Φωτογραφία: Claudio Sieber
Ακούστε το άρθρο
Ο Ελβετός φωτορεπόρτερ και παθιασμένος νομάς, όπως αυτοσυστήνεται, Κλαούντιο Ζίμπερ, 42 ετών σήμερα, στα δεκάδες ταξίδια και τις αδιάκοπες αποστολές του στις πιο απίθανες γωνιές του πλανήτη έχει έρθει σε επαφή με ιθαγενείς που επιβιώνουν με τρόπους που ο δυτικός πολιτισμός έχει προσπεράσει εδώ και αιώνες. Θυμάται ένα ταξίδι στα ανοιχτά του Βόρνεο όπου έμαθε από τον Μαρκ, έναν ναυπηγό που κατά τα λεγόμενά του επικοινωνούσε ενίοτε με τους νεκρούς, να βρίσκει και να μαγειρεύει τροφή μόνο με όσα προσφέρουν η φύση και οι δυνάμεις του ανθρώπου, αλλά και από έναν γέροντα ιθαγενή πώς να στήνει ξύλινες ψαροπαγίδες. Εμαθε από φυλή της νήσου Κότα Κιναμπάλου της Μαλαισίας να σκοτώνει πουλιά εκτοξεύοντας πέτρες.
«Η φαντασία μου οργίαζε για βδομάδες πριν από τη δεκαήμερη απομόνωση σε ένα νησί που δεν θα αποκαλύψω ποιο είναι, αλλά απλώς θα ονομάσω “Isla Incógnita”. Είναι ένα από τουλάχιστον 16.000 νησιά της Ινδονησίας. Ονειροβατούσα και σκεφτόμουν: Θα συναντήσω άραγε επιθετικές και… ορεξάτες νύμφες; Ισως κάποιο άγνωστο είδος επιθετικών δηλητηριωδών φιδιών; Μήπως θα ερχόμουν αντιμέτωπος με θησαυρούς πειρατών και σκελετούς κυνηγών θησαυρών; Εναν παράδεισο ή μία κόλαση;» αφηγείται ο Κλαούντιο Ζίμπερ στην «Κ».
Το γραφείο που είχε διοργανώσει την απομόνωσή του επί δέκα ημέρες του είχε στείλει ήδη ένα email αποποίησης ευθυνών, όπου έλεγε ότι δεν έχουν βρεθεί εκεί, δεν γνωρίζουν πόσο δύσκολη είναι η επιβίωση, αν υπάρχει δηλητηριώδες φαγητό ή νερό, θαλάσσια ρεύματα και άλλοι κίνδυνοι. Ο Κλαούντιο Ζίμπερ, ωστόσο, είναι άνθρωπος που θέλει να δοκιμάζει τις αντοχές του, να μαθαίνει να επιβιώνει στις πιο αντίξοες συνθήκες και να βιώνει εμπειρίες που του καθορίζουν τη ζωή. Ετσι, αποφάσισε να γίνει Ροβινσώνας Κρούσος, έστω προσωρινά και οικειοθελώς.
Ονειροβατούσα και σκεφτόμουν: Θα συναντήσω άραγε επιθετικές και… ορεξάτες νύμφες; Ισως κάποιο άγνωστο είδος επιθετικών δηλητηριωδών φιδιών; Μήπως θα ερχόμουν αντιμέτωπος με θησαυρούς πειρατών και σκελετούς κυνηγών θησαυρών; Εναν παράδεισο ή μία κόλαση;
Οπως λέει ο ίδιος, «ανυπομονούσα να ξεπεράσω τους άγνωστους σ’ εμένα φόβους. Α, και, παρεμπιπτόντως, 10 ημέρες απομόνωσης μακριά από την υπόλοιπη ανθρωπότητα θα αποτελούσαν αναμφίβολα μια νέα εμπειρία».
