Στις 26 Οκτωβρίου 1992, ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος, έπειτα από την παγκόσμια επιτυχία της ταινίας JFK του Ολιβερ Στόουν, υπογράφει τον νόμο που ορίζει ότι ο αποχαρακτηρισμός και η δημοσιοποίηση όλων των απόρρητων εγγράφων για τη δολοφονία του Τζον Κένεντι περνούν στη δικαιοδοσία του Λευκού Οίκου και πρέπει να ολοκληρωθούν μέσα στα επόμενα 25 χρόνια, με απώτατο χρονικό όριο το 2017 (εκτός κι αν οι αποκαλύψεις προσκρούουν στην ανάγκη διαφύλαξης της εθνικής ασφάλειας και των εξωτερικών σχέσεων των ΗΠΑ).
Χάρη στον νόμο αυτόν, κατά καιρούς αποκαλύπτονταν κάποια έγγραφα επιλεκτικά χωρίς να προκληθεί μεγάλη φασαρία. Με τον καιρό όμως, καθώς πλήθαιναν τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα, άρχισε να σχηματίζεται μια αχνή εικόνα για το τι πραγματικά μπορεί να συνέβη στις 22 Νοεμβρίου 1963.
Το 2017, με τη συμπλήρωση της 25ετίας που όριζε ο σχετικός νόμος, ο Ντόναλντ Τραμπ άφησε να εννοηθεί ότι θα αποχαρακτηρίσει όσα έγγραφα απέμεναν απόρρητα, αλλά την τελευταία στιγμή υπαναχώρησε. Το ίδιο έκανε και ο Τζο Μπάιντεν το 2021 και το 2022. Η διατήρηση της μυστικότητας γύρω από τη δολοφονία του Κένεντι είναι ίσως η μόνη πολιτική στην οποία ταυτίζονται Τραμπ και Μπάιντεν. Το καλοκαίρι του 2023, ο Μπάιντεν θεσμοθέτησε και ενεργοποίησε τις «Ρήτρες Διαφάνειας» (Transparency Clauses), βάσει των οποίων η ευθύνη για τον αποχαρακτηρισμό των τελευταίων 3.000 απόρρητων εγγράφων επιστρέφει στις κρατικές υπηρεσίες που συνέταξαν τα έγγραφα αυτά (κυρίως στη CIA). Η χρήση της γλώσσας είναι εντυπωσιακά οργουελική. Μια απόφαση για τη συσκότιση της αλήθειας βαφτίζεται «ρήτρα διαφάνειας». Ο νόμος του 1992 είναι πλέον ουσιαστικά ανενεργός, αλλά έχουν ήδη αποκαλυφθεί πάρα πολλά που σχεδόν σχηματίζουν το παζλ ενός από τα μεγαλύτερα ιστορικά αινίγματα του 20ού αιώνα.
Ο Τζέφερσον Μόρλεϊ είναι πρώην δημοσιογράφος της Washington Post και συγγραφέας ειδικευμένος στην έρευνα για τη δολοφονία του Κένεντι. Ο Μόρλεϊ υπογράφει μεταξύ άλλων και το βιβλίο CIA & JFK: The Secret Assassination Files (Η CIA και ο Κένεντι: Τα μυστικά αρχεία της δολοφονίας) και είναι αντιπρόεδρος του Ιδρύματος Μέρι Φέρελ (Mary Ferrell Foundation). Πρόκειται για τη μεγαλύτερη οργάνωση που έχει στόχο τη μελέτη των εγγράφων σχετικών με τη δολοφονία του Κένεντι. Το ίδρυμα έχει κινηθεί δικαστικά ενάντια στην αμερικανική κυβέρνηση, ζητώντας την αποκάλυψη όλων των αρχείων, όπως ορίζει ο σχετικός νόμος του 1992.
