Ομολογώ πως ποτέ δεν υπήρξα μεγάλος φαν των «Χ-Files». Εχω παρακολουθήσει πολλά από τα 202 επεισόδια των 9 σεζόν της θρυλικής σειράς –κυρίως έπειτα από παροτρύνσεις και… απειλές φίλων– ωστόσο τα λημέρια του υπερφυσικού και της εξωγήινης συνωμοσιολογίας δεν ήταν τα αγαπημένα μου. Παρ’ όλα αυτά κάθισα να δω την πολυαναμενόμενη επανέναρξη του σόου (μεταδίδεται στη χώρα μας από το FOX ταυτόχρονα με την Αμερική), η οποία αποτελεί σίγουρα ένα από τα τηλεοπτικά γεγονότα της χρονιάς. Ενα βασικό πρόβλημα των «X-Files», όταν σταμάτησαν το 2002, ήταν πως, στις μετά την 11η Σεπτεμβρίου ΗΠΑ, περίπου κανένας δεν είχε διάθεση καν να διασκεδάσει με υποτιθέμενες συνωμοσίες της κυβέρνησης κατά των πολιτών της, κάτι το οποίο αποτελεί βασικό θεματικό άξονα της σειράς· αυτό που χρειάζονταν τότε οι Αμερικανοί ήταν προστασία και ασφάλεια. Ο δημιουργός του σόου Κρις Κάρτερ το επισήμανε στο περιθώριο της επανεκκίνησης και εμμέσως το συμπεριέλαβε στο σενάριο του πρώτου επεισοδίου του νέου κύκλου.
Αυτό βρίσκει τους γνωστούς μας Φοξ Μόλντερ (Ντέιβιντ Ντουκόβνι) και Ντέινα Σκάλι (Γκίλιαν Αντερσον), ως μεσήλικοι πια, να έχουν τραβήξει διαφορετικούς δρόμους μετά τη διάλυση του τμήματος των X-Files. Μια παλιά ιστορία ωστόσο θα έρθει στην επιφάνεια και μαζί με έναν νέο πρωταγωνιστή (Τζόελ Μακ Χέιλ) θα επανενώσει το φοβερό δίδυμο, για ακόμα μία μάχη απέναντι στους… ιδιαίτερους εχθρούς του – ειδικά ο «Smoking Man» (οι μυημένοι γνωρίζουν) που εμφανίζεται στο κλείσιμο της πρεμιέρας φτάνει σε άλλα επίπεδα καλτ.
Κατά τα λοιπά, όλα δείχνουν να βρίσκονται εκεί: η «κουλ» διάθεση της σειράς την ξεχωρίζει, ακόμα κι αν η θεματολογία της είναι μάλλον ασύμβατη με την τάση του σκληρού ρεαλισμού της σύγχρονης τηλεόρασης.
Οι (αρκετές) αδυναμίες και τα μάλλον άστοχα «κλεισίματα του ματιού» του πρώτου επεισοδίου εξισορροπούνται από το πολύ καλύτερο δεύτερο, ενώ Ντουκόβνι και Αντερσον μοιάζουν να πιάνουν ερμηνευτικά το νήμα ακριβώς από εκεί που το άφησαν. Ευεργετική είναι, τέλος, η συνδρομή της τεχνολογίας των ψηφιακών εφέ, η οποία έχει κάνει άλματα την τελευταία 15ετία και δίνει μια πολύτιμη ρεαλιστική νότα στο καθαρά τεχνικό κομμάτι της παραγωγής.