Η προετοιμασία ήταν, βεβαίως, εντατική. Εμαθε για πόσο επιβιώνει ο άνθρωπος χωρίς τροφή και νερό, τι χρειάζεται να κάνει για να μη δαπανά το υγρό στοιχείο του σώματός του, όπως οι αναπνοές, ο ιδρώτας και η ούρηση. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν διάφορους παράγοντες, η λίστα των πραγμάτων που θα έπαιρνε μαζί του ήταν μικρή: μία σκουριασμένη μάχαιρα, μία πετσέτα θαλάσσης, μία σκηνή, λαστιχένιες μπότες, ένα αγκίστρι ψαρέματος, έναν αναπτήρα, τρεις πλαστικές σακούλες, το αγαπημένο του μαγιό, μία Nikon D750 και «τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, η ψυχική μου προετοιμασία γεμάτη με αμφίβολες στρατηγικές επιβίωσης».
«Κατά τη διάρκεια της εμπειρίας μου ως ναυαγού, έπρεπε να σκεφτώ πρωτότυπα, να κυνηγήσω, να αντιμετωπίσω εμπόδια και να αποδείξω στον εαυτό μου ότι ακόμα και ένα αγόρι της πόλης μπορεί να επιβιώσει δίχως τις σύγχρονες ανέσεις. Είχε έρθει η ώρα να εγκαταλείψω αυτές τις πολυτέλειες, έστω και μόνο για να ξαναξυπνήσω τη συνείδησή μου», διηγείται ο ίδιος.
Η πρώτη ημέρα ήταν διερευνητική. Πού βρίσκομαι; Πού πάω; Τι τρώγεται; Πώς θα το φάω; Με τα τιρκουάζ νερά να τον κυκλώνουν, ο Κλαούντιο Ζίμπερ αναζήτησε αρχικά τα βασικά της επιβίωσης, όπως τα εργαλεία ψαρέματος αλλά και τα σημεία όπου ο άνεμος, η παλίρροια ή ο ήλιος δεν θα ήταν τόσο επιθετικοί και επικίνδυνοι. «Με την περηφάνια Ελβετού οικονόμου, σκουπίζω με ευσυνειδησία την περιοχή μου και στήνω μία αιώρα από κομμάτια σχοινιού και την πετσέτα θαλάσσης μου. Λίγο πιο πέρα, ένα δώρο καλωσορίσματος: μια καρύδα που έπεσε από το στέμμα ενός φοίνικα», θυμάται.
Τις επόμενες ημέρες, ο Ελβετός φωτορεπόρτερ αντιμετωπίζει αργά και σταθερά τα ζητήματα φαγητού και νερού. Τα καβούρια και οι καρύδες είναι οι πιο πρόσφορες τροφές. Τα καβούρια ειδικά του δημιουργούν και διλήμματα: «Να το χτυπήσω ή να το ψήσω αργά μέχρι θανάτου; Δύσκολο, πολύ δύσκολο δίλημμα. Ποια θανατική ποινή από τις δύο θα προτιμούσα εγώ; Ξαφνικά τα λόγια ενός φίλου τρέχουν στο μυαλό μου: “Ζητώ συγγνώμη από κάθε χοίρο πριν μαχαιρώσω μια σιδερένια ράβδο στην καρδιά του”. Είναι απολύτως λογικό, ζητώ συγγνώμη από το θύμα μου και το διαλύω με ένα κομμάτι κοραλλιού. Το δείπνο μου είναι σχεδόν έτοιμο, νομίζω, αναλύοντας το χάος από τα πόδια και τα εντόσθια», περιγράφει.
Οσοι ζουν στις ερημιές θα συμφωνήσουν: κάθε ήχος από ζώα υποδηλώνει πιθανή πηγή τροφής, κάθε ξαφνική αναλαμπή τριχώματος ή φτερού διεγείρει το ένστικτο επιβίωσης.
Ερχεται, όμως, και η ημέρα όπου τον «χτυπούν» οι ανέσεις του πολιτισμού που δεν έχει πλέον διαθέσιμες. Καφές, πρωινό, ίντερνετ. Αυτό που τον νοιάζει, εντούτοις, είναι να επιβιώσει και η παλίρροια να μην του διαλύσει την ψαροπαγίδα, τον έναν από τους δύο τρόπους να τρέφεται· ο άλλος είναι η μάχαιρα που θεωρεί απαραίτητη για έναν ναυαγό. Αφού, όμως, έχει καταφέρει να εγκαθιδρύσει τους βασικούς τρόπους τροφής και πόσης, ψάχνει εναλλακτικές λύσεις για το υπόλοιπο της παραμονής του στο πουθενά. «Οσοι ζουν στις ερημιές θα συμφωνήσουν: κάθε ήχος από ζώα υποδηλώνει πιθανή πηγή τροφής, κάθε ξαφνική αναλαμπή τριχώματος ή φτερού διεγείρει το ένστικτο επιβίωσης», λέει ο Κλαούντιο Ζίμπερ.