Τι γνώριζε η CIA για τον Οσβαλντ;
Ο Τζέφερσον Μόρλεϊ, που διατηρεί την έγκυρη ιστοσελίδα JFK Facts, μίλησε δύο φορές στην «Καθημερινή», τον Φεβρουάριο του 2023 και –ειδικά για την παρούσα έκδοση– στις αρχές Οκτωβρίου του 2023. Και στις δύο συνομιλίες εκφράζει την άποψη ότι τα αρχεία που διατηρούνται απόρρητα μάλλον επιβεβαιώνουν ότι η CIA σχεδίασε και εκτέλεσε τη δολοφονία του Κένεντι. Ενα κρίσιμο ερώτημα είναι πόσα πράγματα γνώριζε η CIA για τον Οσβαλντ πριν από τη δολοφονία του Κένεντι. Πριν απαντήσουμε σε αυτό, ας υπενθυμίσουμε πρώτα κάποια στοιχεία για τον Λι Χάρβεϊ Οσβαλντ.
Ο πατέρας του, Ρόμπερτ, ήταν μακρινός εξάδελφος του Θίοντορ Ρούσβελτ, προέδρου των ΗΠΑ την περίοδο 1901-1909. Πέθανε από καρδιακή προσβολή δύο μήνες πριν γεννηθεί ο γιος του. Ο μικρός Λι Χάρβεϊ μεγάλωσε με τη μητέρα του στο Ντάλας. Ηταν ένα παιδί που συχνά κλεινόταν στον εαυτό του και το έσκαγε από το σχολείο. Στα 17 του, το 1956, κατατάχθηκε πεζοναύτης. Είχε ύψος 1,73 μ. και ζύγιζε 61 κιλά. Είχε καστανοπράσινα μάτια και καστανά μαλλιά. Στον στρατό ήταν ατίθασος και μέτριος στη σκοποβολή. Μια μέρα πυροβόλησε τον εαυτό του κατά λάθος στον αγκώνα.
Λίγο πριν κλείσει τα 20, το 1959, πήγε στη Σοβιετική Ενωση και έζησε στο Μινσκ. Παντρεύτηκε τη Μαρίνα Προυσάκοβα, της οποίας ο πατριός ήταν συνταγματάρχης στο σοβιετικό υπουργείο Εσωτερικών. Απέκτησαν μία κόρη και μετακόμισαν τον Οκτώβριο του 1962 στο Ντάλας, όπου γεννήθηκε η δεύτερη κόρη τους. Ολα αυτά υπήρχαν στον φάκελό του. Πριν από μερικά χρόνια αποκαλύφθηκε ότι η CIA παρακολουθούσε τον Οσβαλντ από την πρώτη μέρα που έφυγε για τη Σοβιετική Ενωση.
Ο Μόρλεϊ και το Ινστιτούτο Μέρι Φέρελ έχουν ζητήσει, μεταξύ άλλων, και τον αποχαρακτηρισμό όλων των εγγράφων που αναφέρονται στη δράση του πράκτορα αντικατασκοπείας της CIA Μπερτς Ο’ Νιλ (Birch D O’ Neal). Ηταν εκείνος που κρατούσε τον φάκελο του Οσβαλντ από τον Νοέμβριο του 1959 έως τον Νοέμβριο του 1963. Οπως εξηγεί ο Μόρλεϊ, όταν ο Οσβαλντ διέφυγε στη Σοβιετική Ενωση, τον Οκτώβριο του 1959, ο Ο’ Νιλ δεν άνοιξε ένα «αρχείο 201», που ήταν η κλασική επιλογή της CIA για όσους αυτομολούσαν σε κομμουνιστικά κράτη, αλλά ένα αρχείο που φυλασσόταν στο Γραφείο Ασφαλείας της CIA – Office of Security (OS). Στο «αρχείο 201» είχαν πρόσβαση όσοι διέθεταν κάρτα εισόδου στα κεντρικά γραφεία της CIA στο Λάνγκλεϊ. Στο Γραφείο Ασφαλείας, όμως, η πρόσβαση ήταν πολύ δύσκολη.
