Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης «πήραν φωτιά». Λίγες ώρες μετά την είδηση ότι ο Μάθιου Πέρι πέθανε σε ηλικία 54 ετών, τα διαδικτυακά αφιερώματα σε Facebook, Twitter και Instagram περνούσαν από την οθόνη με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Θαυμαστές από όλο τον κόσμο, συνάδελφοι και άνθρωποι από τον χώρο της τηλεόρασης που γνώριζαν ή συνεργάστηκαν έστω μια φορά με τον Πέρι, πενθούσαν με την ανάρτηση μιας φωτογραφίας του ή ενός βίντεο, συχνά εξηγώντας γιατί ο ηθοποιός θα παραμείνει για πάντα κομμάτι της καρδιάς τους.
Ομως όσο γρήγορα πολλαπλασιάζονταν οι αναρτήσεις – φόροι τιμής στον Πέρι, τόσο απρόσμενα άρχισαν να εμφανίζονται σχόλια για το αν το «Friends» («Τα Φιλαράκια»), η αμερικανική κωμική σειρά που έκανε τον ηθοποιό ευρέως γνωστό μέσα από τον ρόλο του Τσάντλερ Μπινγκ, ήταν ένα καλοφτιαγμένο τηλεοπτικό προϊόν ή υπερεκτιμημένο. Η συζήτηση απέκτησε άλλη τροπή, με τους χρήστες των σόσιαλ μίντια να ξεκινούν νέα μάχη: σε ποιους άρεσε, σε ποιους όχι η σειρά και γιατί. Ενα θέμα που ξέφυγε από τον παγκόσμιο θρήνο για μια από τις πιο εμβληματικές φιγούρες της τηλεοπτικής μυθοπλασίας στα μέσα της δεκαετίας του 1990 και μέχρι τις αρχές του 2000.
Ο «εμφύλιος» αυτός συνεχίζεται με φανατικούς θεατές και μη να υποστηρίζουν με επιχειρήματα τη γνώμη τους και –σε πολλές περιπτώσεις– να κουνούν το δάχτυλο οι μεν στους δε. Σαν να μην υπάρχει το δικαίωμα του καθενός να παρακολουθεί ό,τι τον κάνει να αισθάνεται όμορφα. Η αλήθεια είναι πως αυτού του είδους η αντίδραση μετά την απώλεια δημόσιου προσώπου είναι πρωτοφανής. Και σίγουρα θα ακολουθήσουν παρόμοιες.
Η «Κ» βρήκε ανθρώπους που αγάπησαν και άλλους που δεν άντεξαν να παρακολουθήσουν ούτε μια ολόκληρη σεζόν της σειράς.
«Είναι η παρηγοριά μου»
Κωνσταντίνος Μπούγας
«Εχω δει τα “Φιλαράκια” τόσες φορές και σε τόσες διαφορετικές στιγμές της ζωής μου που ένιωσα ένα μούδιασμα στην είδηση του θανάτου του Μάθιου Πέρι. Μου είναι δύσκολο να πω γιατί μου άρεσαν πάντα τόσο πολύ. Τα καταναλώνω πλέον με την ίδια ευχαρίστηση και τον ίδιο τρόπο που τρώω ένα αγαπημένο φαγητό της παιδικής μου ηλικίας. Δεν με περιμένει καμία έκπληξη αλλά η ευτυχία και η θαλπωρή που νιώθω είναι δεδομένες. Είναι μια σειρά που έχω δει με κάθε δυνατό τρόπο: στην τηλεόραση, σε dvd που νοίκιαζα από το βίντεο κλαμπ, στον υπολογιστή και αργότερα στο Netflix.
Τα καταναλώνω πλέον με την ίδια ευχαρίστηση και τον ίδιο τρόπο που τρώω ένα αγαπημένο φαγητό της παιδικής μου ηλικίας. Δεν με περιμένει καμία έκπληξη αλλά η ευτυχία και η θαλπωρή που νιώθω είναι δεδομένες.
Μιλώντας όμως με όρους νοσταλγίας και μόνο, σίγουρα την αδικώ. Είναι μια αυθεντικά αστεία σειρά, που σε συνδυασμό με το δέσιμο που αποκτούσα με τους πρωταγωνιστές όσο περνούσε ο καιρός με έκανε ταυτόχρονα να νοιάζομαι για τη μοίρα τους και να γελάω με όσα τους συνέβαιναν. Δεν είναι τυχαίο που, 30 χρόνια από την πρώτη τους προβολή, σε όλες τις παρέες μου ξέρω ότι μπορώ να χρησιμοποιήσω ατάκες από τη σειρά και όλοι να καταλάβουν γιατί μιλάω και να γελάσουν. Με την αδερφή μου ακόμα και σήμερα λέμε “Unagi” και ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια. Είναι η σειρά που ήταν η είσοδός μου στον θαυμαστό κόσμο της αμερικανικής τηλεόρασης, πολύ πριν φτάσει στη “χρυσή” εποχή της. Και ο θάνατος του Μάθιου Πέρι με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι ήταν ο πρώτος τόσο αυτοϋπονομευτικός, κυνικός και αυτοσαρκαστικός χαρακτήρας σε κωμωδία που έχω δει».