Μάλιστα, την τέταρτη ημέρα είχε δημιουργήσει ένα αυτοσχέδιο… ιχθυοτροφείο: έβαζε τα καβούρια που αναπαράγονταν σε γάλα καρύδας ώστε να αποκτήσουν ιδιαίτερη γεύση. «Προφανώς, οι αισθήσεις μου έγιναν έντονες όσο ποτέ άλλοτε· άκουσα ένα θρόισμα σε αρκετή απόσταση. Ενώ ζουμάρω με τον φακό της κάμερας, διακρίνω ενάμισι μέτρο ζωηρού ερπετοειδούς κρέατος που εκείνη τη στιγμή προσπαθούσε να στήσει ενέδρα. Ανάθεμα, το χειροποίητο δόρυ μου είναι απρόσιτο και η σαύρα-τέρας τρέχει ήδη με την ταχύτητα του φωτός. Οι ιδέες περιστρέφονται, τα σχέδια, τα όνειρα. Ως συνήθως, το όνειρο πρώτα: με φαντάζομαι να φοράω ποδιά που γράφει “Φιλήστε τον μάγειρα”, θριαμβευτικά ψήνοντας τη σαύρα πάνω στη φωτιά. Medium ή Well done; Λαιμό ή πλευρό; Θαλασσινό αλάτι ή αγνό;» Την επομένη, βέβαια, η ίδια σαύρα του βγάζει τη γλώσσα στην είσοδο της σκηνής του.
Με την πάροδο των ημερών, τα συναισθήματά του διαδέχονται το ένα το άλλο· όπως το ίδιο συμβαίνει και με την εναλλαγή πραγματικότητας και παραίσθησης – η απομόνωση τα έχει αυτά, όπως λέει ο ίδιος. Τον ανταμείβουν η θάλασσα, ο ολοδικός του ουρανός, ο Milky Way που η παρατήρησή του τον νανουρίζει.
«Το μυαλό μου φαίνεται να ξεφεύγει· η φαντασία μου οργιάζει και θυμάμαι τους πάγκους της αγοράς στην Μπανγκόκ, τις σούπες με ζυμαρικά στο Ανόι και, παραδόξως, με πηγαίνει ακόμα πιο μακριά, στα ελβετικά αρτοποιεία. Θυμάμαι πολλούς συμπατριώτες μου να με ρωτούν τακτικά αν μου έλειπε το τοπικό φαγητό, καθώς είμαι ήδη τέσσερα χρόνια… στον δρόμο. Συνήθως ρωτάω αν έχουν ακούσει ποτέ για τον παράδεισο των τροφίμων που ονομάζεται “Ασία”. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των ημερών μου ως ναυαγού, απέκτησα ένα εξαιρετικό ταλέντο, πολύ χρήσιμο για τις σπάνιες στιγμές που ο νους μου υποτροπιάζει. Είμαι πλέον σε θέση να μιμούμαι διανοητικά μια συγκεκριμένη γεύση τόσο έντονη, που μπορεί πρακτικά να… φαγωθεί. Ο εγκέφαλός μου τότε παραδίδεται, εκκρίνει ενδορφίνες, είναι ξανά χαρούμενος και φροντίζει για πιο σημαντικά θέματα. Είμαι πολύ ενθουσιασμένος αφού αυτή η τεχνική φαίνεται πολύ πιο φθηνή και απαιτεί λιγότερη ενέργεια από το να είμαι σκλάβος στις επιθυμίες που δημιούργησα μόνος μου. Το να μπορείς να καταπραΰνεις διανοητικά ή ακόμα και να αγνοείς βαριές επιθυμίες ακούγεται σαν ένα ανέφικτο στάδιο ενσυνειδητότητας και ακούγεται κάπως απάνθρωπο όσο και άβολο. Βοηθά, όμως, να μείνεις προσγειωμένος· αυτό ίσχυε για τα τρόφιμα και οτιδήποτε άλλο ήταν απρόσιτο εκείνη τη στιγμή».
