Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. Σε εννέα ημέρες πρόκειται να ανοίξει τις πόρτες του ένα μουσείο σύγχρονης τέχνης που θα βάλει για πρώτη φορά μια ολόκληρη ήπειρο στον εικαστικό χάρτη. Το MOCAA του Κέιπ Τάουν είναι σαν το αφρικανικό ΜΟΜΑ ή Tate, με τεράστιες φιλοδοξίες σε δύο τομείς.
Αφενός θέλει να δώσει στον υπόλοιπο κόσμο ένα διαφορετικό αφήγημα για τη δημιουργικότητα στη Μαύρη Ηπειρο, τους σημερινούς σπουδαίους καλλιτέχνες και τον δυναμισμό τους, σε έναν κόσμο που έχει αλλάξει. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως, μέχρι σήμερα, υπήρχαν πολλοί εικαστικοί από τις αφρικανικές χώρες που διέπρεπαν σε Μπιενάλε και μεγάλες εκθέσεις, όμως δεν μπορούσαν να παρουσιάσουν τη δουλειά τους σε κάποιο μεγάλο μουσείο στην ήπειρό τους. Το MOCAA θέλει επίσης να δείξει στην πράξη πως η Νότιος Αφρική έχει διανύσει μια τεράστια απόσταση στον αγώνα για τον εκδημοκρατισμό, την αποκατάσταση των δικαιωμάτων των έγχρωμων κατοίκων της αλλά και την καταπολέμηση της κοινωνικής ανισότητας.
Η ίδια η ιστορία της δημιουργίας του MOCAA, το οποίο θα εγκαινιαστεί στις 22 Σεπτεμβρίου, έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Ολα ξεκίνησαν από το υψηλότερο κτίριο στην περιοχή της υποσαχάριας Αφρικής, ένα τεράστιο σύμπλεγμα σιλό για καλαμπόκι στο Κέιπ Τάουν. Αυτό μεταμορφώθηκε από τον γνωστό Βρετανό αρχιτέκτονα Τόμας Χέδεργουικ σε έναν εκπληκτικό χώρο αφιερωμένο στην τέχνη. Οι σάλες του θα στεγάσουν έργα από την, κολοσσιαία σε μέγεθος, συλλογή ενός Γερμανού, του Γιόχεν Ζάιτς.
Ο 54χρονος Zάιτς ήταν επικεφαλής της εταιρείας αθλητικών ειδών PUMA. Το 2012 έφυγε από το πόστο αυτό και άρχισε να περνάει περισσότερο χρόνο στο ράντσο του στην Κένυα αλλά και να καταπιάνεται με επενδυτικά σχέδια στην Αφρική. Ηδη είχε ξεκινήσει να συλλέγει τέχνη σε συνεργασία με τον Νοτιοαφρικανό Μαρκ Κοέτζι, έναν ιστορικό τέχνης που θα γίνει ο πρώτος διευθυντής του MOCAA. Ορισμένες φορές μάλιστα αγόραζαν όλα τα έργα μιας έκθεσης, προκαλώντας αρνητική κριτική. Τα έργα θα τα δανείσουν στο μουσείο όσο καιρό βρίσκεται εν ζωή ο Ζάιτς. Βέβαια δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν πως ένας Γερμανός συλλέκτης με έναν λευκό Νοτιοαφρικανό διευθυντή και έναν Βρετανό αρχιτέκτονα δεν μπορούν να κάνουν ένα μουσείο αφιερωμένο στην Αφρική. Αλλά και αυτό είναι μάλλον στερεοτυπικό, όταν πρόκειται για τη μεγαλύτερη επένδυση που έχει γίνει στον πολιτισμό της Μαύρης Ηπείρου.