Επικεφαλής της αντικατασκοπείας της CIA (και επικεφαλής του Γραφείου Ασφαλείας) από το 1954 έως το 1974 ήταν ο Τζέιμς Ανγκλετον (1917-1987). Η δουλειά του ήταν να κατασκοπεύει τους κατασκόπους, για να ανακαλύπτει ποιοι κατάσκοποι της CIA ήταν «διπλοί», δηλαδή ποιοι ήταν ταυτόχρονα πράκτορες των Σοβιετικών. Ενα από τα τεχνάσματά του εκείνη την εποχή ήταν να προσέχει ποιοι κατάσκοποι της CIA έρχονταν στο γραφείο του και ρωτούσαν για τον φάκελο του Οσβαλντ. Υπέθετε ότι οι Ρώσοι θα ήθελαν να μάθουν αν ο Οσβαλντ αυτομόλησε πραγματικά ή αν ήταν άνθρωπος της CIA και ότι θα έβαζαν τους «δικούς» τους μέσα στο Λάνγκλεϊ να το ψάξουν! Ο φάκελος του Οσβαλντ ήταν ένα δόλωμα για τους «διπλούς»!
O Ο’ Νιλ ήταν το δεξί χέρι του Ανγκλετον σε αυτή τη δουλειά. Οι δυο τους χειρίζονταν τον φάκελο Οσβαλντ. Μήπως λοιπόν ο Οσβαλντ ήταν «δικός τους»; Μήπως εκείνοι καθοδήγησαν τον Οσβαλντ να «αυτομολήσει» στη Σοβιετική Ενωση για να χτίσει προφίλ κομμουνιστή, έτσι ώστε να είναι χρήσιμος αργότερα σε «μαύρες επιχειρήσεις» της υπηρεσίας, δηλαδή σε καθοδηγούμενα σαμποτάζ από πράκτορες της CIA για τα οποία η ευθύνη θα αποδιδόταν στους εχθρούς των ΗΠΑ; Το σίγουρο είναι ότι ο Οσβαλντ, όταν επέστρεψε από τη Σοβιετική Ενωση, συνέχισε τη ζωή του στις ΗΠΑ χωρίς κυρώσεις, χωρίς εμπόδια και χωρίς ενοχλήσεις.
Ο ρόλος του Τζορτζ Ιωαννίδη
Σύμφωνα με όσα έγγραφα έχουν αποχαρακτηρισθεί μέχρι σήμερα, κεντρικό πρόσωπο στον χειρισμό του Οσβαλντ ήταν ο ελληνικής καταγωγής πράκτορας της CIA, Τζορτζ Ιωαννίδης. Ο Ιωαννίδης γεννήθηκε στις 5 Ιουλίου 1922 στην Αθήνα. Η οικογένειά του μετακόμισε στη Νέα Υόρκη το 1923. Σπούδασε στο City College και στη συνέχεια στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Σεντ Τζονς (St. John’s). Πριν μετακομίσει στην Ουάσιγκτον, το 1949, εργάστηκε στην ελληνική ομογενειακή εφημερίδα National Herald. Από το 1949 έως το 1950 δούλεψε στο Γραφείο Τύπου της ελληνικής πρεσβείας στην Ουάσιγκτον. Το 1950 μπαίνει στη CIA. Το 1956 μετατίθεται στην Αθήνα και προάγεται σε αξιωματικό επιχειρήσεων (Operation Officer). Εργάζεται στην πρεσβεία της Αθήνας με στρατιωτικό «κάλυμμα», εμφανιζόταν δηλαδή ως μέλος του υποστηρικτικού προσωπικού της πρεσβείας, ως δικηγόρος για θέματα του αμερικανικού στρατού.
Το 1962 μετατίθεται στο Μαϊάμι. Μετά το φιάσκο με την αποτυχημένη αμερικανική επιχείρηση κατά του Κάστρο στον Κόλπο των Χοίρων της Κούβας, απομακρύνθηκε ο αρχηγός της CIA Τζον Αλεν Ντάλες και ανέλαβε στη θέση του ο Τζον Μακ Κόουν και, στο πλαίσιο των ευρύτερων ανακατατάξεων, ανέλαβε διευθυντής Επιχειρήσεων ο Ντικ Χελμς, ο οποίος άρχισε τις εκκαθαρίσεις. Μεταξύ άλλων, άλλαξε το προσωπικό στο ευαίσθητο πόστο του σταθμού της CIA στο Μαϊάμι και όρισε τον Ιωαννίδη επικεφαλής των επιχειρήσεων ψυχολογικού πολέμου. Ο Ιωαννίδης υπηρέτησε στο Μαϊάμι έως το 1964, όταν μετατέθηκε ξανά στην Αθήνα, όπου υπηρέτησε έως το 1968 (έλαβε ενεργό μέρος στα Ιουλιανά του 1965 εργαζόμενος για την πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου και ενδεχομένως είχε γνώση ή συμμετοχή στις μυστικές διεργασίες που οδήγησαν στο πραξικόπημα του 1967).
Στο Μαϊάμι ο Ιωαννίδης είχε 24 άτομα προσωπικό, άλλους 24 συνεργαζόμενους, σχεδόν δύο εκατομμύρια δολάρια προϋπολογισμό (τεράστιο ποσό για την εποχή) και διαχειριζόταν ένα απόρρητο πρόγραμμα ψυχολογικού πολέμου που αφορούσε την Κούβα. Μεταξύ άλλων, υποστήριζε και καθοδηγούσε με τους πράκτορές του μια οργάνωση Κουβανών φοιτητών που ονομαζόταν Directorio Revolucionario Estudiantil (Επαναστατικό Φοιτητικό Διευθυντήριο) και ανέπτυσσε δράση κατά του Κάστρο. Πλήρωνε τους επικεφαλής με 25.000 δολάρια τον μήνα. Ο Οσβαλντ ήλθε σε επαφή με αυτούς τους φοιτητές λιγότερο από τέσσερις μήνες πριν από τη δολοφονία του Κένεντι.
Ο Μόρλεϊ λέει ότι πριν από την 1η Αυγούστου του 1963 ο Οσβαλντ δεν είχε ασχοληθεί ιδιαίτερα με το ζήτημα της Κούβας. Μόλις ο Ιωαννίδης ανέλαβε επικεφαλής των επιχειρήσεων ψυχολογικού πολέμου στον σταθμό της CIA στο Μαϊάμι, ο Οσβαλντ πήγε στο Μαϊάμι και άρχισε να καταγράφεται στις αναφορές και στα δελτία (και άρα και στα αρχεία) της υπηρεσίας ως φίλος των Κουβανών φοιτητών που αντιστρατεύονταν τον Κάστρο (και τους οποίους διαχειριζόταν ο Ιωαννίδης). Στη συνέχεια πηγαίνει στη Νέα Ορλεάνη και μοιράζει φυλλάδια ΥΠΕΡ του Κάστρο. Τον βλέπουν κάποιοι Κουβανοί αντιφρονούντες φοιτητές και αντιπαρατίθενται μαζί του. Γίνονται μικροεπεισόδια. Κατηγορείται για διατάραξη της κοινής ησυχίας, πηγαίνει στο δικαστήριο, ενώ μια κάμερα τον ακολουθεί στους δρόμους. Συμμετέχει, επίσης, σε ραδιοφωνική εκπομπή όπου ο ίδιος μιλάει ΥΠΕΡ του Κάστρο απέναντι σε έναν Κουβανό φοιτητή, που ήταν γιος δικαστή στην προ Κάστρο Αβάνα του Μπατίστα.
«Ολα αυτά γίνονται τον πρώτο μήνα που ο Ιωαννίδης αναλαμβάνει τη διαχείριση της Επαναστατικής Ομάδας των Κουβανών φοιτητών κατά του Κάστρο στο Μαϊάμι», επισημαίνει ο Μόρλεϊ. «Ολα αυτά είναι σύμπτωση; Κάποιοι επιμένουν ότι ήταν σύμπτωση. Ομως, υπάρχει η πιθανότητα η CIA να οργάνωσε τα πάντα. Τι είπε ο Ιωαννίδης μετά τη δολοφονία; Τι κατέγραψε για την επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων του και του Οσβαλντ; Πολλά χρήματα άλλαζαν χέρια. Η CIA κρατάει λογαριασμούς για τα χρήματα που χρησιμοποιεί και καταγράφει τα πάντα. Και όμως, δεν κατέγραψε το εξής: ότι ο Οσβαλντ είχε επαφές με ανθρώπους του Ιωαννίδη και μετά σκότωσε τον πρόεδρο. Θα δούμε λοιπόν μήπως στα έγγραφα που παραμένουν μυστικά να καταγράφεται κάποια επιχείρηση η οποία ήταν προσεκτικά διαχωρισμένη σε διαφορετικά τμήματα;»
Μήπως ο Οσβαλντ ήταν απλώς ένας σατανικός τύπος που ξεγέλασε τη CIA; «Κάποιοι φίλοι μου πιστεύουν ακριβώς αυτό, αλλά για μένα εκείνο που διαφαίνεται είναι ότι οργανώθηκε μια επιχείρηση με τέτοιον τρόπο ώστε στη συνέχεια να μπορεί να διαψευσθεί με λογικά επιχειρήματα. Για τη CIA, η απάντηση στο τι πραγματικά συνέβη είναι η επιλογή ανάμεσα στον καρκίνο και στην καρδιακή προσβολή. Είναι η CIA τόσο ανίκανη ώστε δεν μπόρεσε να αποτρέψει τη δολοφονία του Κένεντι από έναν πρώην πεζοναύτη τον οποίο παρακολουθούσε στενά ή ήταν η CIA εκείνη που οργάνωσε την επιχείρηση;» Ο Μόρλεϊ πιστεύει ότι ισχύει το δεύτερο, ότι η CIA οργάνωσε μια ψεύτικη διένεξη ανάμεσα στους Κουβανούς φοιτητές που έλεγχε και στον Οσβαλντ, για να ενισχυθεί το προφίλ του οσβαλντ, που ήδη ήταν, υποτίθεται, «σεσημασμένος φιλοσοβιετικός», και να εμφανισθεί, πλέον, ως φανατικός οπαδός του Κάστρο.
Ο Οσβαλντ στο Μεξικο
Ο Οσβαλντ δεν περιορίστηκε στο Μαϊάμι και στη Νέα Ορλεάνη. Ενάμιση μήνα πριν από τη δολοφονία του Κένεντι, πήγε στην Πόλη του Μεξικού, επισκέφθηκε το κουβανικό προξενείο αλλά και την πρεσβεία της Σοβιετικής Ενωσης. Και τίθεται το ερώτημα: Ηταν ένας παρορμητικός κομμουνιστής που παράτησε γυναίκα και παιδιά στο Ντάλας για να ζήσει ως Λόρδος Μπάιρον της Κούβας ή πήγε καθοδηγούμενος για να χτίσει ακόμα καλύτερα το ψεύτικο κομμουνιστικό προφίλ του; Μήπως ήταν ένας συνεργάτης της CIA πρόθυμος να παίζει ρόλο σε «μαύρες επιχειρήσεις» ή αλλιώς σε επιχειρήσεις false flag, δηλαδή επιχειρήσεις με «σημαία παραπλάνησης» (δηλαδή επιχειρήσεις που οδηγούν στην ενοχοποίηση άλλων, χωρίς εκείνοι να ευθύνονται για τις επιχειρήσεις αυτές); «Το πιθανότερο είναι ότι τα έγγραφα που παραμένουν απόρρητα δείχνουν ότι ο Οσβαλντ χειραγωγήθηκε από ανθρώπους της μυστικής υπηρεσίας για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς τους».
Στην Πόλη του Μεξικού ο σταθμός της CIA παρακολουθούσε στενά τον Οσβαλντ. «Υπήρχε ηλεκτρονική παρακολούθηση του κουβανικού προξενείου στην Πόλη του Μεξικού από τη CIA κι ακόμα μέχρι σήμερα πολλές λεπτομέρειες για το πώς γινόταν η παρακολούθηση παραμένουν μυστικές», λέει ο Μόρλεϊ. «Οι ΗΠΑ είχαν μεγάλο ενδιαφέρον για το κουβανικό προξενείο, γιατί δεν ήθελαν οι υποστηρικτές της επανάστασης να πηγαίνουν στην Κούβα μέσω Μεξικού και μετά να επιστρέφουν στην Αμερική και να λένε τι καλά που είναι όλα στην Κούβα. Ηθελαν να τους εμποδίζουν να πηγαίνουν. Κι έτσι η CIA και το FBI παρακολουθούσαν στενά το κουβανικό προξενείο. Ο Οσβαλντ λοιπόν πήγε ακριβώς εκεί που παρακολουθούσε τα πάντα η CIA». Πήγε ή τον έστειλαν, ακριβώς για να καταγραφεί ότι πήγε ως «οπαδός του Κάστρο»;
Επικεφαλής του σταθμού της CIA στο Νέο Μεξικό ήταν ο Γουόλτερ Σκοτ, που αμέσως έστειλε σήμα στα κεντρικά: «Ποιος είναι αυτός ο Οσβαλντ;». Το τηλεγράφημα πήγε απευθείας στον επικεφαλής του γραφείου αντικατασκοπείας της CIA, Τζέιμς Ανγκλετον. Το ίδιο τηλεγράφημα, με ημερομηνία 10 Οκτωβρίου 1963, λαμβάνεται και από τον Τομ Καραμεσίνη, τον κορυφαίο Ελληνοαμερικανό αξιωματούχο της CIA, που ήταν ο πιο έμπιστος, το δεξί χέρι του διευθυντή της υπηρεσίας, Ντικ Χελμς. Ας υπενθυμίσουμε εδώ ότι το 1967 ο ομογενής Καραμεσίνης ανέλαβε επικεφαλής των επιχειρήσεων της CIA για όλο τον κόσμο και ανάμεσα στα «παράσημα» που έλαβε είναι και οι ευθύνες που του αποδόθηκαν για το πραξικόπημα στην Αθήνα και το πραξικόπημα στη Χιλή. Το συμπέρασμα είναι ότι πολλά κορυφαία στελέχη της CIA γνωρίζουν τον Οσβαλντ! Από τη γεμάτη πράκτορες της CIA Πόλη του Μεξικού, ο Οσβαλντ επιστρέφει ανενόχλητος και κυκλοφορεί άνετα στο Ντάλας.
«Και η CIA τι κάνει; Τίποτα. Σ’ εμένα όλο αυτό μοιάζει με επιχείρηση», λέει ο Μόρλεϊ. «Και το απόγευμα της δολοφονίας οι Κουβανοί φοιτητές τηλεφωνούν στον Ιωαννίδη και του λένε ότι γνωρίζουν τον δολοφόνο! Οτι έχουν έγγραφα γι’ αυτόν και ότι θέλουν να μιλήσουν δημόσια. Ο Ιωαννίδης τους λέει να περιμένουν μία ώρα και μετά να μιλήσουν. Και έτσι έκαναν. Ετσι εμπεδώθηκε στην κοινή γνώμη ότι ο δολοφόνος ήταν ένας μαρξιστής, οπαδός του Κάστρο!» Μόλις συνελήφθη ο Οσβαλντ, είπε: «I am a patsy» («Είμαι ένας αποδιοπομπαίος τράγος»). Η λέξη «patsy» προσδιορίζει στην αργκό πρόσωπο που κατηγορείται για έγκλημα που έκαναν άλλοι. Ο Μόρλεϊ πιστεύει ότι ο Οσβαλντ δεν είναι εντελώς αθώος, αλλά είναι σαφές ότι πυροβόλησαν κι άλλοι τον Κένεντι, όπως σαφώς δείχνει το ιστορικό βίντεο που τράβηξε τυχαία ο Αβραάμ Ζαπρούντερ.
Η ερμηνεία του Μόρλεϊ είναι πολύ ελκυστική, αλλά γιατί αποκλείει το ενδεχόμενο η δολοφονία του Κένεντι να ήταν μια μαύρη επιχείρηση των Σοβιετικών; Ο Οσβαλντ πήγε στη Μόσχα το 1959 και επέστρεψε στην Αμερική το 1962. Μήπως οι Ρώσοι «έστησαν τον Οσβαλντ»; Μήπως ο Οσβαλντ ήταν «διπλός πράκτορας» και ξεγέλασε τη CIA; «Κάνετε μια ερώτηση σκεπτόμενος ανάποδα, σαν να είστε στην αντικατασκοπεία», απαντά. «Ρωτάτε δηλαδή μήπως οι Σοβιετικοί “γύρισαν” έναν δικό μας και τον έστρεψαν εναντίον μας. Η απάντησή μου είναι, πρώτον, ότι ο αρχηγός της αντικατασκοπείας της CIA, o Ανγκλετον, δεν έκανε ποτέ κάποια σχετική έρευνα. Ηταν μεγάλος αντικομμουνιστής. Θα μπορούσε να την κάνει. Πάντως δεν την έκανε. Δεύτερον, όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ενωση το 1990 και πρώην πράκτορες της KGB άρχισαν να μιλάνε, κανένας δεν βγήκε να πει ή να ισχυρισθεί ότι η KGB σκότωσε τον Κένεντι». Ο Μόρλεϊ προσθέτει πως οι κατά καιρούς θεωρίες ότι πίσω από τη δολοφονία μπορεί να κρυβόταν ο Κάστρο ή η Μαφία πλέον δεν έχουν πλέον καμία αξιοπιστία. «Ούτε η Μαφία ούτε η Κούβα μπορούν να αναγκάσουν τη CIA να συνεχίσει να διατηρεί απόρρητα χιλιάδες έγγραφα σχετικά με τη δολοφονία του Κένεντι».
Τελικά, ο ίδιος ο χρόνος κάνει τα γεγονότα να «μιλούν», όσο κι αν κρίσιμα έγγραφα παραμένουν στο σκοτάδι. Εχουμε εδώ έναν 20άρη τύπο που «φορτώνεται» τη δολοφονία του Κένεντι, αλλά μέσα στα επόμενα 60 χρόνια, σιγά σιγά, αποδεικνύεται πως όλες οι κινήσεις του παρακολουθούνταν στενά και επί χρόνια από τη CIA. Μέσα από τον αργό αποχαρακτηρισμό μιας σειράς εγγράφων μάθαμε ότι κορυφαία στελέχη της CIA, το ένα μετά το άλλο, γνώριζαν για όλες τις κινήσεις του Οσβαλντ χρόνια πριν από τη δολοφονία του Κένεντι. Ας σημειώσουμε ότι τα πρώτα στοιχεία για τον Ιωαννίδη αποκαλύφθηκαν το 1998, οκτώ χρόνια μετά τον θάνατό του. Και προκαλεί ζωηρές απορίες το ότι κανένα από τα στελέχη της CIA που φαίνεται ότι γνώριζαν τον Οσβαλντ δεν έχασε τη θέση του, αλλά αντίθετα πήραν όλοι προαγωγές. Πώς γίνεται να μη φορτώθηκαν ευθύνες έστω για την αβλεψία τους και αντίθετα να επιβραβεύτηκαν;
Το 1978, έναν χρόνο πριν αφυπηρετήσει με το τιμητικό μετάλλιο της υπηρεσίας, ο Ιωαννίδης ορίστηκε από τη CIA ως σύνδεσμος της υπηρεσίας με την Ειδική Επιτροπή της Βουλής των Αντιπροσώπων για τη Δολοφονία Κένεντι (εκείνη την εποχή είχε αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον για το γεγονός και συστάθηκε αυτή η Ειδική Επιτροπή). Ο προφανής σκοπός της τοποθέτησης του Ιωαννίδη ήταν να ελέγχει τη ροή των εγγράφων προς τους πολιτικούς κάποιος που η CIA μπορούσε να εμπιστευτεί. Ο Μόρλεϊ επισημαίνει πως «όταν ο Ιωαννίδης εμφανίστηκε στην επιτροπή και ρωτήθηκε μεταξύ άλλων ποιος ήταν ο επικεφαλής που χειριζόταν τους Κουβανούς φοιτητές στο Μαϊάμι, απάντησε ότι θα το κοιτάξει και θα απαντήσει σε επόμενη συνάντηση. Δεν απάντησε ποτέ».
Ο Μόρλεϊ υπογραμμίζει ότι οι «μαύρες επιχειρήσεις» είναι σε γνώση μόνο τριών-τεσσάρων ατόμων το πολύ και δεν είναι ευρείες συνωμοσίες. Η κατάτμηση της ευθύνης βρίσκεται στη βάση των μεγάλων εγκλημάτων και των «μαύρων επιχειρήσεων» που δεν πρέπει να αφήσουν αποτυπώματα. Οι συνεργοί μπορεί να είναι πολλοί, αλλά ο καθένας γνωρίζει μόνο ένα μικρό κομμάτι της συνολικής επιχείρησης. Το 1963, ο Κένεντι βρισκόταν σε σύγκρουση με το σκληρό στρατιωτικό κατεστημένο των ΗΠΑ για τρεις λόγους: για την άρνησή του να προχωρήσει σε επέμβαση στην Κούβα, για την απροθυμία του να συνεχίσει στο Βιετνάμ και για την απόφασή του να προχωρήσει σε διαπραγματεύσεις για τον έλεγχο των πυρηνικών όπλων με τη Σοβιετική Ενωση.
To 1962, o αρχηγός του Γενικού Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ, Λάιμαν Λέμνιτζερ, πρότεινε στον Κένεντι την επιχείρηση «Νόρθγουντς». Ηταν ένα μυστικό πρόγραμμα «μαύρων επιχειρήσεων». Συγκεκριμένα αφορούσε την οργάνωση τρομοκρατικών επιχειρήσεων από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες κατά αμερικανικών στόχων, προκειμένου να αποδοθεί η ευθύνη στον Κάστρο, να προκληθεί κατακραυγή και να δικαιολογηθεί μια αμερικανική επέμβαση στην Κούβα. Ο Κένεντι απέρριψε την πρόταση και για να μην έχει στα πόδια του τον Λέμνιτζερ, τον έστειλε στην Ευρώπη ως αρχηγό των συμμαχικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ. Από την Ευρώπη ο Λέμνιτζερ συνέχισε να πιέζει για την υιοθέτηση της επιχείρησης «Νόρθγουντς», συνεργαζόμενος με στρατιωτικούς στις ΗΠΑ που βρίσκονταν στο δικό του κλίμα και μισούσαν τον Κένεντι. «Αυτοί οι στρατιωτικοί θεωρούσαν τον Κένεντι απειλή για την Αμερική και αποστρέφονταν το ενδεχόμενο να υπάρξει συνεννόηση Ουάσιγκτον – Αβάνας έπειτα από μια επανεκλογή Κένεντι το 1964», λέει ο Μόρλεϊ.
Επιπλέον, ο Κένεντι ολόκληρο το 1963 διαπραγματευόταν με τους Σοβιετικούς για την απαγόρευση των πυρηνικών δοκιμών, καταλήγοντας σε μια συμφωνία που πέρασε από το Κογκρέσο τον Αύγουστο του 1963 και υπογράφηκε από τον πρόεδρο στις 7 Οκτωβρίου 1963. «Η ειρήνη ήταν πολύ δημοφιλής πολιτική και αυτό δεν μπορούσε να το ανεχθεί το κατεστημένο», λέει ο Μόρλεϊ, που με τα λεγόμενά του αφήνει εμμέσως να εννοηθεί ότι ένα υποπρόγραμμα της επιχείρησης «Νόρθγουντς» μπορεί να ενεργοποιήθηκε εναντίον του ίδιου του προέδρου των ΗΠΑ. Εάν έγινε έτσι, τότε το πιθανότερο είναι ότι τα τελευταία 3.000 έγγραφα για τη δολοφονία του Κένεντι θα παραμείνουν απόρρητα τουλάχιστον έως το 2063, όταν θα συμπληρωθούν τα 100 χρόνια από τη δολοφονία. Αλλωστε, η ταινία JFK τελειώνει με αυτήν ακριβώς την υποσημείωση: ότι κάποια έγγραφα έχουν ρήτρα εκατονταετίας και μόνο τότε θα αποχαρακτηρισθούν.