Κατά τη διάρκεια των ημερών μου ως ναυαγού, απέκτησα ένα εξαιρετικό ταλέντο, πολύ χρήσιμο για τις σπάνιες στιγμές που ο νους μου υποτροπιάζει. Είμαι πλέον σε θέση να μιμούμαι διανοητικά μια συγκεκριμένη γεύση τόσο έντονη, που μπορεί πρακτικά να… φαγωθεί.
Ο Ελβετός Ροβινσώνας Κρούσος βίωσε και μια μεγάλη καταιγίδα που απείλησε τον παράδεισό του· το χρώμα του ουρανού άλλαζε διαρκώς χρώματα: γαλάζιο, λευκό, μαύρο. Ο άνεμος τον χτυπούσε. «Με κάποιο σκεπτικισμό, παραβλέπω τον θυμωμένο Ινδικό Ωκεανό, στον οποίο τα κύματα διασταυρώνονται από όλες τις κατευθύνσεις. Αποφασίζω να κρυφτώ στη σκηνή για την υπόλοιπη μέρα, τσιμπολογώντας καρύδες και νιώθοντας ότι είμαι πραγματικά απομονωμένος. Η μελαγχολία εξαπλώνεται, αν και έχω πλήρη επίγνωση ότι κανείς δεν νοιάζεται – ας παραδεχτούμε τη θλιβερή αλήθεια: κανείς εκτός από εμένα δεν γκρινιάζει. Ούτε η θάλασσα ούτε τα ψάρια του ιχθυοτροφείου και σίγουρα ούτε η σαύρα. Ισως κάποιες τρυφερές επιστολές θα με βοηθούσαν. Ω, ναι, ένα βιβλίο ή μια μπαλάντα, ένα τσιγάρο, μια φιλική συνομιλία, ένα delivery πίτσας, κάτι που θα παρηγορούσε τη βαριά θλίψη – οποιαδήποτε ερεθίσματα για τα βαριεστημένα εγκεφαλικά μου κύτταρα θα ήταν απολύτως αποδεκτά. Προστατεύομαι κάνοντας διαλογισμό Vipassana ενώ κρατάω με τα χέρια κλειστή την κατεστραμμένη είσοδο της σκηνής μου. Μια μέρα δύσκολη…»
Τις τρεις τελευταίες ημέρες, ο Κλαούντιο Ζίμπερ αναστοχάζεται, όπως περιγράφει στην «Κ», όλη του τη ζωή, τον χρόνο και τη σημασία του, τις κοινωνικά κατασκευασμένες επιθυμίες, τα όρια του μυαλού, της πραγματικότητας και του ονείρου. Την προτελευταία ημέρα, όμως, προτού έρθει και τον παραλάβει ο βαρκάρης που θα τον οδηγήσει στη στεριά και τους ανθρώπους, αντικρίζει ένα αγόρι – ή, τουλάχιστον, έτσι αφηγείται ο ίδιος στην «Κ», σαν άλλος Ροβινσώνας Κρούσος που συνάντησε τον Παρασκευά μια Παρασκευή. Ο Κλαούντιο Ζίμπερ ακροβατεί μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας.
«Μα τι διάολο! Ενα αγόρι περνά και μου γνέφει “γεια”. Κοιταζόμαστε· προφανώς, και οι δύο είμαστε ιδιαίτερα έκπληκτοι. Μια κουβεντούλα θα διέλυε αυτή την άβολη κατάσταση, υποθέτω. Εντάξει, αυτός μιλάει ινδονησιακά, εγώ μιλάω αγγλικά και αμφότεροι προσποιούμαστε ότι καταλαβαίνουμε. Αποφασίζω να τον βαφτίσω “Τρίτη” για να γιορτάσω τη σημερινή μέρα. Το νεύμα του μοιάζει σαν συγκατάθεση. Γενναιόδωρος ων, τον προσκαλώ να δοκιμάσει κάποια μικροσκοπικά καβούρια. Το αγόρι με επιχαίρει, αλλά αρνείται κατηγορηματικά. Σαν να έλεγε, “Δεν μου αρέσουν πολύ οι μαυρισμένες κρούστες σου”. Σε εκείνο το σημείο, δεν περίμενα διόλου να συμβεί το εξής αριστούργημα: βλέπω τον “Τρίτη” να τρέχει ξυπόλυτος πάνω στα αιχμηρά κοράλλια, ευθεία προς τα τρίμετρα κύματα, και μετά να εξαφανίζεται με το μικρό του δόρυ μέσα στην παλίρροια. Μισή ώρα και κάτι αργότερα, επιστρέφει με δύο ευμεγέθη ψάρια, τα τοποθετεί δίπλα στη φωτιά, με επιχαίρει άλλη μία φορά και χάνεται ξανά στο σούρουπο. Μένει εδώ κατά τύχη; Δεν είμαι μόνος; Η κόλαση ξέρει. Αυτό που ξέρω είναι ότι νιώθω λίγο ανόητος πλέον, διότι αυτός ο 10χρονος νεαρός ήρθε να μου δώσει ένα σημαντικό μάθημα».
Αφήνω την «Isla Incógnita» με μία ευφορική κατάφαση στη ζωή και τον κόσμο. Αν και έχασα μερικά κιλά, απέκτησα μερικούς τόνους νέων γνώσεων.
Ο βαρκάρης, την επομένη, τον παραλαμβάνει επικροτώντας τον. «Πού να πάρει, μου έλειψε το φαφούτικο χαμόγελό του. Με νοσταλγία ρίχνω μια ματιά στο μικρό μου νησί-φυλακή. Ούτε Κήπος της Εδέμ ούτε ορμητικές νύμφες ούτε γιγάντια σαύρα στη σούβλα και σίγουρα ούτε αετοί με φίδια στο ράμφος τους έτοιμοι να πεθάνουν από τις πέτρες της σφεντόνας μου. Ωστόσο, αφήνω την “Isla Incógnita” με μία ευφορική κατάφαση στη ζωή και τον κόσμο. Αν και έχασα μερικά κιλά, απέκτησα μερικούς τόνους νέων γνώσεων».
Τεστάροντας τις αντοχές σε ένα νησί ανοιχτά του Παναμά
Ο 58χρονος Ερικ Ρομέρο μεγάλωσε στη Λουιζιάνα και από μικρός είχε εξοικειωθεί με το κυνήγι και το ψάρεμα. Οταν άρχισε να βλέπει ντοκιμαντέρ και σειρές για… Ροβινσώνες Κρούσους που ζούσαν απομονωμένοι, δίχως τίποτα πέρα από τον εαυτό τους, κόλλησε. Ηθελε να κάνει και εκείνος το ίδιο.
«Αρχικά παρακολούθησα μαθήματα για αρχάριους στα βουνά Catskill της Νέας Υόρκης· αυτό ήταν για τέσσερις νύχτες. Ηταν πολύ εύκολο και μου πρόσφερε τις πρώτες δεξιότητες επιβίωσης. Το επόμενο ταξίδι μου ήταν με το Boulder Outdoor Survival School (BOSS) στη Γιούτα, που είναι διεθνώς γνωστό ως “σκληρό” σχολείο. Η κάλυψη μιας απόστασης περίπου 200 χιλιομέτρων σε έξι ημέρες μέσα από τα έρημα βουνά της Γιούτα ήταν εξαιρετικά δύσκολη, ιδίως επειδή μας είχε παρασχεθεί ελάχιστο φαγητό. Εκεί κατάλαβα ότι δεν ήμουν φτιαγμένος για πεζοπορία. Ηθελα να μάθω δεξιότητες, όπως να ανάβω φωτιά, να βρίσκω καταφύγια και τροφή», λέει στην «Κ» ο μηχανικός και πρόεδρος της Cronus Technology Inc., που εδρεύει στο Χιούστον του Τέξας.
Ηθελα να μάθω δεξιότητες, όπως να ανάβω φωτιά, να βρίσκω καταφύγια και τροφή.
