Ηταν πριν από 28 χρόνια όταν ο εικοσάχρονος τότε Νίκος Αναστασάκης, άρτι απολυθείς από φαντάρος, γυρίζει στη γενέτειρά του, το χωριό Κούφη Ρεθύμνου, και ανοίγει ένα μικρό καφενεδάκι στον χώρο του παλιού πατρικού του σπιτιού. Τούτο το κτίριο, πάνω στον δρόμο που διασχίζει το μικρό χωριό, είναι ένα από τα παλιότερα δείγματα της τοπικής αρχιτεκτονικής, με εσωτερική αυλή όπου βρίσκεται και η παλιά, σκαφτή κουζίνα με καμάρα. Στην αυλή μια γάτα κοιμάται ράθυμα στα σκαλιά και αμέτρητα χελιδόνια φτερουγίζουν ξυστά πάνω από τα κεφάλια μας, ταΐζοντας τα μικρά τους στις δεκάδες χελιδονοφωλιές στα δοκάρια της αυλής και μέσα στη μικρή αποθήκη.
Με χίλιους κόπους και με πείσμα μεγάλο βάλθηκε να συντηρήσει το πατρογονικό του σπίτι και να του ξαναδώσει την παλιά του όψη. Το όνομά του, «Αμαδόλακκος» (στην ταμπέλα του μαγαζιού ο καλλιτέχνης από λάθος έγραψε Αμαδόλακκας): το μαγαζί βρίσκεται σε σημείο όπου άλλοτε ήταν ένας μεγάλος χωμάτινος λάκκος και οι παλιοί έπαιζαν το παιχνίδι «αμάδες», ένα πανάρχαιο είδος μπόουλινγκ στο χώμα.
Διαβάστε τη συνέχεια στο gastronomos.gr
