Περίπου 92 χρόνια στέκει ο «Αλεξανδράκης» στον αριθμό 27 της Ερμού, πεισματικά και ανακουφιστικά ίδιος σε μια πόλη και σε έναν δρόμο που μεταβάλλονται αστραπιαία. Μαγαζιά που αλλάζουν χρήσεις, δρόμοι που
παρακμάζουν, πιάτσες που ανεβαίνουν και πέφτουν. Είναι εύκολο να χάσει μια πόλη τον προσανατολισμό της όταν εξαφανίζονται τα ορατά σημάδια του παρελθόντος της – δεν μιλάω για τα μεγάλα και σπουδαία, όπως η Ακρόπολη και ο Λυκαβηττός, αλλά και τα μικρά. Κυρίως τα μικρά, που όμως συνδέονται με τις αστικές μας συνήθειες, την καθημερινή μας τριβή με την πόλη· ένα βιβλιοπωλείο, ένα ζαχαροπλαστείο, ένα παιχνιδάδικο όπου ψωνίζαμε με τους γονείς μας.
Όταν αυτά παύουν, η μεταβολή μοιάζει με βίαιη αποκοπή και η βόλτα στην πόλη γίνεται τραυματική, κάτι που όλοι βιώσαμε έντονα μέσα στην οικονομική κρίση, όταν πολλά καταστήματα κατέβασαν ρολά. Αλλά και πέραν της ανάγκης που επιβάλλει τέτοιες αλλαγές, η Αθήνα διαχρονικά αποδείχθηκε πιο έτοιμη να αποχωριστεί το παρελθόν της, να το αποτινάξει από πάνω της, σαν να την κούρασε το παλιό. Λατρεύουμε το καινούργιο και ίσως λόγω αυτής της ψυχολογικής μας προδιάθεσης η πόλη μας στερείται καταστημάτων, καφέ και εστιατορίων που περνούν από γενιά σε γενιά.
Ένα τέτοιο ορατό σημάδι σταθερότητας και συνέχειας είναι ο «Αλεξανδράκης». Γέφυρα με το παρελθόν, κομμάτι μιας αστικής Αθήνας που μοιάζει να χάθηκε από προσώπου γης. Η επιχείρηση ιδρύεται το 1860 ως εισαγωγική ενδυμάτων με το όνομα «Καρυοφύλλης». Τότε βρισκόταν λοξώς απέναντι από τη σημερινή της θέση και ασχολιόταν κυρίως με το εμπόριο ανδρικών κοστουμιών. Η Ερμού ακόμα ήταν καρόδρομος, εντούτοις ήδη θεωρούνταν ο σημαντικότερος εμπορικός δρόμος της Αθήνας κι εκεί κατέληγαν όλα τα εμπορεύματα που έφθαναν στο λιμάνι του Πειραιά.
Το 1890 προσχωρεί στην επιχείρηση ο Δημήτριος Αλεξανδράκης, ο οποίος κρατούσε από Άνδρο, Κρήτη και Αμοργό. Μετά από 17 χρόνια την εξαγοράζει πλήρως. Το 1933 αγοράζει το απέναντι ακίνητο και μαζί με τον αρχιτέκτονα Στάμο Παπαδάκη δημιουργεί το κατάστημα που βλέπουμε σήμερα, ένα τριώροφο κτίσμα βασισμένο στις αρχές της σχολής του Bauhaus, που εκείνη την εποχή είχε συνεπάρει την αρχιτεκτονική και το ντιζάιν. Η γεωμετρικότητα, η απουσία συναισθηματισμού και η λειτουργικότητα βρίσκονταν στον πυρήνα του σχεδιασμού. Έχουν έρθει μέχρι και φοιτητές αρχιτεκτονικής από τη Βοστώνη για να αποτυπώσουν το κτίριο. Όλοι οι όροφοι είναι μεγάλοι, ενιαίοι και ψηλοτάβανοι. «Η αισθητική ακόμα και εις βάρος της οικονομίας», όπως σχολιάζει η Κατερίνα Αλεξανδράκη, εγγονή του ιδρυτή και σημερινή ιδιοκτήτρια της επιχείρησης.
Ο εσωτερικός χώρος είναι γεμάτος καλλιτεχνικά έργα, πίνακες, σκίτσα, γλυπτά και έπιπλα εποχής, όπως το μπλε σαλονάκι, το οποίο βρισκόταν κάποτε στο σπίτι του παππού της στην Πλάκα. Εκεί, μαζί με τη σύζυγό του Αικατερίνη, μεγάλωσαν τα επτά παιδιά τους, έξι αγόρια και μία κόρη. Ο μικρότερος από τα αγόρια, ο Ευτύχιος, πατέρας της Κατερίνας, ήταν εκείνος που κληρονόμησε την επιχείρηση. «Είχαν όλα τα αδέρφια του πατέρα μου έναν τύπο», λέει η ίδια.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο