Δύο νέοι βασιλείς ενθρονίστηκαν, ένας στόλος ξεκίνησε, ένα κρυμμένο μυστικό αποκαλύφθηκε και όλα αυτά στη σκιά μιας τεράστιας πρασινωπής έκρηξης: ο έκτος κύκλος του «Game of Thrones» ολοκληρώθηκε την περασμένη εβδομάδα και –εξαιρουμένου ίσως του πρώτου– ήταν ο καλύτερος από όλους! Απελευθερωμένοι από την «υποχρέωση» να ακολουθούν τις εξελίξεις του βιβλίου (μιας και ο νέος τόμος δεν ήταν έτοιμος εγκαίρως) οι σεναριογράφοι επιτάχυναν αισθητά τις εξελίξεις, χαρίζοντάς μας μερικές από τις πιο αξέχαστες, ώς τώρα, στιγμές της σειράς.
Για να είμαστε δίκαιοι, βέβαια, οι περισσότερες από αυτές τις στιγμές, ένεκα και της όλο αυξανόμενης ανάγκης για cliffhangers –ή και της ιντερνετικής παράκρουσης–, είχαν κατά κάποιο τρόπο προαναγγελθεί: από την περίφημη νεκρανάσταση του Τζον Σνόου και την εντυπωσιακή επανεμφάνιση των δράκων μέχρι και τις εξελίξεις των δύο τελευταίων (εξαιρετικών) επεισοδίων, το «Game of Thrones» έδειξε να χάνει κάπως την ικανότητά του να μας εκπλήσσει, τουλάχιστον με τον σοκαριστικό τρόπο που το έκανε τα προηγούμενα χρόνια. Μοναδική –αλλά αξέχαστη– εξαίρεση, η αποκάλυψη της προέλευσης του ονόματος του συμπαθούς Hodor, αναμφισβήτητα μία από τις πιο συγκινητικές σεκάνς που μας έχει παρουσιάσει έως τώρα το έπος του Γουέστερος.
Εκεί πάντως που αξίζει πραγματικά να σταθούμε είναι τα δύο επεισόδια που έκλεισαν τον 6ο κύκλο και «έδεσαν» με σχεδόν ιδανικό τρόπο την υπόθεση ώστε να οδηγηθούμε στο τελικό (;) στάδιο του παιχνιδιού του θρόνου. Αρχικά ο σκηνοθέτης Μιγκέλ Σαπόκνικ, ο οποίος πέρυσι μας χάρισε το εκπληκτικό «Hardhome» (η συνάντηση του Τζον Σνόου με τον Βασιλιά της Νύχτας), φέτος χορογράφησε άλλη μία μάχη για το επεισόδιο 9, με πνεύμα αυτή τη φορά υπέροχα αντιηρωικό και προσοχή μέχρι και στην παραμικρή λεπτομέρεια. Το ίδιο και με το τελευταίο χορταστικό επεισόδιο, στο οποίο χρησιμοποίησε τη μουσικότητα, και συγκεκριμένα μια απαλή, «πειραγμένη» εκδοχή του βασικού θέματος της σειράς, προκειμένου να μας ταξιδέψει μέσα σε 70 λεπτά στις αφηγήσεις όλων των βασικών χαρακτήρων και να θέσει τα «πιόνια» στη σκακιέρα για τη συνέχεια. Για να πούμε την αλήθεια, το ζήτημα με το «Game of Thrones» δεν έγκειται στο κατά πόσον αυτό μπορεί να συναγωνιστεί τις κινηματογραφικές παραγωγές επικών διαστάσεων και θεματολογίας· αντιθέτως, περισσότερο λογική πια φαντάζει η αντίστροφη διατύπωση.