Με το άνοιγμα της πόρτας του ΚΤΕΛ στο Αγρίνιο για την «καπάτσα» Νίτσα (Κόρα Καρβούνη) και την «δεν-πολυγουστάρω-αλλά-τι-να-κάνω» Ζέτα (Ηλιάνα Μαυρομάτη), δυο λαϊκές τραγουδίστριες με ισχυρές τάσεις φυγής και σκιώδες παρελθόν, περιμένει κανείς σχεδόν παβλόφια να ακολουθήσει μια ιστορία που αναδύθηκε από την κόλαση.
Αντ’ αυτού, στα δύο πρώτα τουλάχιστον επεισόδια της πολυδιαφημισμένης τηλεοπτικής μεταφοράς του «Αυτή Η Νύχτα Μένει», του βιβλίου του Θάνου Αλεξανδρή από το οποίο δανείστηκε και η ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου του 2000, ξετυλίγεται στα μάτια μας μια αφήγηση που προσπαθεί εναγωνίως να κατέβει ένα ένα τα σκαλιά της κολάσεως που λέγεται «σκυλάδικο στα 80s», αλλά ενίοτε φοβάται μην τυλιχτεί στις φλόγες.
Όσοι είναι εξοικειωμένοι με την κινηματογραφική εκδοχή του «Αυτή Η Νύχτα Μένει» θα εγκαταλείψουν γρήγορα το παιχνίδι «Πού ήταν αυτό και δεν το θυμάμαι;» μιας και το μόνο που ουσιαστικά μοιράζεται η σειρά με την ταινία είναι το επαρχιακό νυχτερινό σκηνικό.
Αν κάποιος επιμείνει στο κινηματογραφικό κυνήγι, τότε μπροστά του δε θα βρει τον Νίκο Παναγιωτόπουλο, αλλά τον Γιάννη Οικονομίδη. Η «Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς» αντηχεί συνεχώς στη σειρά. Το νυχτερινό κέντρο «Κροκόδειλος» βαφτίζεται «Όνειρο», ο τραγουδιστής και ιδιοκτήτης του σκυλάδικου εδώ θα αναλάβει μόνο τον ρόλο του ιδιοκτήτη Στρατή (σταθερή επιλογή ο Βασίλης Μπισμπίκης), ενώ τη θέση της μητρικής φιγούρας με τα «σκατά με φράουλες» θα αναλάβει η περπατημένη τραγουδίστρια Διαμάντω (Άννα Μάσχα) με…ρυζόγαλο. Όσο για το ερωτικό τρίγωνο, έστω και κατόπιν εορτής, κινεί τα νήματα και εδώ (θα αποφύγουμε τα μεγάλα spoilers). Για το καστ, δεν χρειάζονται πολλά: Βασίλης Μπισμπίκης, Γιάννης Τσορτέκης, Γιώργος Γιαννόπουλος έχουν περάσει ήδη μπροστά από τα μάτια μας, ενώ αναμένουμε και τη Βίκυ Παπαδοπούλου.
Το σεξ και ο θάνατος δεν θα πάψουν ποτέ να πουλάνε, γι’ αυτό και η σειρά, σαν άλλο εγχώριο «Twin Peaks», ξεκινάει με έναν φόνο, για τον οποίο τα ερωτηματικά πληθαίνουν σταδιακά και σίγουρα στα επόμενα επεισόδια, τα όποια ψήγματα μέχρι την τελική απάντηση θα μας απασχολήσουν και θα ενώσουν το παζλ της ιστορίας.