Με την πάροδο του χρόνου, ο Ερικ Ρομέρο έγινε έμπειρος survivor και αποφάσισε να δοκιμάσει την πλήρη απομόνωση. Το 2022, βρέθηκε σε ένα έρημο νησί του Παναμά, όπου πέρασε το πρώτο τεστ επιβίωσης με ειδικούς εκπαιδευτές για πέντε ημέρες και, στη συνέχεια, με μία μικρή ομάδα συνταξιδιωτών, προσπάθησαν –και κατάφεραν– να επιβιώσουν χωρίς βοήθεια και με τον ελάχιστο εξοπλισμό για τρεις ημέρες. Πάντα, όμως, είχαν τρόπους επικοινωνίας με τους εκπαιδευτές του γραφείου που είχε οργανώσει τη… Ροβινσωνιάδα.
«Εγώ, όμως, ήθελα να δοκιμάσω μόνος μου και να τεστάρω τις αντοχές μου. Ετσι, το 2023 πέρασα οκτώ ολόκληρες νύχτες στο ίδιο νησί, ολομόναχος και χωρίς να πάρω φαγητό μαζί μου», περιγράφει. «Μου αρέσουν οι νοητικές δοκιμασίες. Πώς να ανάψω φωτιά· πώς να βρω τροφή· όλα αυτά. Πρόκειται για μια πραγματική αίσθηση προσωπικής ολοκλήρωσης. Ετσι κι αλλιώς, το πλεονέκτημά μου είναι η πνευματική αντοχή».
Ετσι, οργανώθηκε και πήρε μαζί του όσα έκρινε απαραίτητα: σουγιά, φακό κεφαλής, αντηλιακό, αιώρα, υπνόσακο, πετσέτα, καπέλο, μαγιό, μπλουζάκια που στεγνώνουν εύκολα, εσώρουχα, μπότες, σαγιονάρες, είδη προσωπικής υγιεινής, φάρμακα, ζώνη, αντικουνουπικά και εντομοαπωθητικά.
Παρά ταύτα, ο Ερικ Ρομέρο δεν βρέθηκε στο απομονωμένο νησί του Παναμά, περίπου 80 χιλιόμετρα ανοιχτά της διώρυγας, χωρίς να αντιμετωπίσει φόβους. «Την πρώτη φορά, ήταν εύκολη υπόθεση, διότι ήμασταν συνολικά 10 άτομα. Τη δεύτερη φορά, ήταν κάπως τρομακτικά. Η μεγαλύτερη ανησυχία μου ήταν κάποιος τραυματισμός, διότι, αν κάτι συμβεί, η μεταφορά από το νησί σε νοσοκομείο δεν είναι εύκολη υπόθεση».
Πρόκειται για μια πραγματική αίσθηση προσωπικής ολοκλήρωσης. Ετσι κι αλλιώς, το πλεονέκτημά μου είναι η πνευματική αντοχή.
Τον αντάμειψαν, ωστόσο, η ανατολή και η δύση του ηλίου. Η εσωτερική και εξωτερική ηρεμία, αλλά και η απόλαυση της απομόνωσης. «Από την άλλη, είμαι κοινωνικός ως άνθρωπος. Μου αρέσει να συναναστρέφομαι κόσμο και η έλλειψη επικοινωνίας ήταν το σκληρότερο στοιχείο για μένα», αφηγείται στην «Κ». Τις περισσότερες ώρες της ημέρας του, μάλιστα, έκανε την απαραίτητη προετοιμασία για τη στιγμή της άμπωτης, καθώς μόνο τότε θα μπορούσε να ψαρέψει για να έχει φαγητό.
Επειτα απ’ όλα αυτά, νιώθει πιο ήρεμος και πιο υπομονετικός από ποτέ. «Είμαι ευγνώμων για όσα έχω στη ζωή μου. Δεν θεωρώ τίποτα δεδομένο. Μείνετε χωρίς φαγητό για λίγες μέρες και από εκεί και πέρα θα καταλάβετε τη σημασία τού να τρώει κανείς».
Ο ναυαγός που βοηθάει… ναυαγούς
Ο Ανδαλουσιανός Αλβαρο Κερέθο, που σήμερα δραστηριοποιείται στη Σιγκαπούρη, πριν από πέντε χρόνια αποφάσισε να δημιουργήσει την πρώτη, όπως λέει στην «Κ», τουριστική επιχείρηση που ειδικεύεται σε ταξίδια για… ναυαγούς. Εχει προσωπική εμπειρία από τέτοια ταξίδια, ενώ από μικρός αναζητούσε, ακόμα και κατά τις θερινές διακοπές με τους γονείς του, τα πιο απομονωμένα και έρημα σημεία για να εξερευνήσει.
