Υπήρχε μια εποχή στην τηλεόραση όπου οι κεντρικοί ήρωες δεν πέθαιναν ποτέ. Χαρακτήρες με τους οποίους το κοινό ταυτιζόταν και αγαπούσε, δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσουν την τάδε ή τη δείνα σειρά, απλούστατα διότι κάτι τέτοιο ήταν αντιεμπορικό. Στις σπάνιες περιπτώσεις που κάποιος προσωπικός λόγος επέβαλλε την αποχώρηση ενός ηθοποιού, αυτός είτε αντικαθίσταντο από έναν άλλο, είτε εξαφανιζόταν στο πλαίσιο του σεναρίου (π.χ. μετακόμιζε κάπου μακριά) είτε –για περισσότερο δράμα– τελικά «πέθαινε», με τρόπο όμως καλά προετοιμασμένο, ώστε οι θεατές να μη σοκαριστούν ιδιαίτερα.
Αυτές οι πρακτικές ωστόσο, μαζί με τόσα άλλα κλισέ της παλιάς τηλεόρασης, αποτελούν πια παρελθόν. Στο τελευταίο επεισόδιο του δημοφιλούς «The Walking Dead», οι δημιουργοί δεν δίστασαν να «εκτελέσουν» χωρίς καμία προειδοποίηση έναν εκ των 3-4 βασικότατων χαρακτήρων, ο οποίος συμμετείχε στη σειρά από το πρώτο κιόλας επεισόδιο και ήταν εξαιρετικά αγαπητός στο κοινό. Η συγκεκριμένη απόφαση δεν ήταν και τόσο… πρωτότυπη. Οι βάσεις έχουν μπει περισσότερο από μια δεκαετία πριν, με το εμβληματικό «Sopranos», όμως τα τελευταία χρόνια έχει γίνει κοινή πρακτική, τουλάχιστον όσον αφορά τις σειρές περιπέτειας, μυστηρίου κτλ.: κανένας δεν είναι «ασφαλής». Δημοφιλείς σειρές όπως το «Game of Thrones», το «Sons of Anarchy» ή το «Lost» είναι/ήταν γνωστές για την ευκολία με την οποία ξεφορτώνονταν κεντρικούς χαρακτήρες, κρατώντας έτσι το ενδιαφέρον και την αγωνία του κοινού στα ύψη. Αλλωστε, σε ένα περιβάλλον με κυριολεκτικά εκατοντάδες πλέον ανταγωνιστές το ενδιαφέρον αυτό δεν είναι καθόλου δεδομένο.
Δεν είναι βέβαια μόνο το στοιχείο του απρόβλεπτου και του αναπάντεχου που συναρπάζει· εξίσου μεγάλη σημασία έχει και ο ρεαλισμός. Με λίγα λόγια, τα αγαπημένα πρόσωπα πεθαίνουν ξαφνικά στην τηλεόραση γιατί, αν το σκεφτούμε, αυτό ακριβώς συμβαίνει και στην αληθινή ζωή. Ενα κοινό «εκπαιδευμένο» να πιστεύει κάτι μόνο όταν το δει και σε βίντεο στο Ιντερνετ, απαιτεί ακόμα και οι μύθοι του να είναι αληθοφανείς.
Δεν έχει σημασία πια εάν θα γινόταν ποτέ μια Αποκάλυψη των ζόμπι, αυτό που μετράει είναι στο υποθετικό σενάριο που κάτι τέτοιο όντως συνέβαινε, να υπάρχει η μέγιστη… λογική. Το πρόβλημα με όλο αυτό είναι πως η συνεχιζόμενη, σχεδόν προβλέψιμη πια, χρήση του είναι, όπως είπαμε και παραπάνω, αντιτηλεοπτική. Ο βασικότερος μηχανισμός ταύτισης που αναπτύσσει το κοινό με μια σειρά είναι αυτός που έχει να κάνει με τους εκάστοτε χαρακτήρες. Οταν εκείνοι συνεχίζουν να εξολοθρεύονται –και μάλιστα με ιδιαίτερα σκληρό τρόπο– οι θεατές κινδυνεύουν να χάσουν το ενδιαφέρον τους, ακριβώς επειδή τίποτα δεν είναι πια ικανό να τους εντυπωσιάσει.