Βάλια Παναγιωτίδου
«“Τα Φιλαράκια” είναι η ασφαλής κουβέρτα μου για όλες τις στιγμές. Τα παρακολουθώ σταθερά επί 20 χρόνια. Οταν είμαι στεναχωρημένη είναι η παρηγοριά μου, όταν είμαι χαρούμενη κάνουν μεγαλύτερη τη διασκέδασή μου κι όταν βαριέμαι γιατρεύουν την πλήξη μου. Σε κάθε τι που συμβαίνει, μπορώ να θυμηθώ μια ατάκα τους, γιατί τις ξέρω όλες από καρδιάς. Το χιούμορ τους είναι διαχρονικό και τόλμησαν να καλύψουν όλα τα θέματα, κάτι που δεν θα μπορούσαν να κάνουν σήμερα λόγω πολιτικής ορθότητας».
Οταν είμαι στεναχωρημένη είναι η παρηγοριά μου, όταν είμαι χαρούμενη κάνουν μεγαλύτερη τη διασκέδασή μου κι όταν βαριέμαι γιατρεύουν την πλήξη μου.
Κυριακή Παπαδοπούλου
«Είναι η δική μου “comfort” σειρά. Οταν δεν έχω διάθεση, θα με κάνει να χαμογελάσω, να γελάσω και αμέσως όλα θα γίνουν καλύτερα. Ανεξάρτητα από το πόσες φορές θα την παρακολουθήσω, ποτέ δεν πλήττω. Υπάρχει επίσης και μια αίσθηση νοσταλγίας για τα ′90s. Αγαπώ πολύ τις φιλίες και τις σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων. Ακόμα και οι δύσκολες καταστάσεις της ζωής αντιμετωπίζονται εύστοχα και όμορφα με κωμικά στοιχεία».
Βαρβάρα Μακροστέργιου
«Από το βλέπω “Τα Φιλαράκια” τα Σαββατοκύριακα, πέρασα στο βλέπω τη σειρά για να με πάρει ο ύπνος. Στις δύσκολες ώρες της ημέρας το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι θα χουχουλιάσω το βράδυ παρακολουθώντας για χιλιοστή φορά το επεισόδιο που ο Τζόι μαθαίνει γαλλικά. Την Κυριακή, η 18χρονη ανιψιά μου έκλαιγε όλη μέρα με λυγμούς σαν να έχασε έναν πολύ δικό της άνθρωπο. Η μαγεία της σειράς είναι που έχει αφήσει το αποτύπωμά της σε γενιές τόσο διαφορετικές μεταξύ τους».
Η μαγεία της σειράς είναι που έχει αφήσει το αποτύπωμά της σε γενιές τόσο διαφορετικές μεταξύ τους.
Me retelling any funny story ever pic.twitter.com/1n2drDjAWv
— Friends TV Show (@quote_friends) April 16, 2023
«Ανούσια αστεία»
Αρετή Μαϊτού
«Η σειρά δεν μου άρεσε γιατί θεωρώ αρκετά “αμερικανοποιημένο” το χιούμορ, δεν γελούσα σχεδόν ποτέ. Οσον αφορά τους χαρακτήρες… τη Φοίβη, για παράδειγμα, την αντιπαθώ. Δεν μπορούσα να ταυτιστώ, θεωρούσα ενοχλητική τη χαζομάρα της. Γενικά με αυτή την παρέα, δεν μπόρεσα ποτέ να ταυτιστώ. Ενας άλλος λόγος που “Τα Φιλαράκια” δεν μου άρεσαν είναι το γεγονός ότι επιβεβαιώνει πως δεν υπάρχουν φιλίες ανάμεσα σε άνδρα και γυναίκα γιατί οι περισσότεροι ανέπτυξαν ερωτική σχέση. Δηλαδή, ακόμα και το όνομα της σειράς είναι ειρωνικό υπό αυτή την έννοια».
Καλλιόπη Δημητριάδη
«Δεν μου άρεσε ποτέ η σειρά. Προσπάθησα πολλές φορές να τη δω αλλά καμία δεν γέλασα με τα αστεία. Μου προκαλούσε άγχος και μια κάποια λύπη που αυτοί οι έξι άνθρωποι στέκονταν στο μεταίχμιο εφηβείας και ενηλικίωσης για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα».
Μου προκαλούσε άγχος και μια κάποια λύπη που αυτοί οι έξι άνθρωποι στέκονταν στο μεταίχμιο εφηβείας και ενηλικίωσης για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.
Παυλίνα Φιδέλη
«Οσες φορές προσπάθησα να δω τη σειρά, δεν τα κατάφερα ποτέ. Αυτή η “αμερικανιά”, το δήθεν, όλη η ζωή τους γύρω από αυτή την παρέα, ανούσια αστεία και φυσικά αυτό το “απαίσιο” γέλιο που ακούγεται σε όλες τις αμερικανικές σειρές. Είναι σαν να σου επιβάλλει να γελάσεις με κάτι που στην ουσία σε άφησε παγερά αδιάφορο. Απλά δεν είναι σε καμία περίπτωση για μένα».