«Στα 19 μου αποφάσισα ότι ήθελα να γίνω πραγματικός ναυαγός και άρχισα να αναζητώ βοήθεια για να εκπληρώσω το όνειρό μου. Δεν βρήκα κανέναν να με βοηθήσει. Το 2003, αφού απέκτησα ταξιδιωτική εμπειρία σε νησιά της Καραϊβικής, αποφάσισα να δημιουργήσω μόνος μου ένα τέτοιο ταξίδι και να πάω σε ένα πραγματικό έρημο νησί για πρώτη φορά. Για την ακρίβεια, στο απομακρυσμένο Ανταμαν και Νικόμπαρ στην Ινδία. Από τότε αφιέρωσα το υπόλοιπο της νιότης μου στην εξερεύνηση αρκετών ανέγγιχτων αρχιπελάγων σε διαφορετικές ηπείρους. Και έτσι, πριν από πέντε χρόνια, αποφάσισα να δημιουργήσω την Docastaway που είναι ένας νέος τρόπος, μια δυνατότητα που προσφέρεται σε όλους τους φυσιολάτρες που ονειρεύονται να ζήσουν λίγες μέρες σε ένα παρθένο νησί σαν ναυαγοί».
Δεν ήταν –και εξακολουθεί να μην είναι– εύκολη υπόθεση η προσφορά τέτοιων ταξιδιωτικών εμπειριών, που κοστίζουν από 2.000 έως 6.000 ευρώ για πέντε διανυκτερεύσεις το άτομο, όπως λέει ο Αλβαρο Κερέθο.
Δεν ήταν –και εξακολουθεί να μην είναι– εύκολη υπόθεση η προσφορά τέτοιων ταξιδιωτικών εμπειριών, που κοστίζουν από 2.000 έως 6.000 ευρώ για πέντε διανυκτερεύσεις το άτομο, με τις τιμές να διαμορφώνονται προς τα κάτω αν πρόκειται για περισσότερα άτομα. Για τον ίδιο, το δυσκολότερο κομμάτι είναι η ανακάλυψη παραδείσων όπου δεν έχει πατήσει άνθρωπος το πόδι του – ούτε καν από απόσταση στ’ ανοιχτά των ωκεανών.
Σύμφωνα με τα στατιστικά του γραφείου του Αλβαρο Κερέθο, οι περισσότεροι πελάτες έχουν μοναδική προσωπικότητα. «Εχουμε ιδιαίτερα εκκεντρικούς πελάτες που έχουν κουραστεί να περιτριγυρίζονται από ανθρώπους», λέει ο ίδιος στην «Κ». «Ωστόσο, δεν θέλουν οι πάντες να κοιμούνται σε τέντες, να τρώνε καρύδες και ψάρια όλη μέρα, οπότε αναζητούν μια πιο άνετη απομόνωση. Πάντως, οι νεότεροι προτιμούν κατά κόρον να ζήσουν σαν ναυαγοί και να βιώσουν πιο εντυπωσιακές εμπειρίες. Θέλουν να δοκιμάσουν τα όριά τους».
Στην ερώτηση ποιο είναι το πιο ακραίο και παράδοξο πακέτο διακοπών που του έχει κάποιος ζητήσει, ο Αλβαρο Κερέθο απαντά: «Νομίζω ότι ήταν από έναν 67χρονο εκατομμυριούχο που πέρασε 10 μέρες στο νεότερο νησί της Γης, τη Χούνγκα Τόνγκα, που φημίζεται για το ότι ξαναβυθίστηκε στη θάλασσα. Ηταν πολύ επικίνδυνο. Το νησί προέκυψε το 2015 ως αποτέλεσμα μιας υποβρύχιας ηφαιστειακής έκρηξης που οδήγησε στον σχηματισμό ενός νέου νησιού – ο Ιαν ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε εκεί το πόδι του».
Το πιο παράδοξο πακέτο διακοπών που του έχει ζητήσει κάποιος είναι από έναν 67χρονο εκατομμυριούχο που πέρασε 10 μέρες στο νεότερο νησί της Γης, τη Χούνγκα Τόνγκα, που προέκυψε το 2015 ως αποτέλεσμα μιας υποβρύχιας ηφαιστειακής έκρηξης. Ηταν ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε το πόδι του εκεί.