Τι κι αν «Αυτή Η Νύχτα Μένει», βέβαια, βλέπουμε τους ήρωες κυρίως στο φως της ημέρας. Για την ακρίβεια, σε στιγμές αναρωτιόμαστε αν η βασική ιστορία αφορά τους ανθρώπους του νυχτερινού κέντρου «Όνειρο» ή οι δημιουργοί της σειράς θέλουν να φτιάξουν ένα ψηφιδωτό του επαρχιακού μικρόκοσμου του Αγρινίου, μιας και μας απασχολούν σχεδόν εξίσου οι ιστορίες του δημάρχου (Γιάννης Στάνκογλου), του δημοσιογράφου της τοπικής εφημερίδας (Γιώργος Πυρπασόπουλος), της πιτσιρίκας που δουλεύει λουλουδού αλλά και βοηθάει στην ενορία (Αναστασία Τσιλιμπίου). Κι αν όλα αυτά έρθουν να «δέσουν» μέσα από το νυχτερινό κέντρο έχει καλώς, τι θα γίνει όμως αν καταλήξουμε να βλέπουμε μια δραματική εκδοχή του Κολοκοτρωνιτσίου, άλλη μία εγχώρια τηλεοπτική σειρά τοποθετημένη στην επαρχία, σύμφωνα με τις επιταγές της τηλεθέασης των τελευταίων ετών;
Ένα είναι σίγουρο: ένα τέτοιο εγχείρημα πρέπει να «βρωμάει» σκυλάδικο. Η σειρά, όμως, συχνά, αναλώνεται στο «να περάσει το μήνυμα». Ναι, βλέπουμε τι θα πει να προσπαθείς να επιβιώσεις ως γυναίκα σε μία κοινωνία γεμάτη αρσενικά πιράνχας που προσπαθούν να σε «στριμώξουν» από το καφενείο μέχρι το μπουζουξίδικο. Υπάρχει, όμως, η αίσθηση πως όλο αυτό αποκτά τελικά μια υφή διδακτισμού -με αποκορύφωμα τη viral ατάκα του Μπισμπίκη «Όταν μια γυναίκα σου λέει όχι, σημαίνει όχι», που καθόλου πιστευτή δεν μπορεί να ακουστεί από έναν ιδιοκτήτη σκυλάδικου στα μέσα του ‘80 που κατά τ’ άλλα, απευθύνεται στις γυναίκες εργαζόμενές του με όρους νταβατζή.
Ίσως, τελικά, το μόνο σημείο που η σειρά θα έπρεπε να επικαλεστεί το οικονομιδικό ύφος θα ήταν στους διαλόγους εντός «Ονείρου». Άλλωστε, πριν 22 χρόνια, η ομώνυμη ταινία, μέσα από τις σκληρές, ενίοτε χυδαίες φράσεις και τη βρώμικη κάπνα κατάφερε να υπογραμμίσει πολύ αποτελεσματικότερα τον σεξισμό, ακριβώς γιατί δεν υποχρεώθηκε να πατήσει στις αρχές του νεοφεμινισμού.
Είναι κι άλλα τα ζητήματα που ενδέχεται να αποδειχθούν προβληματικά στην πορεία της σειράς -όπως η ροπή προς το μελόδραμα, ιδιαίτερα όσον αφορά τη νεκρή σύζυγο του δημάρχου και το πένθος εντός οικογένειας (βρίσκω πάντα αχρείαστη, αν όχι εξαιρετικά άβολη, τη φαντασιακή νεκρανάσταση προσώπων στη μυθοπλασία).
Κι ύστερα, είναι η οπτική. Αυτή η ώθηση της τοπικής κοινότητας σε πρώτο πλάνο, στο «Αυτή Η Νύχτα Μένει» είναι τελικά κι αυτή που δίνει το στίγμα για τη γωνία από την οποία μάλλον θα δούμε αυτή την ιστορία: αυτή του καναπέ, την «οικογενειακή», αυτή των ανθρώπων για τους οποίους τα εν λόγω σκυλάδικα είναι μόνο (τρομακτικές) αφηγήσεις.
Βέβαια, οι καλές ερμηνείες σώζουν, στα σημεία, την παρτίδα. Η Άννα Μάσχα χειρίζεται περίφημα και με άνεση την ερμηνευτική μετάβαση από βετεράνα της πίστας σε τρυφερή μητέρα που κάνει ό,τι κάνει, πλέον, για το παιδί της. Όσο για την Ηλιάνα Μαυρομάτη καταφέρνει να αποτυπώσει στο πρόσωπό της (που μοιάζει φοβερά στη Βρετανή τραγουδίστρια Νίλουφερ Γιάνια, να την ψάξετε) απόγνωση, μαγκιά και ευαισθησία την ίδια στιγμή.
Πώς, μετά, να μην καρφώνει τη Ζέτα με το βλέμμα του ο Στρατής; Μένει, όμως, να δούμε αν αυτή η νύχτα ήρθε για να μείνει -και για τους πρωταγωνιστές, αλλά κυρίως, για τους τηλεθεατές.