«Είναι τόσο πολύπλοκες οι ρίζες του κιοφτέ, πρέπει να διαβάσει κανείς όλη τη βιβλιογραφία του κόσμου που έχει γραφτεί για τους κεφτέδες, και πάλι τίποτα δεν είναι απόλυτα βέβαιο». Με αυτή την όχι και τόσο ενθαρρυντική φράση της σεφ Σταυριανής Ζερβακάκου, σπουδαγμένης στην Κωνσταντινούπολη, ξεκίνησα να ετοιμάζω αυτό το κείμενο, βέβαιη ότι θα χαθώ μέσα σε αμέτρητες ομόηχες λέξεις: την τουρκική köfte, την περσική kufteh, την αρμένικη kyufta, την πακιστανική kofta, τη βαλκανική ćufta. Όλες σημαίνουν το ίδιο πράγμα: μια μπαλίτσα από ψιλοτεμαχισμένο κρέας.
Η αλήθεια είναι ότι σαν ιδέα είναι πρωτόλεια και απλή. Λιανίζεις ένα κομμάτι κρέας ή ψάρι, το καρυκεύεις, το πλουμίζεις με τη φαντασία σου και τα διαθέσιμα υλικά σου, και έχεις ένα κεφτεδάκι. Αυτό δείχνουν, άλλωστε, και τα ευρήματα σε μια νοητή γεωγραφική ευθεία που εκτείνεται από τη δυτική Μεσόγειο μέχρι την Άπω Ανατολή. Αν και οι πρώτες αναφορές για την παρασκευή αυτή έρχονται από την αρχαία Μεσοποταμία, γενέτειρα πολλών ανθρώπινων ιδεών, κανείς δεν ορκίζεται ότι ναι, αυτή είναι η πατρίδα του και εκεί βρίσκονται οι ρίζες του.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο
