Η εύκολη εκδοχή της τηλεόρασης που δυστυχώς κυριαρχεί θέλει τα πάντα συνοπτικά και κραυγαλέα. Οταν μάλιστα έχουν έναν τόνο εισαγγελικό, φαίνονται ακόμα πιο ελκυστικά για το μέσον. Το είδαμε πρόσφατα στις τηλεοπτικές αναλύσεις για την ψυχολογία του Αντρέα Λούμπιτζ που έριξε το Airbus A320 αλλά και στην υπόθεση του Βαγγέλη Γιακουμάκη.
Οσο έντονοι εμφανίζονταν κάποιοι ειδικοί στις εκπομπές, εκπροσωπώντας έναν λόγο αυτού του τύπου, τόσο περισσότερες πιθανότητες είχαν να προσκληθούν και σε δεύτερο ή τρίτο πάνελ με θέμα την αποτρόπαιη πράξη του Γερμανού συγκυβερνήτη. Ανάμεσα στους διάφορους ψυχιατρικούς όρους που επικαλούνταν, ένας ακουγόταν πιο οικείος στα αυτιά των τηλεθεατών: η κατάθλιψη. Μια πάθηση για την οποία όλο και συχνότερα ακούμε να γίνεται λόγος τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα της κρίσης. Η κατάθλιψη δεν έχει σχέση με τη θλίψη. Αλλά η επιπολαιότητα με την οποία γίνεται η συζήτηση γύρω απ’ αυτήν, και ιδίως τα τελευταία χρόνια, προσθέτει ένα επιπλέον βάρος σε όσους υποφέρουν εξαιτίας της. Δεν ήταν μόνο τα δελτία ειδήσεων αλλά και πλήθος εκπομπών που περιέλαβαν το ευαίσθητο θέμα της ψυχικής υγείας, με ψυχολόγους και ψυχιάτρους, μερικοί από τους οποίους ενέδωσαν σε επικίνδυνες απλουστεύσεις και εύκολο διδακτισμό. Από την άλλη, ένα τελείως διαφορετικό θέμα, η συγκλονιστική ιστορία του Βαγγέλη Γιακουμάκη και η τραγική κατάληξή της, δικαιολογημένα προκάλεσαν τη θλίψη της ελληνικής κοινωνίας. Αλλά και την περίσκεψη τουλάχιστον της πιο ευαίσθητης πλευράς της, αφού, κακά τα ψέματα, ελάχιστα έχει κάνει για να αποσοβήσει το φαινόμενο του μπούλινγκ, δηλαδή του εκφοβισμού, και όλα τα χειρότερα που συχνά συνεπάγεται.
Η ευκολία με την οποία τα ΜΜΕ χρησιμοποιούσαν μόνο το μικρό όνομα του φοιτητή πρόδιδε μια μάταιη και τραγικά καθυστερημένη προσπάθεια της κοινωνίας να έρθει κοντά σ’ αυτό το παιδί που δεν είχε φροντίσει εγκαίρως, μέσω των θεσμών της, να υπερασπιστεί. Αν και οι δύο περιπτώσεις του θύτη Γερμανού συγκυβερνήτη και του θύματος Γιακουμάκη είναι εντελώς διαφορετικές, η ευκολία της συζήτησης γύρω από τις ψυχικές αποχρώσεις δεν έλειψε κι από εδώ. Ακούστηκε πόσο ευαίσθητος ήταν, όχι μόνον ως αυτοκριτική μιας κοινωνίας που εξορίζει την ευαισθησία, αλλά δυστυχώς και ως πλανώμενη μομφή εις βάρος της ακεραιότητας του χαρακτήρα του!
Αυτή η διαστρέβλωση από τη μεριά των ΜΜΕ καθρεφτίζει και μια διαστρέβλωση από την ίδια την κοινωνία που φάνηκε σε διαφορετικούς βαθμούς: από την εισβολή του διαμαρτυρόμενου όχλου στον αύλειο χώρο της Γαλακτοκομικής ώς τα κτηνώδη σχόλια εις βάρος του φοιτητή που ευτυχώς εγκαίρως εξοβελίστηκαν από το Διαδίκτυο. Καθώς ο όρος του μπούλινγκ μπήκε στην καθημερινότητά μας, αξίζει να αναρωτηθεί κανείς ποιος βαθμός εκφοβισμού εκπορεύεται απ’ τα ίδια τα μέσα.