Ωστόσο, δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν ακυρώσει τα ταξίδια τους, καθώς οι διάρροιες, για παράδειγμα, δεν είναι ασυνήθιστο φαινόμενο σε τέτοιες εμπειρίες. Αλλοι πεινούν ή διψούν πολύ, φοβούνται τη μοναξιά κατά τη διάρκεια της νύχτας και πολλοί καίγονται από τον ήλιο. «Κάποτε ένας ναυαγός παγιδεύτηκε στην κορυφή ενός βράχου όταν εξερευνούσε την ακτή γύρω από το νησί. Η παλίρροια τον εμπόδισε να συνεχίσει καθώς υπήρχε μόνο νερό γύρω του. Δόξα τω Θεώ, είχε το τηλέφωνο μαζί του για να μπορέσουμε να πάμε να τον διασώσουμε. Αλλη φορά, είχαμε δύο Καναδούς που μας τηλεφώνησαν πανικόβλητοι αφού είδαν έναν μεγάλο πύθωνα έξω από τη σκηνή τους. Αποφάσισαν να φύγουν από το νησί εκείνο το βράδυ. Υπάρχουν, όμως, και πελάτες που, κατά κύριο λόγο, έζησαν μιαν εμπειρία που τους άλλαξε τη ζωή».
Προσπερνώντας τις προβλέψιμες ζωές
Ο Τομ Ουίλιαμς, αφού «είχε νεκρώσει το μέσα του» στη δουλειά γραφείου που έκανε και μετά τον θάνατο της μητέρας του το 2016, σκέφτηκε ότι η ζωή δεν είναι πρόβα. «Εχεις μόνο μία ευκαιρία να ζήσεις», λέει ο ίδιος στην «Κ». Ετσι, πήρε τους φίλους του και… χάθηκαν για λίγες ημέρες σε νησιά του Παναμά. Εκεί ήρθε η ιδέα της δημιουργίας της Desert Island Survival. «Πάντα με γοήτευε ο φυσικός κόσμος και ήθελα να δω μέρη που δεν είχαν αγγίξει οι άνθρωποι, όπου η ζούγκλα συναντούσε την παραλία και οι ύφαλοι παρέμεναν υγιείς. Αυτό εξελίχθηκε στην επιθυμία να μάθω τις δεξιότητες για να επιβιώσω σε αυτά τα περιβάλλοντα και, έτσι, η ιδέα γεννήθηκε. Εκανα το άλμα με μια παρέα φίλων σε ένα νησί που βρήκα στον Παναμά χωρίς ιδιαίτερη εμπειρία! Ξεκίνησα ο ίδιος την επιχείρηση με 4.000 λίρες και η μεγαλύτερη δαπάνη ήταν οι αιώρες που μου κόστισαν 2.000 λίρες», περιγράφει ο ίδιος.
Νομίζω ότι έχουμε ζήσει με περιπέτειες και δοκιμασίες το 99% της ύπαρξης του ανθρώπινου είδους και πλέον ζούμε πολύ άνετες, προβλέψιμες ζωές. Για πολλούς αυτό δεν είναι ικανοποιητικό. Λαχταρούν να νιώσουν ζωντανοί.
«Νομίζω ότι έχουμε ζήσει με περιπέτειες και δοκιμασίες το 99% της ύπαρξης του ανθρώπινου είδους και πλέον ζούμε πολύ άνετες, προβλέψιμες ζωές. Για πολλούς αυτό δεν είναι ικανοποιητικό. Λαχταρούν να νιώσουν ζωντανοί. Οι πελάτες μας ανήκουν σε όλα τα κοινωνικά και ηλικιακά στρώματα: από χτίστες έως δισεκατομμυριούχους και από 18 έως 75 ετών. Το 40% των πελατών είναι από τη Βόρεια Αμερική, 40% από την Ευρώπη και το υπόλοιπο 20% από τον υπόλοιπο κόσμο. Το 70% είναι άνδρες και ο μέσος όρος ηλικίας τα 35-40 έτη. Ολοι αυτοί επιζητούν περισσότερη περιπέτεια», λέει ο Τομ Ουίλιαμς.