ενδυματολογικές επιλογές της – και ας δινόταν έμφαση από το ίδιο το ντοκιμαντέρ στο περίφημο πράσινο φόρεμα Versace που η Λόπεζ είχε φορέσει στην απονομή των Γκράμι το 2000.
Αυτό που, τελικά, φαίνεται να επιθυμεί εκείνη είναι η αναγνώριση ότι η ίδια και οι όμοιοί της, αντίθετα απ’ όσα έλεγε κάποτε ο Ντόναλντ Τραμπ, είναι άνθρωποι που διεκδικούν μια καλύτερη ζωή, όπως έκαναν και οι γονείς της αφήνοντας το Πόρτο Ρίκο για να εγκατασταθούν στο Μπρονξ, όχι λαθραίες υπάρξεις που πρέπει να κλειστούν σε κλουβιά χωριστά από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς τους, όπως συνέβη πριν από λίγα χρόνια σε αρκετούς μετανάστες στις ΗΠΑ και στα παιδιά τους.
Και αν όλα αυτά συνιστούν μια όψιμη ή επικαιρική πολιτική ενηλικίωση της Τζένιφερ Λόπεζ, που στο παρελθόν δήλωνε ότι βαριέται τα τραγούδια με κοινωνικό πρόσημο, τότε έστω κι έτσι, κάποια συμβολική αξία παράγεται όταν η εμφάνισή της στο Super Bowl αξιοποιεί σκηνογραφικά εκείνα τα κλουβιά ή όταν επανοηματοδοτεί στίχους τραγουδιών της όπως το «Let’s Get Loud», προς όφελος των μεταναστών. Και ενώ είναι συγκινητική η προσπάθειά της να αναγνωριστεί η υποκριτική αξία της με κάποιο σημαντικό βραβείο, ακόμη πιο δυνατή μοιάζει όσο ερμηνεύει στην ορκωμοσία του Τζο Μπάιντεν το περίφημο «This Land is Your Land», του Γούντι Γκάθρι: τραγουδισμένοι από μια Πορτορικανή στις ΗΠΑ, στίχοι όπως «αυτή η γη είναι δική σου και δική μου» αφορούν σήμερα πολύ περισσότερα κράτη και μειονότητες.
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr